Σε «φονιά» πλοίων εξελίσσεται το F-16, καθώς το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό (που, σημειωτέον, δεν χρησιμοποιεί τον εν λόγω τύπο αεροσκάφους, που υπάγεται στην αμερικανική πολεμική αεροπορία) βοηθά στην ενσωμάτωση του πυραύλου AGM-158C Long Range Anti-Ship Missile (LRASM) στο οπλοστάσιο του μαχητικού, αναβαθμίζοντας κατακόρυφα τις αντιπλοϊκές του δυνατότητες.
Σε μια εξέλιξη που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και για τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις- δεδομένου ότι το F-16 θα συνεχίσει να αποτελεί τη «ραχοκοκαλιά» του στόλου μαχητικών της ΠΑ- η Naval Air Systems Command (NAVAIR) ανακοίνωσε την πρόθεσή της «να εισέλθει σε διαπραγματεύσεις και να δώσει ένα Cost- Plus Fixed Fee Delivery Order (DO) στη Lockheed Martin Corporation- Missiles Fire Control...το αναμενόμενο DO είναι για απαιτούμενη ενσωμάτωση και υποστήριξη δοκιμών του πυραύλου AGM-158C-1 στην πλατφόρμα του αεροσκάφους F-16».
Ο AGM-158C-1 είναι η κύρια έκδοση του LRASM που είναι σε παραγωγή αυτή τη στιγμή, ενώ υπό ανάπτυξη είναι μια άλλη παραλλαγή με σχεδόν διπλάσια εμβέλεια (περίπου 960 χλμ έναντι 320- 480, με βάση δημόσια διαθέσιμες πληροφορίες). Ο LRASM προκύπτει από την «οικογένεια» JASSM (AGM-158 Joint Air-to-Surface Standoff Missile). Ο JASSM έχει ήδη ενσωματωθεί στο F-16C/D.
O LRASM θα αποτελέσει πολύ σημαντικό όπλο για τα F-16 της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας: Διαθέτουν ήδη αντιπλοϊκές δυνατότητες χάρη σε παραλλαγές του AGM-84 Harpoon, ωστόσο είναι άγνωστο πόσες μονάδες τους έχουν στα οπλοστάσιά τους και αν εκπαιδεύονται πάνω σε αυτούς. Επίσης η αμερικανική πολεμική αεροπορίας είναι σε διαδικασία απόκτησης πυραύλων JSM- ενός νέου πυραύλου cruise για χρήση κατά στόχων ξηράς και πλοίων, αλλά μέχρι τώρα μόνο για F-35.
Μεταξύ των πλεονεκτημάτων του AGM-158C είναι και ο σχεδιασμός χαμηλής παρατηρησιμότητάς του, κάτι που δεν έχει ο Harpoon, καθώς και άλλες προηγμένες δυνατότητες, μεταξύ των οποίων αυτόνομος σχεδιασμός διαδρομής: Ο LRASM μπορεί να αλλάζει πορεία εάν εμφανίζοντα απειλές και να εντοπίζει καλύτερα τον στόχο του μέσω εκπομπών ραδιοσημάτων. Στην τελική φάση ο πύραυλος βασίζεται σε έναν παθητικό αισθητήρα υπερύθρων που δεν έχει εκπομπές, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο τον εντοπισμό του από τον αντίπαλο και παρέχοντάς του «ανοσία» σε παρεμβολές.
Με πληροφορίες από The War Zone