Πριν από 4 χρόνια περίπου, ως εθελόντρια νοσηλεύτρια του Ερυθρού Σταυρού, επισκέφτηκα στην παιδοψυχιατρική κλινική του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης ένα 15χρονο ερμαφρόδιτο αγόρι, το Θανάση, που είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας και βρισκόταν εκεί διασωληνωμένος να αναζητά βοήθεια και συμπαράσταση. Τα λόγια του ξεπηδούν και πάλι στο μυαλό μου, σαν αποστεωμένες σκιές που ουρλιάζουν για ελευθερία, αγάπη και κοινωνική αποδοχή:
«Γεννήθηκα και δεν κατάλαβα τι γινόταν τότε. Μόλις άρχισα να μπαίνω στην εφηβεία ανακάλυψα πως αυτό που μου συμβαίνει είναι φρικτό. Έχω δύο γεννητικά όργανα μαζί. Οι γονείς μου μου επιβάλλουν να είμαι η Αθανασία, αλλά σας παρακαλώ εσείς να με φωνάζετε Θανάση, γιατί εγώ έτσι αισθάνομαι! Αυτό είμαι! Δεν ξέρω τι να κάνω για να το αποδεχτούν. Γι’ αυτό έφτασα στο απελπιστικό σημείο της αυτοκτονίας. Δεν έχει νόημα να ζω φυλακισμένος σε μια ταυτότητα που δεν με αντιπροσωπεύει. Γενικά έχω απογοητευτεί πολύ κ από τους φίλους μου, οι οποίοι όταν το’ μαθαν, δεν μου ξαναμίλησαν. Εύχομαι να μην τύχει σε κανένα αυτό που περνάω.»
Με τη γέννηση ενός παιδιού τίθεται αυτομάτως το πηγαίο ερώτημα: «Τι είναι; Αγόρι ή κορίτσι;» Ανάλογα με τα χρωμοσώματα που έχει το παιδί κατατάσσεται σε ένα εκ των δύο φύλων. Αν, δηλαδή, τα χρωμοσώματα του είναι χψ, τότε είναι αγόρι, ενώ αν είναι χχ,είναι κορίτσι. Τι συμβαίνει, όμως, όταν τα χρωμοσώματά αυτά είναι χχψ; Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν επινοήσει μια πολύ γλυκιά λέξη για αυτό το πλάσμα: «ερμαφρόδιτος», δημιούργημα, δηλαδή, του Ερμή και της Αφροδίτης, το οποίο και έχρηζε σεβασμού, γιατί η σεξουαλική αμφισημία θεωρούνταν τότε κάτι θεϊκό. Στη ζωή, ωστόσο, δεν αρκούν οι γλυκιές λέξεις, για να σε κάνουν ευτυχισμένο… Γιατί ο σύγχρονος κόσμος δε ν ενέχει καμιά θέση γι′ αυτούς που πάσχουν από τη φαινομενική «ανδρογυνική σύντηξη»
Στην αντίπερα όχθη της πραγματικότητας μιας κατ’ ευφημισμόν προοδευτικής κοινωνίας πρυτανεύει για τα άτομα αυτά αδυσώπητη η κατακραυγή. Η πρόσφατη θεσμική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου από τα 15, δυστυχώς ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και ανέσυρε στην επιφάνεια τις βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις μας, που επουδενί λόγω δεν εδράζονται σε επιστημονικά ευρήματα, παρά σε σαθρές και διάτρητες κοινωνικές κατασκευές που θεμελιώνουν το εσωτερικό οικοδόμημα που ανέκαθεν αντιμάχεται την όποια διαφορετικότητα, και το οποίο εμφιλοχωρεί στις ψυχές των περισσότερων από εμάς.
Η ελληνική κοινωνία, λοιπόν, είναι αδήριτη ανάγκη να καταρτιστεί στα θέματα του ερμαφροδιτισμού, μέσω σεμιναρίων και προγραμμάτων επιμόρφωσης εκπαιδευτικών και δασκάλων στα σχολεία, ώστε εν καιρώ τω δέοντι να αποκτήσουν τα κατάλληλα εχέγγυα που θα τους επιτρέψουν να συσστρατευτούν στον αγώνα κατά του κοινωνικού στιγματισμού των ατόμων που πάσχουν από τις επιστημονικά αποκαλούμενες «διαταραχές της σεξουαλικής διαφοροποίησης»(DSD) .
Χρειάζεται, δηλαδή, αυτοί άνθρωποι τους οποίους η φύση επέλεξε να πλάσει με ιδιαιτερότητες, να πάψουν να έρχονται αντιμέτωποι/ες με αυτό το άδικο «συντηρητικό» κατεστημένο. Μόνο όταν το κατανοήσουμε αυτό ουσιαστικά, θα εξοστρακιστεί η προκατάληψη απέναντί τους και θα καταφέρουμε να τους ενσωματώσουμε ομαλά στους κόλπους του κοινωνικού μας φάσματος. Μόνο έτσι θα σταματήσουμε την ιατρικοποίηση και την γενοκτονία σε βάρος τους. Μόνο έτσι θα γίνει αποδεκτή η ύπαρξη κι η ιδιαιτερότητά τους.
Γιατί, πάνω από όλα η αίσθηση του εαυτού ενός ατόμου, του φύλου και της έκφρασης του εδράζονται σε αυτό που είναι μέσα του.
Το «Ποιός» ή «Ποιά» ορίζεται από την φαιά ουσία του ίδιου του ατόμου και όχι από τα γεννητικά του όργανα!
Ο ερμαφροδιτισμός υπάρχει και οι ερμαφρόδιτοι αποτελούν κι αυτοί ένα ανθρώπινο φύλο. Ας το αποδεχτούμε επιτέλους!