Η απόκτηση του ρωσικού συστήματος αεράμυνας S-300 (που υπάρχει και στο οπλοστάσιο των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων) ήταν στόχος του Ιράν και της Συρίας εδώ και αρκετά χρόνια, που επεδίωκαν με αυτόν τον τρόπο να αμφισβητήσουν την αεροπορική υπεροχή του Ισραήλ. Ως εκ τούτου, επί σειρά ετών το Ισραήλ προέβαινε σε κινήσεις και πιέσεις στο Κρεμλίνο για να μην το δώσει – και αυτές δεν ήταν χωρίς αποτέλεσμα, καθώς το Ιράν, αν και πλήρωσε για τους S-300 του το 2007, έλαβε τις πρώτες συστοιχίες το 2016.
Τώρα, σύμφωνα με αναφορές σε ρωσικά ΜΜΕ, το Κρεμλίνο σκοπεύει να δώσει στη Συρία δικές της συστοιχίες S-300, προκαλώντας την αντίδραση του Ισραήλ, με τον υπουργό Άμυνας Αβίγκντορ Λίμπερμαν να ξεκαθαρίζει πως «αν κάποιος ρίξει στα αεροπλάνα μας, θα τον καταστρέψουμε»- στέλνοντας το σαφές μήνυμα πως η ισραηλινή πολεμική αεροπορία δεν θα επιτρέψει να χαθεί η ελευθερία της να επιχειρεί στον συριακό εναέριο χώρο, ακόμα και με κίνδυνο διπλωματικής κρίσης με τη Ρωσία.
Όπως αναφέρεται σε σχετική ανάλυση της Haaretz, η δυνατότητα της ισραηλινής αεροπορίας να συνεχίζει να επιχειρεί στη Συρία είναι στην καρδιά του τελευταίου γύρου αντιπαράθεσης μεταξύ Ισραήλ και Ιράν. Το επίλεκτο σώμα των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν φαίνεται αποφασισμένο να εδραιώσει την παρουσία του στη Συρία, με μόνιμες βάσεις σε συριακό έδαφος, λαμβάνοντας τα ανταλλάγματα για τη βοήθεια που παρέχει στην κυβέρνηση Άσαντ στα χρόνια του εμφυλίου. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να προχωρήσει όσο το Ισραήλ είναι αποφασισμένο να βομβαρδίζει τέτοιες βάσεις.
Σύμφωνα με αναφορά στη Wall Street Journal την προηγούμενη εβδομάδα, η επίθεση της 9ης Απριλίου στη βάση T4 των Φρουρών της Επανάστασης στη Συρία έγινε από το Ισραήλ με σκοπό την καταστροφή ενός συστήματος αεράμυνας Tor που είχε μεταφερθεί από το Ιράν. Ωστόσο, τα δεδομένα θα ήταν διαφορετικά με τους S-300, καθώς τα συστήματα αυτά είναι ικανά να παρακολουθούν δεκάδες ιπτάμενους στόχους ταυτόχρονα σε αποστάσεις εκατοντάδων χιλιομέτρων, ενώ επίσης θεωρείται ότι μπορούν να καταρρίψουν και βαλλιστικούς πυραύλους και πυραύλους cruise. Επί της παρούσης, τα συστήματα αεράμυνας των συριακών ενόπλων δυνάμεων είναι παλαιότερης τεχνολογίας, σοβιετικής προέλευσης, και οι S-300 θα αποτελούσαν αναβάθμιση, καθώς θα επέτρεπαν την παρακολούθηση ισραηλινών αεροσκαφών από τη στιγμή που απογειώνονται από τις βάσεις τους στο Ισραήλ.
Παρόλα αυτά, σύμφωνα με τη Haaretz, οι S-300 δεν θα σήμαιναν ότι το Ισραήλ θα έχανε το στρατηγικό του πλεονέκτημα, καθώς θεωρείται πως η ισραηλινή αεροπορία έχει ήδη μελετήσει το συγκεκριμένο σύστημα, σε ασκήσεις με χώρες που το έχουν προμηθευτεί (όπως η Ελλάδα). Συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου έχουν ήδη αναπτυχθεί για την αντιμετώπισή του, ενώ η πρώτη μοίρα stealth μαχητικών F-35I έχει ήδη τεθεί σε υπηρεσία.
Σημειώνεται πάντως πως ήδη στη Συρία υπάρχουν προηγμένα συστήματα, καθώς οι ρωσικές δυνάμεις στη χώρα έχουν την πιο προηγμένη εκδοχή του συστήματος, τους S-400. Το να τεθεί μια συστοιχία S-300 υπό συριακό έλεγχο δεν θα άλλαζε πολύ σημαντικά, από τακτικής πλευράς, το περιβάλλον επιχειρήσεων- «αλλά θα αποτελούσε μια ισχυρή στρατηγική δήλωση», σημειώνει η Haaretz.
«Η Ρωσία έχει επιμελώς κρατήσει αποστάσεις από την αντιπαράθεση Ισραήλ- Ιράν στη Συρία μέχρι τώρα. Ενώ έχει συνεργαστεί με το Ιράν για να κρατήσει τον Άσαντ στην εξουσία, υπό τον Πούτιν έχει επίσης συντονιστεί στενά με το Ισραήλ. Η ρωσική ισορροπία στη Συρία σημαίνει από τη μια πλευρά πως δεν “βάζει χέρι” στο Ιράν όταν αυτό προσπαθεί να εδραιώσει μια πιο μόνιμη παρουσία, περιλαμβανομένης της συριακής πλευράς των Υψωμάτων του Γκολάν, και από την άλλη να μην παρεμποδίζει τα χτυπήματα εναντίον της Χεζμπολάχ και ιρανικών στόχων που έχουν αποδοθεί στο Ισραήλ...η ισορροπία αυτή γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθεί καθώς οι εχθροπραξίες ανάμεσα στο Ιράν και το Ισραήλ γίνονται πιο ανοιχτές. Η προμήθεια S-300 στο καθεστώς Άσαντ θα ήταν σημάδι πως ο Πούτιν...επιλέγει τους συμμάχους του στην Τεχεράνη αντί αυτών στην Ιερουσαλήμ. Αυτό από μόνο του θα προκαλούσε πολύ μεγαλύτερη ανησυχία από οποιοδήποτε νέο σύστημα στα χέρια του καθεστώτος» καταλήγει η ανάλυση.