Ο τίτλος αυτός (Εξουσία ή Τσίπρας Μονοπρόσωπη ΕΠΕ) γύριζε στο μυαλό μου τους τελευταίους μήνες. Αυτό το κόμμα που ήρθε ξαφνικά στην ελληνική κοινωνία γεμάτο ελπίδες και υποσχέσεις για ανεκπλήρωτα όνειρα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μόρφωμα. Ένα μόρφωμα που ξεκίνησε από συνιστώσες και ομάδες που βρήκαν στέγη κάτω από το πρόσωπο ενός νέου ανθρώπου που θα ξέπλενε το παρελθόν και θα έφερνε στο προσκήνιο την αριστερά.
Ο Αλέξης...
Ο άνθρωπος αυτός, ο σημερινός πρωθυπουργός, όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα είχε από την αρχή στο μυαλό του ένα και μόνο πράγμα, την απόλυτη επικράτησή του. Στο δρόμο που διάλεξε, ποδοπάτησε τους πάντες. Τον μέντορά του Αλέκο Αλαβάνο, τους παιδικούς του φίλους, τις αξίες της αριστεράς και όποιον του στέκονταν εμπόδιο για το στόχο του.
Δεν δίστασε ούτε μία στιγμή να συνεργαστεί με έναν ακροδεξιό τυχοδιώκτη, τον Πάνο Καμμένο, που φλέρταρε ανάμεσα στις υπέρ πατριωτικές του «κόκκινες» γραμμές και θεωρίες συνωμοσίας για αεροπλάνα που μας ψεκάζουν. Είχε όμως το ίδιο πάθος για εξουσία με τον συνέταιρό του.
Ο στόχος του Αλέξη, όμως, ήταν ένας και μοναδικός, να γίνει ο απόλυτος άρχοντας! Ήξερε καλά να «καίει» συνεργάτες στο βωμό της εγωπάθειάς του. Τον Καμμένο τον έχει φυλάξει για το τέλος... Ο Βαρουφάκης ήταν ένας καλός «μπροστινός» και από την αρχή αναλώσιμος για τον Αλέξη. Τρέλανε τους πάντες εντός και εκτός Ελλάδας με τη θεωρία των παιγνίων παίζοντας σκληρό πόκερ απευθείας με το Σόιμπλε και την Μέρκελ, εξυπηρετώντας ευθέως το αφήγημα της αντιμνημονιακής επανάστασης. Όταν ήρθε η ώρα της τελικής διαπραγμάτευσης ο Τσίπρας του φέρθηκε χειρότερα από τις καθαρίστριες που είχε κάνει σημαία του πριν τις εκλογές. Ακολούθησε την τακτική του Στάλιν. Ξεκίνησε από μία μεγάλη φωτογραφία που στην αρχή χωρούσαν όλοι οι σύντροφοι μέσα. Στην πορεία έσβηνε όποιον δεν συμφωνούσε μαζί του. Πολλοί ήταν αυτοί που παραιτήθηκαν από τις καρέκλες τους αφήνοντας υπουργικές και βουλευτικές καρέκλες, μένοντας πιστοί στην ιδεολογία τους έστω και εάν διαφωνούσαμε μαζί τους.
Ο Αλέξης δεν πτοήθηκε με τίποτα! Συνεργάστηκε με τους πάντες για να μείνει πρωθυπουργός. Ο άνθρωπος αυτός από επαναστάτης χωρίς αιτία έγινε ο μεγαλύτερος yesman της νεότερης Ελλάδας. Ο ξένος τύπος διέδωσε τη λέξη kolotouba εξαιτίας του. Το πρόσωπό του ταυτίστηκε με αυτή τη λέξη.
Μαθητευόμενος μάγος...
Χωρίς ίχνος ευθύνης πήρε το μαγικό ραβδί της εξουσίας και άρχισε να δοκιμάζει τα πάντα. Αισθανόταν ανίκητος αφού κανείς δεν μπορούσε να του εναντιωθεί. Φρόντισε να ξεκαθαρίσει νωρίς και μια και έξω με όλους τους ρομαντικούς ιδεολόγους που είχαν έστω και λίγο φιλότιμο! Φρόντισε να δημιουργήσει μια στρατιά καρεκλοκένταυρων, εξαρτημένων από την καρέκλα και τα καλούδια της εξουσίας. Μαζί με τον συνέταιρό του Πάνο Καμμένο μοιράστηκαν το ίδιο όνειρο της εξουσίας! Η μέθη της τους παρέσυρε όλο και πιο βαθιά σε φιλόδοξα βήματα. Ελληνοτουρκικά, Μακεδονικό, Αλβανικό, προσφυγικό, συναντήσεις με ξένους ηγέτες... Σε μία χώρα με capital control και τεράστια ανεργία, με δικούς της οικονομικούς μετανάστες η «αριστερά» διάλεξε τα σαλόνια αντί το πεζοδρόμιο!
«Περιορισμένη ευθύνη...»
Η διακυβέρνηση μιας χώρας δεν είναι όπως η εκλογή στο δεκαπενταμελές του σχολείου. Εκεί έτσι κι αλλιώς την ευθύνη την έχουν οι καθηγητές. Οι καταλήψεις που προκάλεσε η γενιά του Αλέξη έφεραν καταστροφές, χάσιμο μαθημάτων και χάος στην εκπαίδευση, χωρίς το παραμικρό αποτέλεσμα βελτίωσης. Έτσι κι αλλιώς το πραγματικό αίτημα ήταν να χάνουμε μάθημα και να περνάμε καλά! Οι άνθρωποι που κυβέρνησαν τη χώρα τα τα τελευταία χρόνια δεν είχαν ιδέα για τη λειτουργία του κράτους. Μαζί με τις ιδεοληψίες χωρίς αντίκρισμα που κουβαλούσαν πολλοί από αυτούς πίστευαν στη ρήση «η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη».
Βρήκαν ένα κρατικό μηχανισμό, που παρά τις πολλές παθογένειες, λειτουργούσε. Είναι αυτό που λέμε ότι το κράτος έχει συνέχεια. Άφησαν τα πάντα στον αυτόματο πιλότο! Όλη η κυβέρνηση ασχολιόταν με την Τρόικα και τις διαπραγματεύσεις. Όλη η επικοινωνία και το μέλημά της, να ψηφιστούν όλα τα μέτρα τον δανειστών. Να πεισθούν οι κυβερνητικοί βουλευτές και ο λαός, να περάσουν όλα τα μέτρα και αυτοί να μείνουν στην εξουσία.
Οι δυνάμεις καταστολής έγιναν τα πιο χρήσιμα όργανα της «αριστερής» κυβέρνησης για όποια κοινωνική ομάδα στεκόταν εμπόδιο. Όλα για την εξουσία. Παράλληλα, ο κρατικός μηχανισμός άρχισε να γεμίζει ελλείψεις και τρύπες που κάνεις δεν μεριμνούσε να τις καλύψει... Το «πάρτι» στο Μαξίμου συνεχιζόταν χωρίς κάνεις να μπορεί να αντιληφθεί ότι κάθε μέρα που περνάει δε γυρίζει πίσω! «Ζήσε το μύθο σου... στην Ελλάδα» θα ήταν ο πιο ταιριαστός τίτλος για τους κυβερνώντες...
Από την περιορισμένη ευθύνη στην αποκλειστική!
Και εκεί που όλα είχαν πάρει το δρόμο τους και όλοι οι σύμβουλοι έλεγαν στον Αλέξη πως ο λαός ξεχνάει και όλα θα πάνε καλά... βγήκε «ανάδρομος ο Ερμής»...
Τα κάστρα που επιμελώς είχαν φτιάξει στην άμμο άρχισε να τα γκρεμίζει το κύμα ένα ένα. Ο ελληνικός λαός άρχισε να βλέπει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Όλα ήταν επικοινωνιακές φανφάρες και καλοδουλεμένα ψέματα.
Η πρώτη φορά αριστερά έπεσε μέσα στο μέλι της εξουσίας και μεταλλάχθηκε στο μόρφωμα που ανέφερα στην αρχή... Capital controls, τα πιο σκληρά μέτρα για τους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους... διαλυμένα νοσοκομεία, φτώχεια, μετανάστευση, πρόσφυγες, υπερφορολόγηση, αποτυχημένη επίσκεψη Ερντογάν με τις επακόλουθες συνέπειες στα Ελληνοτουρκικά, ξεπούλημα της Μακεδονίας, αύξηση της εγκληματικότητας και αδυναμία αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών επανειλημμένως.
Το χειρότερο όμως από όλα είναι η μη παραδοχή της ευθύνης για τίποτα! Ούτε συγγνώμη, ούτε παραίτηση ούτε τίποτα! Όλα τα κάνει το κακό παρελθόν... Όμως προεκλογικά ορκιζόντουσαν ότι θα λύσουν όλα τα δεινά μας. Δεν μας είπαν ότι δεν μπορούν ή ότι δεν ξέρουν... δεν μας είπαν ότι δεν μπορούν να πουν go back Mrs Μέρκελ, να σκίσουν μνημόνια, να διοικήσουν το κράτος, δεν μας είπες πως είναι κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης κύριε Αλέξη...