«Με πυζάμα;»
«Ε, τι, με κουστούμι;»
Κάπως έτσι αρχίζει κάθε πρωί η εργάσιμη μέρα για την ομάδα της HuffPost, από τότε που εγκαταλείψαμε τα γραφεία μας και κλειστήκαμε στο σπίτι. Σε μόνιμη σύνδεση με το chat του gmail, διεθνή και εγχώρια ειδησεογραφικά πρακτορεία, ΜΜΕ και social media, η ομάς συνεχίζει να δίνει τη μάχη της ενημέρωσης - με τις πυζάμες.
Δεν είναι καθόλου εύκολη η δουλειά από το σπίτι - κι είμαστε ακόμα στην αρχή. Οσοι πιστεύαμε ότι η ανατροπή θα διαρκούσε δύο βδομάδες, συνειδητοποιούμε σιγά-σιγά ότι πάμε για δύο μήνες.
Πώς θα τη βγάλουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας μέχρι το καλοκαίρι;
Δεν έχει ξανασυμβεί, ουδείς είναι προετοιμασμένος για τέτοια κατάσταση και το μοναδικό μέτρο σύγκρισης είναι η Κίνα. Που εφάρμοσε τη μεγαλύτερη καραντίνα στην ανθρώπινη ιστορία, κλείνοντας εκατομμύρια πολίτες στα σπίτια τους από τις 23 Ιανουαρίου. Ευτυχώς για την εξάπλωση του ιού και δυστυχώς για όλα τα άλλα, το σύστημα άρχισε τώρα να δείχνει ότι δουλεύει.
Η Γουχάν, το σημείο-μηδέν της πανδημίας, με τα 11 εκατομμύρια κατοίκους και την πλειοψηφία κρουσμάτων και θανάτων στην Κίνα, που πριν από ένα μήνα μετρούσε κάθε μέρα 4.000 νέους ασθενείς, σήμερα ανακοίνωσε μηδενικά κρούσματα. Η καραντίνα έφερε αποτέλεσμα, ο κορονοϊός είναι επισήμως υπό έλεγχο στην Κίνα, αλλά συμπληρώνοντας την 8η βδομάδα αποκλεισμού, η Γουχάν κυριαρχείται από ελλείψεις και αισχροκέρδεια. Οι τιμές των λαχανικών και του κρέατος έχουν τετραπλασιαστεί, ενώ μεγάλο μέρος του πληθυσμού σταμάτησε να έχει εισόδημα λόγω καραντίνας.
Μπορεί να συμβεί και σε μας;
Ολα μπορούν να συμβούν και σε μας, ειδικά όταν μας ζητάνε 20 ευρώ για 100ml καθαρό οινόπνευμα. Από την άλλη πλευρά, χθες που πήγα να πάρω μια κούτα τσιγάρα από το περίπτερο, έφαγα πόρτα.
«Ενα πακέτο έκαστος την ημέρα» μου ξεκαθάρισε η περιπτερού.
Εφυγα ντροπιασμένη για τον πανικό του εθισμού μου, αλλά δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ τι θα κάνει η περιπτερού αν κάποιος, αύριο, της δώσει 100 ευρώ για μία κούτα τσιγάρα.
Κι ακόμα δεν έχουν αρχίσει τα πραγματικά δύσκολα
Ενας φίλος που γυρίζει την Αθήνα με το ποδήλατό του, πρότεινε χθες με SMS το νέο σύστημα φιλικών επαφών.
«Θα περάσω σε μισή ώρα με το ποδήλατο κάτω από το σπίτι σου. Βγες στο μπαλκόνι να μου κουνήσεις το μαντήλι!»
Βγήκα και ανέμισα μια μεταξωτή εσάρπα, που αναμένεται να αραχνιάσει στη ντουλάπα μέχρι το καλοκαίρι κι ύστερα τηλεφώνησα στον φίλο και του γκρέμισα το όνειρο. Η γενική απαγόρευση κυκλοφορίας στην Αθήνα είναι πραγματικό σενάριο και το ποδήλατό του αναμένεται να αραχνιάσει κι αυτό, όπως τόσα και τόσα άλλα πράγματα που έκαναν μέχρι τώρα την ζωή μας ευχάριστη.
Κι όσοι σκεφτόμασταν μήπως είναι καλή ιδέα να φορτώσουμε τα κωλόχαρτα και τις γάτες στο αυτοκίνητο και να την κοπανήσουμε για το χωριό, έπρεπε να το σκεφτούμε νωρίτερα. Η χθεσινή, επίσημη οδηγία ήταν σαφής: Ας μην βοηθήσουμε στην εξάπλωση του ιού σε μέρη που δεν έχουν γιατρούς και νοσοκομεία.
«Θα σας πάρουν οι ντόπιοι με τις κλωτσιές!»
Το επεσήμανε συνάδελφος που ζει στην επαρχία και μπορώ να το φανταστώ, διότι θα έκανα το ίδιο στη θέση τους. Αν το ωραίο χωριό μου δεν είχε κανένα κρούσμα και ξαφνικά ενέσκηπταν τα πανικόβλητα μικρόβια της πόλης, οι κλωτσιές θα ήταν το τελευταίο πρόβλημά τους.
Καθόμαστε στ′ αυγά μας, εν ολίγοις. Εγκλωβισμένοι στα σπίτια μας, σε συνεχή τριβή με καταστάσεις που, μέχρι τώρα, κρατούσαμε σε απόσταση, χωρίς τις διεξόδους που μας βοηθούσαν να αντέχουμε την καθημερινότητά μας, ανήσυχοι, φοβισμένοι και βαρεμένοι.
Πώς να δουλέψεις από το σπίτι όταν το παιδί γκρινιάζει γύρω-γύρω, πώς να ησυχάσεις όταν οι μισοί πλακώνονται με τους άλλους μισούς επειδή δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν, πόσες τηλεοράσεις, πόσα κομπιούτερ και πόσα μπάνια πρέπει να έχει μία οικογένεια για να μην τιναχτεί στον αέρα εν μέσω πανδημίας, δοκίμασε ποτέ κανείς γιόγκα στο πάτωμα με τις γάτες να χοροπηδάνε πάνω του, πού κρύβεσαι όταν θέλεις να τους πετάξεις όλους από τα παράθυρα και πόσες φορές πρέπει να πούμε ότι κάνουμε οικονομία στο κωλόχαρτο, ρε παιδιά;
Αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις οτι η έξαρση των κρουσμάτων θα παρουσιαστεί σε έναν μήνα, ο δρόμος είναι μακρύς και γεμάτος ύπουλες λακούβες. Το κοκούνινγκ ακούγεται θαυμάσιο όταν τρέχεις όλη μέρα και δεν βλέπεις την ώρα να γυρίσεις σπιτάκι σου και να βάλεις την παντόφλα. Οταν, όμως, γίνεσαι ένα με την παλιοπαντόφλα, ακούγεται σαν τον Εφιάλτη στο Σπίτι με τις Πυζάμες.
Το καλό με τους εφιάλτες είναι ότι τελειώνουν μόλις χτυπήσει το ξυπνητήρι, ανοίξουμε τα παράθυρα κι αφήσουμε να μπει λίγη άνοιξη, που εξαπλώνεται κι αυτή ακάθεκτη, παντού γύρω μας.