Τρίτη 31 Ιουλίου 2018... είναι περίπου 6 το πρωί. Ο ήλιος έχει εμφανιστεί στον ουρανό της Αττικής, σε ένα πρωινό που δεν μοιάζει με άλλα. Ούτε ο ίδιος ο ήλιος δεν είναι όπως κάθε μέρα, αφού οι αχτίδες του μοιάζουν ματωμένες, σαν να πενθεί. Σίγουρα πενθεί...
Η εκκωφαντική σιωπή που επικρατεί στο σημείο δεν θυμίζει σε τίποτα τις σκηνές που εκτυλίχτηκαν λίγες μέρες πριν, όταν η φωτιά κατάπινε στο πέρασμά της σπίτια, περιουσίες... ζωές.
Μόνο η ανάσα ενός ανθρώπου, βαριά όπως τα βήματά του, μαρτυρούν ότι σ’αυτό το σημείο, στο Μάτι, τον άλλοτε μικρό παράδεισο της Ανατολικής Αττικής, τη θέση της ηρεμίας και της γαλήνης έκλεψαν με βία και για πάντα η καταστροφή, ο πόνος, ο θάνατος.
Έχασε κάποιον δικό του άνθρωπο, μία από τις ψυχές που έσβησαν στη φωτιά της 23ης Ιουλίου. Και τώρα βρίσκεται εκεί, βαδίζει στα βήματα που πιθανόν να ακολούθησε κι εκείνος... Κοντοστέκεται αρκετές φορές και κοιτάζει γύρω του, μία προς τη θάλασσα, τον γκρεμό, τα βράχια, μία προς την καμμένη γη, τα δέντρα, τα αυτοκίνητα, τα σπίτια.
Η 23η Ιουλίου έμελλε να γίνει μία από τις πιο τραγικές ημέρες που έζησε ποτέ η χώρα μας. Περισσότεροι από 85 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, σε μία από τις φονικότερες φυσικές καταστροφές στην Ελλάδα, κυνηγημένοι και τελικά εγκλωβισμένοι από τις φλόγες...