Ως διεθνή επιστήμονα και υπότροφο του Ιδρύματος Atlantic / Rhodes με τον Διεθνή Οργανισμό GBHI για την ισότητα στην νοητική υγεία, και με την εφεύρεση Αltoida να τον φέρνει στο προσκήνιο των κορυφαίων καινοτόμων επιχειρηματικών σχεδιασμών στην Ευρώπη, ζήτησα από τον δρ. Ιωάννη Ταρνανά να απαντήσει, στο πως οραματίζεται μια καλύτερη Ελλάδα. «Προβληματίζομαι, θα πει, ιδιαίτερα, να ισορροπήσω μεταξύ της προσπάθειας μου να φανώ χρήσιμος με την απάντηση μου, όπως κάνω στην επιστημονική δουλειά μου ή να φανταστώ κάτι θεωρητικό και φιλοσοφικό. Θα επιλέξω το πρώτο μένοντας πιστός στην επιστημονική ταυτότητα που έχω χτίσει τα τελευταία 20 χρόνια μετά από μεγάλη προσπάθεια».
O Έλληνας ερευνητής που φέρει τον τίτλο του διακεκριμένου ως Atlantic Fellow for Equity in Brain Health/ Global Brain Health Institute (GBHI), είναι ο ιδρυτής και επιστημονικός διευθυντής (Founder & Chief Science Officer at Altoida,) του καινοτομικού προγράμματος του Altoida AG με έδρα την Λουκέρνη στην Ελβετία. Ο διεθνής νευροεπιστήμονας προσηλωμένος πάνω από μια δεκαετία στην ερευνητική αντιμετώπιση της νόσου του Alzheimer εξελίσσει ψηφιακά τους Digital Biomarkers (Υπολογιστικοί Βιοδείκτες) με τη χρήση νέων τεχνολογιών για την κατανόηση της γήρανσης και για την εύρεση μεθόδων πρόληψης, στοχεύοντας στη μείωση του ενδεχόμενου ανάπτυξης της άνοιας ή την καθυστέρηση εμφάνισης της.
“Αυτό που θέλω για μια Ελλάδα της επόμενης μέρας είναι να δω το σύνολο της κοινωνίας να αγκαλιάσει έναν “μεγάλο και απίθανο στόχο”.”
Απόφοιτος της Ψυχολογίας του Αριστοτέλειου πανεπιστημίου όπου ήταν οι βασικές σπουδές του, με μεταπτυχιακά στην Πληροφορική στο Sussex University, School of Cognitive and Computing Sciences, και διδακτορικό στη Νευροφυσιολογία στο ΑΠΘ, ο Ιωάννης Ταρνανάς άρχισε να ασχολείται με την τεχνολογία της εικονικής πραγματικότητας στην Γερμανία και από το 2006 να την εφαρμόζει σε άτομα με εγκεφαλικές παθήσεις ή νευροεκφυλιστικές αλλοιώσεις. Το πολυσχιδές ερευνητικό πεδίο του σε κορυφαία πανεπιστημιακά ιδρύματα, όπως το University of California, San Francisco και το Trinity College, Dublin, Swiss Federal Institute of Technology (ETH), ανέδειξε την καινοτόμο μέθοδο του Altoida AR που εντοπίζει τα πρώτα νευρολογικά συμπτώματα της νόσου του Alzheimer με ακρίβεια 94% και έξι χρόνια πριν αυτά να εμφανιστούν.
Η Αltoida – από το γερμανικό alter που σημαίνει ηλικία, και το αρχαίο οίδα: γνωρίζω -γνωρίζω την ηλικία μου- είναι spin-off του Πανεπιστήμιου της Ζυρίχης και πρόκειται για μία εμπνευσμένη εφαρμογή, ένα τεχνολογικό εργαλείο θα λέγαμε, ”μέτρησης” της εγκεφαλική δραστηριότητας των χρηστών σε ένα περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας, με στόχο τη διάγνωση της πρώιμης άνοιας αλλά και ταυτοχρόνως την εγρήγορση της μνήμης. Μια διαρκής πνευματική άσκηση μέσω της τρισδιάστατης εικόνας και οικείων στοιχείων δηλ. ένας εικονικός περίπατος ή μια εικονική περιήγηση σε ένα μουσείο. Η νέα αυτή τεχνολογία έδωσε στον δρ. Ιωάννη Ταρνανά το βραβείο καινοτομίας - ΕΙΤ Ιnnovators Awards – ενώ μαζί τιμήθηκε επίσης, και ο Έλληνας καθηγητής στο Βέλγιο Γιάννης Ποντίκης- του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Καινοτομίας και Τεχνολογίας (ΕΙΤ).
“Φοβόμαστε πλέον τα δύσκολα, ενώ τα δύσκολα είναι που αξίζουν! Μιλάω συλλογικά όχι ατομικά.”
Με την πεποίθηση ότι συνειδητοποιημένα πρέπει «να ενημερώσουμε και να εκπαιδεύσουμε την επόμενη γενιά επιστημόνων» ο Ιωάννης Ταρνανάς εκφράζει στη HuffPost την πραγματιστική θέση του για την χώρα.
«Αυτό που θέλω για μια Ελλάδα της επόμενης μέρας (αποφεύγω τον όρο καλύτερη), είναι να δω το σύνολο της κοινωνίας να αγκαλιάσει έναν “μεγάλο και απίθανο στόχο”. Δεν θα χρωματίσω τη σκέψη μου πολιτικά αλλά πιστεύω ακράδαντα πως αυτό που έχουμε ξεχάσει εδώ και πολύ καιρό να κάνουμε ως κοινωνία είναι να βάζουμε ως στόχο κάτι που φαντάζει απίστευτα δύσκολο έως αδύνατο και παρόλα αυτά με την συλλογική ευφυΐα, ικανότητα ακόμη και μαγκιά μας να κατορθώνουμε και να τον ολοκληρώνουμε. Φοβόμαστε πλέον τα δύσκολα, ενώ τα δύσκολα είναι που αξίζουν! Μιλάω συλλογικά όχι ατομικά. Ατομικά είμαστε όλοι ακόμη σε μεγάλο βαθμό “μάγκες” ή ακόμη καλύτερα μερικές φορές “ψευτόμαγκες”. Ένα από τα λίγα πρόσφατα ιστορικά παραδείγματα που μπορώ να αναφέρω για αυτό που εννοώ είναι ίσως οι αθλητικές μας επιτυχίες στο ποδόσφαιρο το 2004 και το μπάσκετ το 2006. Μπορεί ο οποιοσδήποτε φυσικά να αμφισβητήσει το πόσο “συλλογικές” ήταν αυτές οι επιτυχίες, αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί πως όλοι αισθανθήκαμε δέος μαζί τους! Θα μπορούσα να προτείνω εγώ κάποιους αντίστοιχους “μεγάλους και απίθανους στόχους” επιστημονικά, τεχνολογικά, κοινωνικά ή και πολιτικά. Το ζητούμενο όμως δεν είναι να προτείνω εγώ κάτι, άλλωστε έχω την αντίστοιχη εμπειρία σε τέτοια εγχειρήματα. Το ζητούμενο είναι να συμφωνήσει η αδελφή μου, ο αδελφός μου, οι γονείς μου και οι φίλοι μου σε ένα τέτοιο στόχο και να τον κατορθώσουμε μαζί! Εκεί είναι, που σταματάω να είμαι χρήσιμος και καταντώ θεωρητικός, διότι είναι καθαρά φιλοσοφική κουβέντα η χρονική στιγμή και οι συνθήκες για να συμβεί κάτι τέτοιο».