Γράφει η Ζέφη Δημαδάμα - Αντιπρόεδρος Γυναικών PESWOMEN, Πρόεδρος Παραρτήματος Αθήνας, Ένωσης Γυναικών Ελλάδας
Σπάνια και αραιά πραγματοποιούνται συζητήσεις για το φεμινισμό, τη φεμινιστική πολιτική και τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν στην επίτευξη της έμφυλης ισότητας.
Στη χώρα μας, κατά την προεκλογική περίοδο για τις εθνικές εκλογές δεν έγινε ούτε μια συζήτηση για την ανάγκη ισόρροπης συμμετοχής ανδρών και γυναικών, για τη μάστιγα της βιας κατά των γυναικών, για τις άνισες αμοιβές, για την γυάλινη οροφή, έστω για τη συμμετοχή περισσότερων γυναικών στα κοινά λόγω επικαιρότητας. Κόμματα, πολιτικοί και media, δημοσιογράφοι αδιαφόρησαν συστηματικά...
Σε ολόκληρο το debate των πολιτικών αρχηγών δεν έγινε ούτε μια υποερώτηση (όχι ερώτηση) από τους δημοσιογράφους για τα φεμινιστικά ζητήματα, για το φεμινιστικό προϋπολογισμό, για την εκτόξευση των γυναικοκτονιών, για την ενδοοικογενειακή βια, για το κίνημα #Metoo και ούτε ένας αρχηγός κόμματος -ολοι άνδρες – δεν θεώρησε σημαντικό να συνδέσει στις απαντήσεις του με την έμφυλη διάσταση.
Λεπτομέρειες, έχουμε άλλα σοβαρά ζητήματα να ασχοληθούμε, όπως λέει και μια καλή μου φίλη ξανά και ξανά.
Και ξαφνικά στις πανελλήνιες εξετάσεις στο μάθημα της έκθεσης το θέμα αφορούσε στο φεμινισμό! Μια λέξη που αποφεύγουμε και να ξεστομίσουμε στο δημόσιο διάλογο ως ξεπερασμένη.. ναι ναι ξεπερασμένη ήρθε και έγινε το θέμα της έκθεσης για το έτος 2023.
Και ξαφνικά εκεί που δεν συζητούσαμε για το φεμινισμό… να και ο νεοφεμινισμός και ξεκίνησε μια συζήτηση για το ποιες είναι οι σύγχρονες φεμινίστριες, ποιες είναι ξεπερασμένες, ποιες περισσότερο χαρούμενες, ποιες περισσότερο επιθετικές...
Μαζί με τη συζήτηση προέκυψε ένα ακόμη δίπολο, μια ακόμη δήθεν διαφοροποίηση, μια διαφορετική ανάγνωση που προσπαθεί να αποδοθεί με όρους παλιών και νέων, παραδοσιακών και μοντέρνων φεμινιστριών…
Αγαπητές και αγαπητοί ο φεμινισμός είναι μια μεγάλη συζήτηση που ΔΕΝ γίνεται και που σκόπιμα αποσιωπείται.
Καμιά γυναίκα δεν θέλει να είναι θύμα, καμιά γυναίκα δεν θέλει να βρίσκεται με άνισους όρους στην εργασία, στην πολιτική, στην οικογένεια.
Κάθε γυναίκα θέλει να πληρώνεται το ίδιο για ίδια εργασία, να κάνει καριέρα με τις ίδιες προϋποθέσεις, να μοιράζεται τις δουλειές του σπιτιού, να ζει όπως θέλει και να μην δολοφονείται από το σύζυγο, το σύντροφο, πρώην ή νυν, υπενθυμίζεται στην ανασκόπηση του 2022 μετρήσαμε 24 γυναικοκτονίες...
Ας δούμε την πραγματικότητα. Η πατριαρχική κοινωνία και η τοξική αρρενωπότητα είναι εδώ, χωρίς να καταδικάζει συλλήβδην τους άνδρες, χωρίς να ισοπεδώνει τις σχέσεις, χωρίς να οδηγεί σε συγκρούσεις, όμως είναι εδώ.
Οι αγώνες των φεμινιστριών οικοδομήθηκαν και οικοδομούνται πάνω σε γενιές γενναίων γυναικών και κοριτσιών που πέτυχαν ήδη πολλά, που διεκδικούν περισσότερα, που δυναμώνουν, που αγαπούν, που ονειρεύονται… και που δεν αμφιταλαντεύονται για τα επιτεύγματα και τις μάχες τους!