Φαντάζομαι πως αν είσαι γονιός, σου κόβεται το αίμα στο άκουσμα της είδησης επίθεσης σκύλου σε μικρό παιδί. Δυστυχώς, υπήρξε ακόμη ένα τέτοιο περιστατικό, με ένα εξάχρονο παιδί που βρέθηκε στην εντατική εξαιτίας ενός ροτβάιλερ πριν λίγες μέρες. Πριν μερικά χρόνια είχε πεθάνει ένα μωρό από το σκυλί της οικογένειας του και άλλο ένα μικρό παιδί από επίθεση σε γειτονική αυλή. Είναι δυνατόν σε ένα πολιτισμένο κράτος να θρηνούμε τέτοια θύματα;
Δεν ξέρω γιατί ξαφνικά είναι τόσο της μόδας να έχεις σκύλο. Δεν ξέρω γιατί πολλοί άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν πόσο μεγάλη ευθύνη είναι ένα τέτοιο κατοικίδιο και πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει, αν δεν φροντιστεί σωστά. Ο γιος μου, όταν βλέπει έναν άνθρωπο με σκύλο, σπεύδει να του πει πως «αγαπάει τα σκυλάκια» και πως «η μαμά του δεν του παίρνει». Είναι χαριτωμένο μα σοκάρομαι, όταν όλοι μου λένε έκπληκτοι «Γιατί δεν του παίρνεις ένα σκυλάκι αφού το θέλει τόσο το παιδί;».
Λες και μια τέτοια απόφαση μπορεί να καθοριστεί μόνο από μια παιδική επιθυμία. Τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να επιθυμούν τα πάντα, δεν έχουν όμως την εμπειρία, τη γνώση και την κριτική σκέψη για να κατανοήσουν αν αυτό που επιθυμούν είναι εφικτό. Αυτό είναι δική μας δουλειά.
Το αν, λοιπόν, υπάρχει διάθεση, χώρος στο σπίτι, το αν υπάρχει χρόνος, το αν υπάρχει εξοικείωση με τα σκυλιά, το αν υπάρχουν χρήματα για τα έξοδα αντιμετωπίζονται σαν ασήμαντες παράμετροι μπροστά στο επιχείρημα «το παιδί μου θέλει κάτι και πρέπει να του το πάρω». Ένα σκυλί, όμως, δεν είναι καραμέλες στο περίπτερο. Αν ένα σκυλί αγοράζεται με αυτόν τον τρόπο, δεν είναι να απορείς γιατί συναντάμε συνεχώς πεινασμένα, εγκαταλελειμμένα σκυλιά από τους ιδιοκτήτες τους, που τα βαρέθηκαν ή είδαν ότι δεν μπορούν άλλο να τα φροντίσουν. Αυτά τα σκυλιά, όμως, είναι εν δυνάμει δημόσιος κίνδυνος. Τελικά τι μπορεί να κάνει τη φιλοζωία να μην παραπαίει στην ανευθυνότητα;
Είναι μεγάλη συζήτηση επίσης οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει ένα κατοικίδιο σε ένα σπίτι, όπως και το πόσο κατάλληλος είναι ένας άνθρωπος για να γίνει ιδιοκτήτης μεγάλου, εν δυνάμει επικίνδυνου σκύλου, όπως και το αν χρειάζεται όλα τα σκυλιά που είναι φύλακες να περάσουν από εκπαιδευτή, όπως και ο τρόπος λειτουργία των προγραμμάτων και των φορέων που ασχολούνται με όλα αυτά. Φυσικά για τη δική μας, ανώριμη χώρα, όλα αυτά είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας.
Η νοοτροπία των ανθρώπων, η δυσλειτουργία του κρατικού μηχανισμού, η έλλειψη νόμων μας φέρνουν ξανά και ξανά αντιμέτωπους με τα ίδια φαινόμενα. Ένα περιστατικό με άγριο σκυλί ή μια μπασκέτα που πλακώνει έναν έφηβο ή πολλά θύματα εξαιτίας επικίνδυνης οδήγησης από μεθυσμένο. Παιδιά στην εντατική ή στο νεκροταφείο, ένα πρωτοσέλιδο, συζητάμε μεταξύ μας πόσο τρομακτικά είναι όλα αυτά που συμβαίνουν κι ύστερα όλα αυτά συμβαίνουν ξανά μέχρι την επόμενη είδηση.
Δεν είναι δικαίωση για μια κοινωνία το να πάει στη φυλακή ένας άνθρωπος, που είναι εγκληματικά αμελής. Φυσικά καλό είναι να υπάρχουν συνέπειες για την αμέλεια αλλά αυτό δεν φέρνει τίποτα πίσω. Δικαίωση είναι να είναι τα παιδιά μας ασφαλή και να γίνουν υπεύθυνοι άνθρωποι, που θα σέβονται τον διπλανό τους.
Δυστυχώς, δεν έχω πια πολλές ελπίδες για τη γενιά των γονιών μας ή τη γενιά μας. Για εμάς προέχει να είμαστε βολεμένοι, ήσυχοι και φυσικά να έχουμε πάντα αυτό που θέλουμε. Φωνάζουμε χωρίς ποτέ να αναζητάμε λύσεις, δεν μπορούμε να συνεργαστούμε για να αποτραπεί τίποτα.
Η μόνη ελπίδα είναι το σχολείο, είναι τα παιδιά του αύριο. Μόνο αν το σχολείο συνειδητοποιήσει ότι εκπαιδεύει πολίτες μπορεί να υπάρχουν στο μέλλον όλο και λιγότερα τέτοια φαινόμενα. Στο σχολείο πρέπει τα παιδιά μας να μάθουν κώδικα οδικής κυκλοφορίας, τι σημαίνει να έχεις κατοικίδιο και τι είναι η κοινή ησυχία, αλλά και πώς λύνεις τις διαφορές σου με σεβασμό, πώς διεκδικείς, πώς συμπεριφέρεσαι συλλογικά, υπεύθυνα και δίκαια. Αν δεν το ελπίσουμε, αν δεν προσπαθήσουμε για αυτό, μένει μόνο η προσευχή. Να μην είναι το δικό σου παιδί, το δικό σου εγγόνι, να μην γίνεις εσύ ο ίδιος η είδηση.