Αυτό το ζεστό καλοκαίρι ακουμπά ζωγραφικά στο έργο του Γιάννη Ψυχοπαίδη με τα ‘’Ιχνη στο Χρόνο’’ μιας προσωπικής εικαστικής αφήγησης, με αναφορές μεν στη συλλογική μνήμη, ωστόσο με τη υπεροχή του προσωπικού στοιχείου γραφής και της δυναμικής της αύρας, όπως ξεφυλλίζονται τα ημερολόγια ζωής, καθησυχάζοντας με έναν τρόπο τα μικρά και μεγάλα γεγονότα- ότι έγιναν. Ή όπως δύο λεμόνια κι ένα τοπίο θάλασσας με βότσαλα συνυπάρχουν σε κοινό φόντο, ορίζοντας μια κοινή αλήθεια.
Δύο παράλληλες ατομικές εκθέσεις, που η μια ολοκλήρωσε χρονικά τον κύκλο της, αφήνοντας πίσω λεμονανθούς, αρχαία αγάλματα, μαρτυρίες της Ιστορίας, ένα βάζο κι ένα λουλούδι, σπουργίτια και αντικείμενα καθημερινότητας, μπλέ πανσέδες κι από το βαθυκίτρινο Λεμονοδάσος, εξαίσιες μυρωδιές.
Στη CITRONNE του Πόρου, που διευθύνει η ιστορικός τέχνης Τατιάνα Σπινάρη-Πολλάλη και που πάνω από μια δεκαετία είναι η γκαλερί συνυφασμένη με το καλοκαίρι της τέχνης, ο περίφημος Ψυχοπαίδης εναπόθεσε τον κύκλο έργων του ‘’Λεμονοδάσος’’ που σύμφωνα με τον ίδιο είναι, «τα εικαστικά ημερολόγια ενός καλοκαιριού, μιας ανθισμένης φύσης γεμάτης κίτρινους , ευωδιαστούς, ξινόπικρους καρπούς. Συνθέσεις με αποκλειστικό θέμα το δάσος από λεμόνια μαζί με καθημερινά αντικείμενα…. εικόνες που μπορεί να συνεχίζονται και να μας ευωδιάζουνε στο άπειρο».
Το ζωγραφικό λεμονοδάσος του, θεματικά εμπνεόμενο από το Λεμονοδάσος του Κοσμά Πολίτη, ‘’αυτό το εμβληματικό μυθιστόρημα νεανικής χειραφέτησης και απελεύθερων αισθημάτων’’, αφήνει τα ευγενικά ίχνη του στο χώρο της CITRONΝΕ και στο καλοκαίρι. Κι όπως σχεδόν σε όλα τα έργα του, θα γράψει η φιλόλογος Μαρία Πρεβελάκη, «ο Γιάννης Ψυχοπαίδης μεταφέρει το μείγμα της γενεάς του, της ‘’παρέας’’, την πολιτική, κοινωνική και συναισθηματική της πορεία. Δεν το αντιπαραβάλλει με την προγενέστερη γενεά. Αντιθέτως προσπαθεί να καταδείξει μια σύγχρονη σύνθεση, όπου συνυπάρχουν η βαρεία νοσταλγία του ‘ιδανικού’ παρελθόντος και η θρυμματισμένη ελληνικότητα, η ελλειμματική ταυτότητα… Το Λεμονοδάσος υπάρχει πάντα, μια μαγική τοποθεσία ανάμεσα στην ουτοπία και το βίωμα-παραμύθι και παραμυθία σε ένα δύσκολο ανθρώπινο αγώνα, παλαιό όσο και ο κόσμος».
O ομότιμος καθηγητής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, που έζησε και δημιούργησε για μια εικοσαετία στο πρωτοποριακό περιβάλλον του Βερολίνου όπως και τις Βρυξέλλες, ο σύγχρονος ενίοτε και διεθνής Έλληνας ζωγράφος που αδιάκοπα αφουγκράζεται το κοινωνικό γίγνεσθαι, και στοχαστικά ενσκύπτει σε αυτό, είναι εκείνος που θα πει ότι, ‘’τα τελευταία χρόνια η κρίση μέσα μας και γύρω μάς γέννησε την ανάγκη για μια αναψηλάφιση της μνήμης, να ξαναφέρουμε στην επιφάνεια και να μετρήσουμε για άλλη μια φορά, ιδέες, αξίες, ανθρώπινες παρουσίες, ψυχικές περιουσίες, ιδεολογίες, γεγονότα που μας άφησαν το αποτύπωμα τους, καθημερινές συμπεριφορές και βιώματα. Για διαφορετικούς λόγους, ωστόσο, κάθε πρόσωπο, με το ειδικό του βάρος και το ηθικό του ανάστημα, στέκεται συμβολικά και κυριολεκτικά σημείο αναφοράς…»
Τα περίοπτα ηθικά σημεία αναφοράς της ζωής μας, ο Γιάννης Ψυχοπαίδης τα υπενθυμίζει σε κάθε παρουσία του -στη τέχνη αλλά και προσωπική. Σε κάθε καταγραφή. Παρόν με ανωτερότητα στις εκφάνσεις των γεγονότων, με την ευαισθησία της αντιληπτικότητας του, τη γνώση του, την ενσυναίσθηση, την παρατήρηση στις εικόνες μιας κοινωνίας, μονίμως σε κίνηση….«Το ιδιωτικό κεφάλαιο της τέχνης, θα πει, το βαθιά αληθινό του ενός μπορεί να γίνει συλλογικό κεφάλαιο, το ίδιο αληθινό για όλους».
Η άλλη έκθεση, «Το Αλφάβητο – Αρχαϊκό Παλίμψηστο» παρουσιάζεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πόρου, σε συνεπιμέλεια και συνδιοργάνωση της Γκαλερί CITRONNE με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πειραιώς και Νήσων.
Στο περιβάλλον ενός κόσμου αισθαντικού, στοχαστικού ο Γιάννης Ψυχοπαίδης αποτυπώνει για άλλη μια φορά την σπουδαία τέχνη του στα ημερολόγια του φετινού καλοκαιριού- στα ‘’αυτονόητα, όπως κάπου σημειώνει, εικαστικά μονοπάτια στο νου και την καρδιά’’. Προσδοκώντας, ‘’κάτι νέο που γεννιέται σε διαλεκτική σχέση με ένα παρελθόν που επιστρέφει και διεκδικεί το μέλλον».
INFO: Γιάννης Ψυχοπαίδης, «Το Αλφάβητο – Αρχαϊκό Παλίμψηστο» στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πόρου. Εκτίθενται 24 παλαιότερα έργα και 2 νέα έργα του. Τα 24 παλαιότερα έργα με την μορφή κλειστών-ανοιχτών βιβλίων, αντιστοιχούν στα 24 γράμματα του ελληνικού Αλφάβητου και είναι κατά τον καλλιτέχνη, οι εικόνες μιας γλώσσας που αναρωτιέται για την χαμένη ενότητα του παρόντος με το παρελθόν. Τα νέα έργα έχουν αφετηρία τα εκθέματα του Αρχαιολογικού Μουσείου. Διάρκεια έκθεσης έως 30 Σεπτεμβρίου 2019.