Η διαδικασία της ίδρυσης νέων κομμάτων, της προγραμματικής αντιπαράθεσης και της εναλλαγής των κομμάτων αυτών στην εξουσία, βρίσκεται σε συνάρτηση με την λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος που δεν είναι ημιτελές στην ουσία του και στον τρόπο λειτουργίας του.
Για αυτό το λόγο, η είδηση ότι στην Τουρκία επίκειται η ίδρυση νέων κομμάτων από σημαίνοντα πολιτικά στελέχη του κόμματος του Ταγίπ Ερντογάν έχει διπλό ενδιαφέρον. Αφενός μεν, γιατί έπειτα από πολλά χρόνια απόλυτης κυριαρχίας του Τούρκου Προέδρου στην κεντροδεξιά και στο κατ ΄όνομα πλέον, μετριοπαθές πολιτικό Ισλάμ, ο Τούρκος Πρόεδρος ενδέχεται να έχει να αντιμετωπίσει πολιτικά στελέχη που απευθύνονται στο ίδιο ακροατήριο με αυτόν , αφετέρου δε γιατί τα πολιτικά κόμματα αυτά θα δώσουν άλλο ένα συμβολικό χτύπημα στο αίσθημα της παντοδυναμίας του Τούρκου ηγέτη μετά και την ήττα στις δημοτικές εκλογές που υπέστη στην γενέτειρα του, την Κωνσταντινούπολη.
Η συζήτηση για την ίδρυση πολιτικών κομμάτων από την κοιτίδα του κόμματος “Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης” (ΑΚΡ) , έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό από την φημολογούμενη ίδρυση κόμματος από τον πρώην πρόεδρο Γκιούλ , η οποίος χαρακτηρίζεται ως ένας λαοφιλής πολιτικός , μετριοπαθής που έχει σταθεί εδώ και καιρό μακριά από την αυταρχική διολίσθηση του Ερντογάν.
Το πρόσωπο όμως που έχει αρχίσει και τραβάει τα φώτα της δημοσιότητας, και της παραπολιτικής, είναι εκείνο του πρώην πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου. Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι αναφορές στον Τουρκικό Τύπο που κάνουν αναφορές για τις προθέσεις του πρώην πρωθυπουργού σχετικά με την δημιουργία πολιτικού σχηματισμού.
Η ίδρυση πολιτικού κόμματος από έναν πρώην πρωθυπουργό πέρα από την πιθανή εκλογική ζημιά που μπορεί να προκαλέσει, θα αποτελέσει και ένα σημαντικό πλήγμα σε συμβολικό επίπεδο, όπου σε μεγάλο βαθμό ορίζεται και η ουσία της ίδιας της πολιτικής. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο πρώην πρωθυπουργός είναι ο «πατέρας» της θεωρίας του νέο-οθωμανισμού και η οποία έχει σφυρηλατήσει την Τουρκική εξωτερική πολιτική ενώ εξακολουθεί να επηρεάζει τις διακρατικές σχέσεις της γειτονικής μας χώρας ακόμη και σήμερα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι και την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές ο Νταβούτογλου δεν έχει ούτε επιβεβαιώσει ούτε αρνηθεί τις φήμες περί πιο ενεργής εμπλοκής του στην πολιτική.
Το τρίτο πρόσωπο που θεωρείται από πολλούς ως πιθανός δελφίνος είναι ο πρώην υπουργός οικονομικών των κυβερνήσεων Ερντογάν, Αλί Μπαμπακάν. Ήταν ο πρώτος «τσάρος» της οικονομίας του κόμματος της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Η πολιτική τού επιρροή όμως είναι αρκετά περιορισμένη όπως και ο συμβολισμός που μπορεί να εκπέμψει μια πιθανή υποψηφιότητα του.
Αρκετοί ίσως αναρωτηθούν, και όχι άδικα, τι νόημα έχει η αναπαραγωγή παραπολιτικών φημών. Πράγματι ίσως να μην είχε νόημα αν τα παραπολιτικά αυτά αφορούσαν μια χώρα που απολάμβανε μιας πλήρως λειτουργική δημοκρατία. Στην περίπτωση της Τουρκίας όμως που η δημοκρατία υπολειτουργεί, η ύπαρξη και μόνο των φημών αυτών ίσως αποτελεί ένα ακόμη ρήγμα στην παντοδυναμία του Ερντογάν, και αυτή τη φορά από ανθρώπους που γαλουχήθηκαν στο πλευρό του, με ότι αυτό συνεπάγεται για το πολιτικό του μέλλον, γιατί ως γνωστόν τα κάστρα πέφτουν ευκολότερα από μέσα.