Αν υπάρχει ένα όνομα σήμερα που φέρνει περηφάνια σε όλους τους Ιάπωνες, αυτό είναι της Ναόμι Οσάκα, νούμερο ένα στον κόσμο στο τένις, στις γυναίκες, σύμφωνα με την παγκόσμια κατάταξη. Είναι χωρίς δεύτερη σκέψη το καμάρι ενός ολόκληρου έθνους.
Είναι όμως και πολίτης με δύο υπηκοότητες. Η Ναόμι Οσάκα έχει μητέρα από την Ιαπωνία και πατέρα από την Αϊτή. Η ίδια κρατάει δύο διαβατήρια στα χέρια της καθώς σε ηλικία τριών ετών μετακόμισε με την οικογένεια της από την Οσάκα, στο Λονγκ Αϊλαντ των Ηνωμένων Πολιτειών.
Μόνο που κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα καθώς αυτό το κομμάτι γύρω από την υπηκοότητα της Οσάκα μπορεί σύντομα να αλλάξει. Ο νόμος στην Ιαπωνία αναφέρει ξεκάθαρα πως πολίτης της χώρα με διπλή υπηκοότητα πρέπει με την συμπλήρωση του 22ου έτους της ηλικίας του να δηλώσει πια από τις δύο θέλει να κρατήσει.
Το ζήτημα που απασχολεί τους ένθερμους υποστηρικτές της, τους δημοσιογράφους αλλά και την κοινωνία στο σύνολο της, σύμφωνα με τους The New York Times, είναι τι θα γίνει τον Οκτώβριο, όταν και συμπληρώνει το 22ο έτος. Θα συνεχίζει να εκπροσωπεί την Ιαπωνία ή θα κρατάει άλλη σημαία στα χέρια της στα επόμενα τουρνουά που θα συμμετέχει.
Η ιστορία της Ναόμι Οσάκα έχει δημιουργήσει μεγάλη πίεση στην Ιαπωνία γύρω από το νομικό καθεστώς με τις υπηκοότητες και το κατά πόσο πρέπει επιτέλους να αλλάξει και να εναρμονιστεί με τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου, κοντά τα 3/4 του πλανήτη, που επιτρέπουν την διπλή υπηκοότητα. Κάτι βέβαια που δεν είναι και τόσο απλό καθώς η Ιαπωνία ανέκαθεν ήθελε και ενθάρρυνε την ιδέα ο πληθυσμός της να απαρτίζεται από αμιγώς Ιάπωνες, καθώς θεωρούσε πως αυτό ήταν το βασικό συστατικό για κοινωνική συνοχή.
Η ίδια σε πρόσφατη ερώτηση μετά το Κινέζικο Οπεν δήλωσε πως δεν αντιλαμβάνεται γιατί είναι μία δύσκολη απόφαση, αφού όλοι γνωρίζουν πως παίζει τένις για την Ιαπωνία. Ωστόσο όσο και να φαντάζει δύσκολο να απαρνείται την αμερικάνικη υπηκοότητα, υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν πως ίσως να μην χρειαστεί, καθώς ο νόμος παρουσιάζει ασάφειες και κενά, ενώ δεν είναι και λίγοι αυτοί που κρατούν δύο διαβατήρια, χωρίς ποτέ το κράτος να τους έχει αφαιρέσει αυτό της Ιαπωνίας.
Οι αναλυτές υποστηρίζουν πως ένας τέτοιος νόμος δεν συνάδει με μία σύγχρονη κοινωνία γεμάτη πολλές εθνικότητες, μία κοινωνία πολυπολιτισμική. Μπορεί όπως λένε για τις παλαιότερες γενιές αυτό το θέμα να ήταν ένα είδος ταμπού που δύσκολα μπορούσε κάποιος να αγγίξει και θα προκαλούσε αντιδράσεις, όμως σήμερα, η νέα γενιά, μεγαλώνει με γείτονες και συνεργάτες που έρχονται από διαφορετικά μέρη του κόσμου και συνεπώς υπάρχει ελπίδα.
Πηγή: The New York Times
