Οι προτάσεις πολιτικής, σύμφωνα με τις οποίες «οφείλουμε να είμαστε άτεγκτοι» ή «απόλυτοι» δεν έχουν θέση στον κόσμο των Μεγάλων Δυνάμεων. Είναι ορθές στο βαθμό, που αφορούν το ανθρωπιστικό μέρος των συγκρούσεων και την επί της αρχής καταδίκη της παραβίασης της κρατικής κυριαρχίας στη βάση των υψηλών αρχών του διεθνούς δικαίου. Όμως, οι ίδιες θέσεις δύνανται να οξύνουν το πρόβλημα, όταν μια Μεγάλη Δύναμη με δεδομένες δυνατότητες πετροβολείται και δεν της δίνεται περιθώριο έστω μερικής αναπροσαρμογής των αποφάσεών της. Τέτοιου είδους λανθασμένες τακτικές επισημαίνονται μέσω της συμβουλής του Σουν Τζου, η οποία παρατίθεται στον τίτλο του παρόντος.
Η Ρωσία δε συνιστά ένα «αναλώσιμο», «γεωπολιτικά αμελητέο» ή «ισχνό» κράτος, το οποίο θα ξεβραστεί από την Ιστορία κάτω από την πίεση της «νομιμόφρονος διεθνούς κοινότητας». Αποτελεί έναν παράγοντα, με τον οποίο ο πλανήτης και ιδιαιτέρως η Ευρώπη οφείλει να μάθει να συμβιώνει, να ενστερνιστεί τις ευαισθησίες και τις ανασφάλειές του, να προσπαθήσει να τον κατανοήσει και όχι να τον καθυποτάξει, να συνδιαλλαγεί μαζί του επί ίσοις όροις και όχι να τον υποτιμά. Την εν λόγω πραγματικότητα ανέγνωσε ο Ντε Γκωλ, αναφερόμενος σε μια ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας από τη Λισσαβόνα έως τα Ουράλια, αλλά δείχνουν να αγνοούν οι περισσότερες μεταψυχροπολεμικές ηγεσίες του δυτικού κόσμου.
Οι αποφάσεις των ευρωπαϊκών κρατών για την ακύρωση των παραστάσεων των μπαλέτων Μπολσόϊ ή την αποβολή Ρώσων φοιτητών από ευρωπαϊκά πανεπιστήμια διαλύουν κάθε αμφιβολία περί του ανορθολογισμού, ο οποίος χαρακτηρίζει τις αποφάσεις της Δύσης, αλλά ταυτόχρονα κινδυνεύουν να λειτουργήσουν και ως θρυαλλίδα θυματοποίησης-ηρωοποίησης της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Εκτός και αν η Ελλάδα, η οποία συμμετείχε πρόθυμα στη λήψη των εν λόγων αποφάσεων, αποφασίσει την παύση κυκλοφορίας των βιβλίων του Ορχάν Παμούκ και την απαγόρευση των έργων του Λιβανελί ως απάντηση στη διαρκούσα κατοχή του 1/3 της Κύπρου από την Τουρκία.
Πριν φθάσουμε, λοιπόν, να ακούμε «τα απαγορευμένα του Τσαϊκόφσκι», οι Η.Π.Α. και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους οφείλουν να σκεφθούν το modus vivendi της επόμενης ημέρας, καθώς η Ρωσία θα συνεχίσει να βρίσκεται εκεί και θα συνεχίσει να είναι σημαντική, με ή χωρίς τον Πούτιν στην εξουσία. Δεν υπάρχει περίπτωση να εκμηδενιστεί στρατηγικά, παρά μόνο να φθαρεί σημαντικά σε έναν πόλεμο κατατριβής στην Ουκρανία, για το ξέσπασμα του οποίου οι άσπονδοι «ειρηνοποιοί» έπραξαν ό,τι μπορούσαν, ενώ την ίδια στιγμή η συγκεκριμένη τακτική έναντι της Μόσχας την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη σινική αγκάλη.
Όπως έχει επανειλημμένως τονισθεί, υφίστανται πολλά σημεία δυνητικού ανταγωνισμού μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας, από την αλλοίωση της δημογραφίας στη Σιβηρία και τον ανταγωνισμό επιρροής στην Κεντρική Ασία έως το καθεστώς της Μαντζουρίας.
Αντί μια ορθολογική αμερικανική ηγεσία να επιχειρήσει να κλείσει την περίμετρο της σινικής ανάσχεσης από βορρά, στρατηγικά ευθυγραμμιζόμενη – και όχι απαραίτητα συμμαχώντας – με έναν κρίσιμο περιφερειακό πόλο και με απώτερο στόχο την εξισορρόπηση της μείζονος απειλής της Κίνας, προτιμάται μια στρατηγική ψυχροπολεμικών ενστίκτων στη βάση της παρουσίας των ανάλογων διαμορφωτών της στην αμερικανική ελίτ.
Αντί ο άξονας της αμερικανικής στρατηγικής σκέψης να είναι η αποφυγή της σύγκλισης μεταξύ δύο τόσο σημαντικών πόλων ισχύος, όπως η Ρωσία και η Κίνα, η Ουάσιγκτον πράττει ό,τι μπορεί για να τους οδηγήσει στη συνεργασία διαψεύδοντας τον Πούτιν, ο οποίος ανέφερε σε παλαιότερη συνέντευξή του ότι θαυμάζει τον τρόπο με τον οποίο οι Η.Π.Α. διαχειρίζονται τις κρίσεις και εν γένει τις δύσκολες καταστάσεις.
Αποδεχόμενοι την υπόθεση εργασίας, σύμφωνα με την οποία η Ρωσία έσφαλε και «πρέπει να τιμωρηθεί», θα πρέπει ταυτόχρονα να κατανοήσουμε ότι δεν μπορούμε να την εξαφανίσουμε από το χάρτη.
Η επόμενη ημέρα θα μας βρει ενώπιον σημαντικών διλημμάτων και διακυβευμάτων και η Ρωσία, ως πυρηνική δύναμη και ενεργειακός γίγαντας θα βρίσκεται εκεί εκφράζοντας στρατηγικούς σκοπούς και σίγουρα μη όντας εκμηδενισμένη.
Πιθανόν να εξουθενωθεί, όπως η Δύση επιθυμεί, αλλά δεν θα εκμηδενιστεί και προς τούτο, θα πρέπει να κατανοηθεί και εισακουστεί με μια διακριτή «χρυσή γέφυρα» υποχώρησης πίσω της. Γιατί αν αντιθέτως ακολουθηθεί η στρατηγική της «καμένης γέφυρας», τότε είναι αρκούντως ισχυρή ώστε να επιβάλει και εκείνη τεράστιο κόστος στη Δύση.