Από την εποχή του Ιησού του Ναυή, του εκτελεστή της θείας υπόσχεσης για την “Γη της Επαγγελίας” ως τις μέρες μας, η άμμος οι πέτρες, τα χώματα και τα νερά ανάμεσα στον Ιορδάνη ποταμό και την θάλασσα έχουν κοκκινίσει αμέτρητες φορές από το αίμα ατέλειωτων πολέμων. Όχι μόνο ως σταυροδρόμι κατακτητικών φαλαγγών αλλά και ως πεδία ατέλειωτων αντιπαραθέσεων των αρχέγονων κατοίκων της περιοχής.
Η Νάκμπα αντηχεί στο Τείχος των Δακρύων: Η περιοχή από τους πρώτους προϊστορικούς χρόνους βρέθηκε υπό τη κατοχή όλων σχεδόν των δυνάμεων που κυριάρχησαν στο χώρο της Μέσης Ανατολής όπως ήταν οι Ισραηλίτες, οι Αιγύπτιοι, οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Πέρσες, οι Έλληνες υπό τις Αυτοκρατορίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Επιγόνων του (Πτολεμαίοι και Σελευκίδες), στη συνέχεια οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί, οι Ομεϋάδες, οι Αμπασίδες, οι Φατμίδες, οι Σταυροφόροι, οι Αγιουβίδες, οι Μαμελούκοι, οι Οθωμανοί (Τούρκοι) και τελευταίοι οι Άγγλοι. Όλες αυτές οι αλλαγές δεν έγιναν βέβαια ειρηνικά και αναμάρτητα.
Στις μέρες μας η κραυγή “From the river to the sea” επανέρχεται στερεοφωνικά και από τους δύο αντιμαχόμενους είτε για να συμπληρωθεί με το “Palestine will be free” είτε, από το στόμα του Νετανιάχου, για να τονίσει ότι η ασφάλεια του Ισραήλ και η ύπαρξη πατρίδας για τους Παλαιστίνιους είναι αξίες ασύμβατες.
Το καθεστώς του Τελ Αβίβ εργαλειοποίησε τα θύματα της εγκληματικής επίθεσης της Χαμάς με τον ίδιο τρόπο που η Χαμάς εργαλειοποιεί τα θύματα της ισραηλινής θηριωδίας. Κοινός τόπος η διατήρηση του ελέγχου πάνω στις κοινωνίες. Το εργαλείο κλασσικό, ο πόλεμος. Χιλιάδες οφθαλμοί αντί οφθαλμών, χιλιάδες οι οδόντες αντί οδόντων για να αποκτούν λόγο ύπαρξης οι ισλαμιστές του Νασράλα ή οι σιωνιστές της παρέας Νετανιάχου. Ο φασισμός τρέφεται με τον πόλεμο, ένα πόλεμο που στην συγκεκριμένη περίπτωση μοιάζει να στοχεύει στην εξαφάνιση του “εχθρικού άλλου”, ένα νέο ολοκαύτωμα. From the river to the sea ζουν εκατομμύρια άνθρωποι, δύο σημιτικής ταυτότητας λαοί, ο ισραηλινός που μετά το ολοκαύτωμα δημιούργησε το κράτος του εκτοπίζοντας τους παλαιστίνιους, και οι δεύτεροι που ο ΟΗΕ και οι συμφωνίες του Οσλο (γη αντί ειρήνης ήταν τότε το σύνθημα) τους αναγνώρισε το δικαίωμα για μια ανεξάρτητη πατρίδα, δικαίωμα που αμφισβητεί η ισραηλινή ηγεσία και καταπατούν οι έποικοι της Δ. Όχθης. Ποιος από τους δύο πρέπει να εκλείψει;
Αλλά, απ’ ότι φαίνεται, το αίμα της Γάζας δεν είναι αρκετό για να συντηρήσει μια πολιτικά θνήσκουσα ισραηλινή ηγεσία. Γι αυτό όχι μόνον δεν σταματάει στην Γάζα, όπου οι επιχειρήσεις έχουν υπερβεί προ πολλού κάθε έννοια αυτοάμυνας (αν είχαν ποτέ σχεδιαστεί ως τέτοιες), αλλά επιχειρείται μεθοδικά η γενίκευση του πολέμου με την εμπλοκή του Λιβάνου, του Ιράν και ποιος ξέρει ποιανού άλλου. Η στοχοποίηση στελεχών των Φρουρών της Επανάστασης και της Χεσμπολάχ σε Βηρυτό και Δαμασκό εκεί αποβλέπουν, παράλληλα με την προκλητική αδιαφορία απέναντι σε κάθε φωνή Διεθνούς Οργανισμού, κρατών ακόμη και φιλικών προς το Ισραήλ, όπως και η αδιαφορία του για την τύχη των ομήρων και την αγωνία του λαού της ίδιας της της χώρας.
Η “ασύμμετρη” απάντηση των Χούτι στην Ερυθρά Θάλασσα οι Ιρανικοί βομβαρδισμού σε Ιράκ αλλά και Πακιστάν έρχονται να θυμίσουν ότι η Μέση Ανατολή ήταν και είναι εν δυνάμει πυροκροτητής για την διεθνή ασφάλεια και ειρήνη.
Τα σημάδια είναι ανησυχητικά και είναι καιρός να μπει ένα όριο στην πλευρά που σήμερα κατά κύριο λόγο επενδύει στη γενίκευση της σύγκρουσης, και αυτή είναι η ισραηλινή ηγεσία. Το αίμα των θυμάτων της Χαμάς δεν μπορεί να εξακολουθήσει να γίνεται το άλλοθι για την απραξία. Η συζήτηση για την επιβολή κυρώσεων στο Ισραήλ που ξεκίνησε δειλά δειλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια θετική αλλαγή. Όμως το κλειδί το κρατά στα χέρια της η ηγεσία των ΗΠΑ, κύριος τροφοδότης της ισραηλινής πολεμικής μηχανής.