Συνήθως, όταν ξεκινώ να γράψω ένα άρθρο έχω ένα και μοναδικό κριτήριο. Να είναι κάτι το οποίο θα άρεσε σε εμένα να διαβάσω ως αναγνώστης. Τα πράγματα όμως αυτή τη φορά είναι πολύ διαφορετικά. Γιατί πολύ απλά, η Ισλανδία δεν έχει να φοβηθεί κανένα απολύτως κείμενο… γιατί πολύ απλά η ομορφιά της μπορεί να καθηλώσει όλους τους αναγνώστες, ακόμα και τους πιο απαιτητικούς!! Και εγώ θέλω πολύ να μεταφέρω αυτή την ομορφιά σε αυτό το άρθρο με κάθε κόστος…
Όταν άκουσα ότι επρόκειτο να ταξιδέψω προς την Ισλανδία, αυτόματα το μυαλό μου πήγε στο Ρέικιαβικ, την πρωτεύουσά της και χωρίς να το θέλω, σκέφτηκα:
Και τι έχει να μου δείξει αυτή η πόλη έπειτα από τόσες και τόσες που έχω πάει; Έχει αρχαία; Έχει πολιτισμό; Έχει αρχιτεκτονική; Έχει τέλος πάντων κάτι που θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον, ώστε να ασχοληθώ πριν από το ταξίδι για το ταξίδι;
Χωρίς λοιπόν να το θέλω, άφησα σε τρίτους να ασχοληθούν με τον προγραμματισμό του, μιας και μια τόσο βόρεια και σκοτεινή πρωτεύουσα όπως την είχα στο μυαλό μου δεν ήταν και το καλύτερο ταξίδι που θα μπορούσα να κάνω και μάλιστα καταχείμωνο. Το μοναδικό θετικό στοιχείο ήταν η πιθανότητα να δω το βόρειο σέλας και αυτό κάπως με χαροποιούσε.
Η μέρα λοιπόν της αναχώρησης έφτασε με τις βαλίτσες γεμάτες με κάθε λογής χοντρά ρούχα, αντιανεμικά, ισοθερμικά, σκούφους, γάντια, κασκόλ και γενικά οτιδήποτε θα μπορούσε να μας είναι χρήσιμο σε μια πόλη με μέση θερμοκρασία για την εποχή -3 βαθμούς Kελσίου. Η πτήση μας έπειτα από μια στάση στην Βαρσοβία της Πολωνίας θα έφτανε στο Κέφλαβικ στις δύο τα ξημερώματα, και εγώ είχα αφήσει στο πλάι τον ύπνο που είχα στο τσεπάκι μου έπειτα από σχεδόν εφτά ώρες πτήσης και είχα κολλήσει το πρόσωπό μου στο παράθυρο, μήπως και δω τον πράσινο ουρανό να με κοιτάει έξω από τα φιλιστρίνια του αεροσκάφους. Όμως δυστυχώς δεν είχα καμία απολύτως επιτυχία. Τα πάντα ήταν μαύρα έξω, ενώ όταν το αεροσκάφος προσγειώθηκε, όλα πήραν να αλλάζουν χρώμα και το μαύρο αντικαταστάθηκε από το λευκό ή αλλιώς από το χρώμα του πάγου που επικρατούσε παντού.
Το αεροδρόμιο μικρό και έρημο για το περασμένο της ώρας, και η ευγενική πωλήτρια στον κισσέ των ενοικιαζόμενων αυτοκινήτων μας περίμενε πώς και πώς. Τελειώσαμε γρήγορα τα χαρτιά και με τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χέρι περάσαμε την ανοιγόμενη πόρτα του αεροδρομίου στο απέραντο λευκό πάρκινγκ με τον αέρα να παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του.
Κάνε υπομονή, φώναξε μια μικρή φωνούλα μέσα μου, και τα πάντα θα αλλάξουν με το φως της μέρας, να είσαι σίγουρος. Γεμάτος αυτοπεποίθηση και μετά από μια διαδρομή περίπου μιας ώρας, κοιμήθηκα στις πέντε το πρωί, μα μετά από τρεις ώρες τα μάτια μου άνοιξαν αυτόματα, αφού δεν μου κολλούσε άλλος ύπνος… μια καινούρια μέρα περίμενε τις κινήσεις μου και εγώ τις εκπλήξεις της.
Ο πρώτος μας προορισμός ήταν το όρος Kirljufell κοντά στο χωριό Grundarfjörðu το οποίο είναι λέει 200 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Ρέικιαβικ… και εγώ που νόμιζα ότι θα μέναμε στην πρωτεύουσα!!
Η πρώτη εντύπωση από τα περίχωρα και τη διαδρομή μας προς τον βορρά δεν θα μπορούσε να είναι άλλη… κάποιος μας κάνει πλάκα και ξαφνικά βρεθήκαμε από τη Γη στον πλανήτη Άρη… τα πάντα είχαν το εξωπραγματικό χρώμα του λευκού και το παγωμένο χιόνι είχε καλύψει τα πάντα με εμάς πρωταγωνιστές σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας... Star Trek και λίγο λέω… Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό.
Και τώρα που πηγαίνουμε μπαμπά; Η εύλογη ερώτηση της κόρης μου.
Στο βουνό του βορρά, μου βγήκε αυθόρμητα από το παραμύθι frozen που σε καθημερινή σχεδόν βάση θυμήθηκα να παίζεται στο σπίτι. Και δεν είχα καθόλου άδικο.
Η διαδρομή ολόλευκη και σε αντίθεση με τον καθαρό καταγάλανο ουρανό, μαγευτική. Ο ήλιος έλαμπε στο μεσοκάθισμά του και έστεκε ακίνητος φρουρός στο ίδιο πάντα σημείο του ουρανού. Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να φτάσουμε στο βουνό του βορρά η αλλιώς το βουνό βέλους ως θέση σκοποβολής, όπως χαρακτηρίστηκε από τη σειρά Game of Thrones, μιας και στο συγκεκριμένο βουνό υπήρξαν αρκετές από τις σκηνές της.
Το 463 μέτρων ψηλό βουνό που αντίκρισα μπροστά μου είχε κωνικό σχήμα, σαν καπέλο μάγισσας και έμοιαζε να θέλει να αγγίξει τον ουρανό. Είναι το πιο φωτογραφισμένο βουνό της χώρας λόγω της δραματικής του μορφής και όχι άδικα. Πήρε το όνομά του ακριβώς από το σχήμα το οποίο έχει, και από την ομοιότητά του με ένα εκκλησιαστικό καμπαναριό, ακονισμένο στην κορυφή με μακριές καμπύλες πλευρές. Λίγο μακρύτερα, σε κοντινή απόσταση, ο καταρράκτης Kirkjufellsfoss με χαμηλό ύψος μα άκρως εντυπωσιακή τριών θέσεων ροή, πλαισίωναν την τέλεια εικόνα με το όρος στο βάθος.
Να που τελικά υπάρχουν όμορφες εικόνες στην Ισλανδία, σκέφτηκα και άρχισα να φωτογραφίζω ασταμάτητα τον συνδυασμό του βουνού και του καταρράκτη όπως τόσοι και τόσοι ερασιτέχνες αλλά και επαγγελματίες φωτογράφοι…
Στον γυρισμό σταματήσαμε στο χωριό Borgarnes για φαγητό, σε ένα λιλιπούτιο ρεστοράν το οποίο ήταν στην κυριολεξία χωμένο μέσα σε μια πλαγιά από στερεοποιημένη λάβα. Και ήρθε η ώρα για την ερώτηση που με έκαιγε…
Θεωρείτε ιδανική μέρα τη σημερινή για να μπορέσουμε το βράδυ να δούμε το βόρειο σέλας; Ρώτησα την καλοσυνάτη ιδιοκτήτρια, ενώ από τη σιωπή έως την απάντησή της νόμιζα ότι έχασα δυο κιλά από το βάρος μου.
-″Μα και βέβαια, ο ουρανός είναι πεντακάθαρος οπότε έχετε πολλές πιθανότητες . Υπολογίστε ότι η καλύτερη ώρα είναι κοντά στις δέκα”.
-Τι ρώτησες μπαμπά την κυρία; Με ρώτησε αμέσως η κόρη μου χωρίς να περιμένει. Θα δούμε απόψε τον Θεούλη; είπε αθώα και τα μάτια της γυάλιζαν από την προσμονή.
Γυρίσαμε για λίγο στο διαμέρισμά μας για λίγη ξεκούραση και την ώρα που σκοτείνιασε βγήκαμε για μια βόλτα μέσα στο Ρέικιαβικ. Ο επιβλητικός Λουθηρανικός ναός Χάλγκριμουρ, εμπνευσμένος από τον αρχιτέκτονα Samuelsson και από το τοπίο της Ισλανδίας που σε πολλά σημεία διαμορφώνεται από ροές λάβας, ήταν φωτισμένος και μονοπώλησε το ενδιαφέρον μας για αρκετή ώρα, ώσπου μια περίεργη κινητικότητα άρχισε να λαμβάνει χώρα στο πλάι του. Έμοιαζε με σημείο συνάντησης διαφόρων εθνικοτήτων. Υπήρχε τόσος κόσμος μαζεμένος εκεί, όσος δεν είχαμε δει από την ώρα που πατήσαμε το πόδι μας στη χώρα.
Τι συμβαίνει εδώ; Ρώτησα έναν νεαρό Άγγλο τουρίστα.
Ήρθε η ώρα για το βόρειο σέλας, μου απαντά, δεν έχετε κλείσει θέσεις;
Από την ώρα εκείνη και έπειτα άρχισε για εμάς μια περιπέτεια όλο προσμονή, χαρά και μεγάλα χαμόγελα.
Τι σκέφτεσαι; Με ρώτησαν με ένα στόμα η κόρη και η σύζυγός μου.
Θα ακολουθήσουμε το γκρουπ και όπου μας βγάλει, απαντώ και μπαίνοντας στο αμάξι πατάω γκάζι για να προλάβω το μικρό λεωφορείο, το οποίο όμως μετά από λίγα χιλιόμετρα χάθηκε από τα μάτια μας, μιας και ο οδηγός οδηγούσε στην κυριολεξία σαν τρελός.
Και τώρα τι; Πρόλαβα να σκεφτώ, μα δυο ακόμα πανομοιότυπα λεωφορεία με προσπέρασαν στη στιγμή.
Η διαδρομή λοιπόν προς το άγνωστο κράτησε σχεδόν μια ώρα με τόσα πολλά οχήματα να ακολουθούν πιστά, ακριβώς το ίδιο δρομολόγιο. Η νύχτα είχε γίνει μέρα από τα τόσα πολλά αυτοκίνητα, τα οποία από ένα σημείο της διαδρομής μας και μετά έμοιαζαν πραγματικά με κομβόι.
Χωρίς να το γνωρίζουμε είχαμε ακολουθήσει τη διαδρομή προς το εθνικό πάρκο Θίνκβετλιρ, προορισμός που είχαμε επιλέξει για την επόμενη μέρα μας…
Το μεγάλο πάρκινγκ του πάρκου ήταν κατάμεστο οχήματα και παρά το χαμηλό της θερμοκρασίας (ο δείκτης του αυτοκινήτου μας έδειχνε -10 βαθμούς) ο κόσμος βρισκόταν έξω από αυτά με τους φωτογραφικούς φακούς ανά χείρας. Ξαφνικά μετά από λίγη ώρα μια ελαφριά αχλή έκανε την εμφάνισή της χαμηλά στον ουρανό και ένα μακρόσυρτο αααααααααααααα ακούστηκε από τα στόματα όλων όσοι με τόση ανυπομονησία το περίμεναν διακαώς να φανεί.
Το κλικ της φωτογραφικής μηχανής μου αποθανάτισε το φαινόμενο που παρά τα ελαφρά χρώματά του δεν έπαυε να είναι εντυπωσιακότατο. Η ώρα πλησίαζε δώδεκα και ο κόσμος βρισκόταν ακόμα εκεί να παρατηρεί το φαινόμενο που αργότερα έγινε εντονότερο, και έμοιαζε να κάνει σπάνιες χορευτικές φιγούρες σε ένα αισθησιακό μπλουζ με παρτενέρ ένα ολόγιομο κατακόκκινο φεγγάρι, το οποίο όμως δεν μπόρεσε επ’ ουδενί να κλέψει τις εντυπώσεις της βραδιάς.
Η μικρή είχε από ώρα κοιμηθεί, η μπαταρία της φωτογραφικής μου είχε τελειώσει, οι ώρες της αυπνίας μου κόντευαν τις είκοσι, αλλά εγώ εκεί, παρατηρούσα αυτό το σπάνιο φαινόμενο και συλλογιζόμουν πόσα όμορφα πράγματα δεν βλέπει ο κόσμος που βαλτώνει σε μια πολυθρόνα, και πόσο τυχεροί είναι μερικοί άνθρωποι… αρκεί να ταξιδεύουν και να γεμίζουν τις λευκές σελίδες του βιβλίου της ζωής τους.
Τελικά είναι όμορφη η αίσθηση του να βρίσκεσαι σε αυτή τη χώρα, σκεφτόμουν αργότερα, γιατί δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω όμορφη μια χώρα που ακόμα δεν είχα δει…
Το επόμενο πρωινό μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε μια διαδρομή αρκετών χιλιομέτρων, γνωστή ως Golden Circle, με πρώτη μας στάση το εθνικό πάρκο Θίνκβετλιρ, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, σημείο γνωστό για το ασυνήθιστο τεκτονικό και ηφαιστειογενές του περιβάλλον. Στο σημείο αυτό η απόκλιση της ηπειρωτικής Ευρώπης μεταξύ των Βορειοαμερικανικών και Ευρασιατικών Πλακών μπορεί να φανεί καθαρά στις ρωγμές που διασχίζουν την περιοχή, με μεγαλύτερη την Almannagjá, η οποία είναι ένα πραγματικό φαράγγι. Υπάρχουν πολλές ακόμα ρωγμές γεμάτες με νερό, με την γνωστότερη αυτών την Silfra, όπου θεωρείται ένας από τους κορυφαίους καταδυτικούς προορισμούς του κόσμου, μιας και οι δύτες έχουν την ευκαιρία να αγγίξουν στα στενότερα ανοίγματα της και τις δύο πλευρές – πλάκες ταυτόχρονα. Το νερό της προέρχεται από το λιώσιμο του παγετώνα Langjökull και είναι τόσο καθαρό ώστε η υποβρύχια ορατότητά του υπερβαίνει τα 100 μέτρα και θεωρείται το καθαρότερο γλυκό νερό του κόσμου.
Κοιτώντας νότια η ματιά μου έπεσε στην μεγαλύτερη φυσική λίμνη της Ισλανδίας την Þingvaltavant , με το λευκό χρώμα του πάγου να αντικατοπτρίζεται στα γαλήνια πεντακάθαρα νερά της και να δημιουργεί μια πανέμορφη εικόνα, που αν μη τι άλλο θέλεις και εσύ σαν ερασιτέχνης φωτογράφος να αποθανατίσεις.
Τελικά να δεις που με τέτοιες εικόνες ο φακός θα γίνει η συνέχεια του ματιού μου, σκέφτηκα και αποφάσισα να μην ξαναμαζέψω τη φωτογραφική μου μηχανή για κανέναν λόγο, κάτι που τελικά αποδείχτηκε σώφρων, μιας και ο επόμενος μας προορισμός, ο θερμοπίδακας Geysir έκανε την «μνήμη» της να γεμίσει πανέμορφες εικόνες!
Η αλήθεια είναι πως από περιοχή σε περιοχή, οι αποστάσεις είναι πολύ μεγάλες, όμως, όπως τελικά αποδείχτηκε, αυτή η χώρα έχει πολλά να προσφέρει και να σου δείξει ώστε να σε εντυπωσιάζει κάθε λεπτό. Πανέμορφες λίμνες, ψηλά βουνά, ηφαιστειογενή εντυπωσιακότατα πετρώματα σε ένα λευκό φόντο με τον ήλιο να παρατηρεί και να ομορφαίνει τα πάντα από κοντινή και σταθερή απόσταση, σε κρατούν συνεχώς σε εγρήγορση μέχρι τον επόμενο προγραμματισμένο σου σταθμό.
Και ο θερμοπίδακας Geysir μας έκανε στην κυριολεξία να τα χάσουμε με την ορμή του. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν ενεργά «πιστό» θερμοπίδακα που μετρά πάνω από 10.000 χρόνια και εκρήγνυται περιοδικά κάθε δέκα περίπου λεπτά, ενώ το ύψος των νεφών ατμού φτάνει πολλές φορές τα 165 μέτρα. Όπως ήταν φυσικό έγινε ορατό σε εμάς πολύ πριν πλησιάσουμε κοντά του. Και η κόρη μου ήταν η πρώτη που τον αντίκρυσε, ακούγοντας τους ήχους θαυμασμού από τους εκατοντάδες για την ώρα επισκέπτες.
Το νερό στο σημείο εκείνο έβραζε στην κυριολεξία και τα μάτια όλων ήταν στραμμένα σε αυτή την «τρύπα» προς το κέντρο της γης, περιμένοντας να τραβήξουν την τέλεια φωτογραφία με τον ζεστό όγκο του νερού να εκτοξεύεται στον αέρα, να γίνεται ατμός και να χάνεται στον ουρανό, αφού πρώτα έχει εντυπωσιάσει όλους εκείνους που τόσο στωικά τον περιμένουν να φανεί.
Τελικά, για ακόμα μια φορά, ναι, αυτή η χώρα είναι ιδιαίτερη και έχει ομορφιές που μένουν βαθιά μέσα στο μυαλό σου, σκέφτηκα τη στιγμή που τα ατελείωτα κλικ της φωτογραφικής μηχανής μου δημιουργούσαν πανέμορφες αναμνήσεις στην κάρτα μνήμης της ώστε να έχω να θυμάμαι.
Όσο για τη συνέχεια της σημερινής μας μέρας, σειρά είχαν ο λευκός καταρράκτης, γνωστός με το όνομα Gullfoss. Και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα αντικρύζοντάς τον, είναι το πόσο μικρός είναι κανείς απέναντι στη φύση, ειδικά όταν εκείνη έχει τα κέφια της… Απόλυτο δέος λοιπόν μπροστά στον πιο εντυπωσιακό καταρράκτη της Ισλανδίας, με ένα τεράστιο αυθεντικό χαμόγελο ζωγραφισμένο θαρρείς στα πρόσωπα όλων μας.
Όσο και να ήθελα να διαβάσω εκείνη τη στιγμή μερικά πράγματα για αυτό που έβλεπα μιας και ήμουν αδιάβαστος, τόσο το βλέμμα μου δεν ξεκολλούσε από αυτόν τον τεράστιο όγκο νερού που μισοπαγωμένος έρρεε μπροστά μου και δημιουργούσε ένα μεγαλειώδες ανεπανάληπτο θέαμα. Όμως ο παγωμένος αέρας κοντά στο σημείο της πλατφόρμας που θα μπορούσαμε να βρεθούμε για πιο κοντινές λήψεις είχε παγώσει τα πάντα στο πέρασμά του..
Νομίζω ότι το επόμενο ταξίδι μας θα είναι και πάλι σε αυτή τη χώρα… μα μια εποχή που το λευκό θα έχει αντικατασταθεί από πιο ζεστές αποχρώσεις, μου είπε η σύζυγός μου τη στιγμή που κατευθυνόμασταν στο αυτοκίνητό μας, έχοντας ήδη μια νοσταλγική όψη στο πρόσωπό της.
Όπως έμαθα αργότερα, ο συγκεκριμένος καταρράκτης βρίσκεται στο σημείο που τα νερά του ποταμού Hvita, ο οποίος πηγάζει από τον μεγαλύτερο παγετώνα της χώρας, πέφτει σε δύο διαδοχικές πλατφόρμες, συνολικού ύψους τριάντα δύο μέτρων στο φαράγγι, του οποίου τα τοιχώματα αγγίζουν τα εβδομήντα μέτρα, ενώ η ορμή του νερού είναι τέτοια που φτάνει τα 2000 κυβικά μέτρα το δευτερόλεπτο. Απλά ασύλληπτο…
Βέβαια, η μέρα μας δεν είχε τελειώσει ακόμα. Μια μικρή στάση για φαγητό και μάθηση για τη συνέχεια και η κατάλευκη μικρή παγωμένη λίμνη στον κρατήρα Kerið μας περίμενε μέσα στην ησυχία της, ενώ έμοιαζε σαν ένα τεράστιο ανθρώπινο μάτι που από τα έγκατα της γης παρατηρεί αδιάκοπα τον ουρανό. Δημιουργήθηκε πριν από 3000 χρόνια και τα πετρώματα της καλδέρας με το έντονο κόκκινο χρώμα του οξειδωμένου σιδήρου της βαλσατικής λάβας από τα ύδατα της, προκαλούν μια ιδιαίτερη αντίθεση στα μάτια των επισκεπτών. Και η μέρα έφτασε σιγά – σιγά στο τέλος της.
Όπως ήταν φυσικό, μέχρι τον γυρισμό μας, το φεγγάρι είχε κάνει την εμφάνισή του, επίσης στο μεσοκάθισμά του, μα η μέρα μας ήταν τόσο γεμάτη από ιδιαίτερες εικόνες, που η ματιά μας απλά το προσπέρασε, όσο και να ήθελε εκείνο να κλέψει λίγη από την λάμψη που φεγγοβολούσε μέσα τους μετά από αυτή την υπέροχη μέρα…
Το επόμενο πρωινό με βρήκε ήδη ενημερωμένο για το επερχόμενο ταξίδι μας προς το Höfn, ένα χωριό στα νοτιοανατολικά της Ισλανδίας, περίπου τετρακόσια πενήντα χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα, που και θα διανυκτερεύαμε, έχοντας οργώσει στην κυριολεξία τη διαδρομή μέχρι εκεί. Όμως, από τη στιγμή που βρεθήκαμε στη χώρα, όλοι έκαναν λόγο για τις συνεχείς αλλαγές του καιρού, λέγοντας μας χαρακτηριστικά πως εάν δεν σου αρέσει ο καιρός στην Ισλανδία, απλά περίμενε λίγη ώρα και θα αλλάξει. Δε θα μπορούσε λοιπόν να μην τύχει και σε εμάς, όμως με το αντίθετο αποτέλεσμα…
Πρώτη στάση λοιπόν σε αυτή τη νέα μέρα με μια υπέροχη λιακάδα, στάθηκε ο υπέροχος καταρράκτης Seljalandfoss, ένας από τους πιο διάσημους καταρράκτες της χώρας, ο οποίος πέφτει από ύψος 61 μέτρων σε ένα λιβάδι, κατάλευκο για την εποχή που εμείς πήγαμε, καταπράσινο σε οποιαδήποτε άλλη εποχή. Το εντυπωσιακότερο όμως σε αυτόν τον καταρράκτη είναι ότι πίσω του υπάρχει μια σπηλιά από όπου μπορείς να μπεις και να απολαύσεις το θέαμα εκ των έσω, κάτι που ήταν απαγορευτικό στη δική μας περίπτωση, μιας και ο πάγος είχε δημιουργήσει ένα παχύ στρώμα που συνεχώς γλιστρούσε. Ευτυχώς, τα πρόσθετα καρφιά που είχαμε τοποθετήσει στα υποδήματά μας, μας επέτρεπαν την εύκολη μετακίνηση πάνω του. Όσο για το θέαμα, ήταν μοναδικό ακόμα και χωρίς την είσοδό μας στην σπηλιά, με τον πάγο να έχει δημιουργήσει υπέροχους σταλακτίτες που θαρρείς και έπεφταν από τον ουρανό.
Και εννοείται ότι στη συνέχεια δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την είσοδο μας σε μια άλλη σπηλιά, στο ίδιο λιβάδι, μέσα από ένα κρυσταλλοποιημένο ποτάμι, όπου ένας άλλος υπέροχος καταρράκτης έπεφτε εντός της και μας έκανε να αισθανόμαστε προνομιούχοι, με την κατά δική μας σπηλιά και το κατά δικό μας θέαμα…
Τελικά αυτή η χώρα είναι μοναδική σε αυτά που προσφέρει, σκεφτόμουν και αποθανάτιζα τα παγωμένα νερά του καταρράκτη να πέφτουν πάνω από το κεφάλι μας και να βρέχουν τα αδιάβροχα, μα και τα ρούχα μας που δεν θα μπορούσαν να γλυτώσουν από την ορμή του. Και εμείς σαν σκανταλιάρικα παιδιά συνεχίζαμε να βρεχόμαστε και να χαιρόμαστε με αυτή τη μοναδική αίσθηση. Όσο για το μετά, καλοριφέρ στο φουλ και μια ζεστή αλλαξιά ρούχων για να μην αρπάξουμε κανένα κρυολόγημα…
Όμως οι καταρράκτες δεν είχαν τελειωμό. Σειρά είχε ο επίσης γνωστός και πολυφωτογραφισμένος Skógafoss, ο οποίος σου δίνει τη δυνατότητα με την εξέδρα που βρίσκεται στη βάση του, να έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με τις δυνάμεις της φύσης και να απολαύσεις ένα υπέροχο θέαμα από ψηλά. Το ίδιο εντυπωσιακός, το ίδιο όμορφος, το ίδιο μαγικός, το ίδιο απολαυστικός, μα με μια διαφορετικότητα από τους άλλους, αποκτώντας μια άλλη οπτική γωνιά, που σε κάνει να αισθάνεσαι σαν τον γίγαντα των παραμυθιών και μάλιστα έναν γίγαντα 60 ολόκληρων μέτρων, όσα ακριβώς είναι και τα μέτρα που τα εκατομμύρια γαλόνια νερών χύνονται στον γκρεμό…
Και το ζεστό μας αμάξι, ξεκίνησε πάλι, αυτή τη φορά με προορισμό την μαύρη παραλία Reynisfjara λίγο πριν το χωριό Vik, η οποία συγκαταλέγεται μεταξύ των δέκα μη τροπικών ομορφότερων παραλιών του κόσμου.
Μα ο αέρας σιγά –σιγά έκανε την εμφάνισή του, σηκώνοντας την λευκή πούδρα του χιονιού μπροστά στα μάτια μας με χορευτικές κινήσεις. Και ενώ η έξοδος από το αμάξι μας προς την παραλία ήταν ομαλή, η είσοδος μας επιφύλασσε εκπλήξεις.
Ο ουρανός είχε πάρει ένα σκούρο γκρι χρώμα και τα μαύρα βότσαλα της παραλίας έμοιαζαν ακόμα σκουρότερα. Μπροστά μας είχαμε ένα μοναδικό θέαμα με μόνο τρεις αποχρώσεις… μαύρο, λευκό και γκρι.
Μαύρη άμμος και μαύρα πανέμορφα βότσαλα δημιουργημένα από λάβα και ηφαιστειακή τέφρα, λευκούς από πάγο και χιόνι στύλους βασάλτη σαν μικρά ορθογώνια καθίσματα το ένα τοποθετημένο πάνω στο άλλο, που στο εσωτερικό τους έκρυβαν μια πανέμορφη σπηλιά, την ονομαζόμενη Hálsanefshellir, αλλά και το σκούρο γκρι του ουρανού και της αφρισμένης θάλασσας. Και μέσα σε αυτήν, στο βάθος της, χαμένοι πίσω από τον ορίζοντα, οι 66 μέτρων αναδυόμενοι βράχοι Reynisdrangar, οι οποίοι σαν ακοίμητοι φρουροί παρακολουθούν την ιστορία της παραλίας ανά τους αιώνες, χαρίζοντας μια ακόμα υπέροχη πινελιά σε αυτόν τον τέλειο μαυρόασπρο πίνακα που είχαμε μπροστά μας.
Το βλέμμα μου ρουφούσε στην κυριολεξία το πανέμορφο τοπίο, ο φακός μου αποθανάτιζε σαν σε παρελθόν τις ωραιότερες φυσικές ασπρόμαυρες εικόνες που έχω δει ποτέ και ο αέρας έπαιρνε να δυναμώνει…
Ελάχιστες στιγμές μετά, με κατεύθυνση προς τον χώρο του πάρκινγκ, ο αέρας τραγουδούσε ένα ιδιόρρυθμο τραγούδι και μας έσπρωχνε θαρρείς προς τη σιγουριά του αυτοκινήτου μας. Όμως θέλοντας να δυσκολέψει την κατάσταση, μας απαγόρευε με την δύναμή του να κλείσουμε τις τόσο ελαφριές για αυτόν πόρτες, εισβάλλοντας στο ζεστό εσωτερικό του με βία. Έμεινα έξω και με μεγάλη προσπάθεια κατάφερα να κλείσω τις δύο πόρτες από την πλευρά του αέρα.
Όταν ξεκινήσαμε, τα πάντα είχαν καλυφθεί από την λευκή αιωρούμενη πούδρα του χιονιού, η οποία μαστίγωνε το εξωτερικό αμάξωμα και ο ουρανός παρά το νωρίς της υπόθεσης είχε πάρει το σκούρο χρώμα της επερχόμενης καταιγίδας. Ο δρόμος ανάμεσα στα βουνά είχε χαθεί από το οπτικό μας πεδίο και η μόνη λύση ήταν η αλλαγή σχεδίων, αρκεί να καταφέρναμε να φτάσουμε στο χωριό Vik που βρισκόταν ευτυχώς κοντά μας…
Εκείνο το βράδυ, υπό το φως των κεριών μιας και το ρεύμα κόβονταν συνεχώς, παρακολουθούσαμε μέσα από το ξενοδοχείο μας τη μανία της φύσης, που με τους τόσο ισχυρούς ανέμους είχε ακυρώσει όλα τα προγράμματα των εκδρομέων και τους είχε καθηλώσει μέσα σε λίγες στιγμές ακόμα και στους κοινοτικούς χώρους του χωριού, αρκεί να ματαίωνε τα σχέδιά τους.
Όμως οι φιλόξενοι ντόπιοι, αναγνωρίζοντας την ανάγκη όλων αυτών που χωρίς τη θέληση τους έχαναν το πρόγραμμα που με τόσο κόπο είχαν κάνει ώστε να επισκεφτούν αυτή την κατά τα άλλα μαγική χώρα, έκαναν τα αδύνατα δυνατά και ενδιαφέρθηκαν πραγματικά για την ομαλή προσαρμογή όλων μας σε αυτές τις τόσο δύσκολες συνθήκες.
Το πρόγραμμα λοιπόν είχε αλλάξει. Παρά τη βροχή και τον δυνατό άνεμο, και όσο δεν μας δίνονταν η ευκαιρία από τις αρχές της χώρας να συνεχίσουμε το προγραμματισμένο μας ταξίδι, εξερευνήσαμε αυτό το υπέροχο χωριό, που σε άλλη περίπτωση δεν θα είχαμε κάνει. Και η μέρα του γυρισμού μας έφτανε σιγά –σιγά, με τους περισσότερους οδικούς δρόμους της χώρας να βρίσκονται ακόμα στα κόκκινα.
Ναι, το πρόγραμμα είχε αλλάξει ριζικά. Όλη η ανατολική Ισλανδία βρισκόταν ακόμα υπό το μένος της κακοκαιρίας, οπότε η επιστροφή μας έπρεπε να γίνει ακριβώς από τον ίδιο δρόμο που είχαμε έρθει.
Και όπως ήταν φυσικό, ακόμα και στην ίδια διαδρομή μπορέσαμε να θαυμάσουμε πράγματα που δεν είχαμε δει αρχικά. Ένα από αυτά ήταν τα πανέμορφα Ισλανδικά άλογα σε μέγεθος πόνυ, αλλά και έναν ακόμα υπέροχο καταρράκτη, τον Urriðafoss, ο οποίος βρίσκεται στον ποταμό Þjórsá, και έχει την υψηλότερη μέση ροή νερού από οποιονδήποτε καταρράκτη στην Ισλανδία, ενώ ταυτόχρονα έχει ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα άγριου σολομού στη χώρα.
Και μπορεί να μην καταφέραμε να κάνουμε τον γύρω του νησιού, όμως η υπόσχεση που δώσαμε την τελευταία ημέρα που βρισκόμασταν εκεί και απολαμβάναμε τα γεωθερμικά μας spa στην πιο γνωστή γαλάζια λίμνη του κόσμου, την ξακουστή Blue Lagoon, όπου το National Geographic την έχει αποκαλέσει ως ένα από τα 25 θαύματα του κόσμου, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη…
Ισλανδία εμείς ακόμα δεν έχουμε τελειώσει μαζί σου… και εννοείται ότι θα αρχίσουμε με τον ίδιο τρόπο που σε αποχαιρετάμε… με ένα ακόμα φυσικό spa στη λίμνη με το πιο εντυπωσιακό γαλάζιο χρώμα που έχουμε συναντήσει ποτέ στη ζωή μας…
TIPS
Η διαμονή αλλά και η διατροφή στην Ισλανδία είναι αρκετά ακριβή σε σχέση με τα περισσότερα αξιοθέατα τα οποία είναι δωρεάν, πλην από μερικούς χώρους πάρκινγκ.
Υπάρχουν super markets τα οποία είναι εκπτωτικά και μπορείτε να προμηθευτείτε προϊόντα σε φυσιολογικές τιμές.
Επειδή ο καιρός είναι απρόβλεπτος στην Ισλανδία, υπάρχει ένα site που μπορείτε να ενημερώνεστε σχετικά με διάφορα θέματα, όπως ασφαλής οδήγηση, ανέμους, χιονοπτώσεις, παγωμένους δρόμους κλπ. το safetravel.is. Πιστέψτε με, θα είναι το δεξί σας χέρι, ειδικά εάν ταξιδέψετε εκτός πρωτεύουσας.
Εάν έχετε στην κατοχή σας αυτοκίνητο, προσπαθήστε να φουλάρετε όποτε σας δίνετε η ευκαιρία, μιας και δεν ξέρετε πότε θα βρεθεί το επόμενο βενζινάδικο. Προσοχή όμως, εάν πατήσετε το «κουμπί» για να το φουλάρετε, να ξέρετε ότι θα κρατηθεί εγγύηση της τάξεως των 130€ (αυτό ήταν το ποσό που κρατήθηκε σε εμάς στις αρχές του 2020) κάθε φορά που θα κάνετε το ίδιο. Γεμίστε λοιπόν με τα υπόλοιπα κουμπιά που αναφέρουν συγκεκριμένα ποσά…
Προσοχή στις πόρτες του αυτοκινήτου. Παρκάρετε πάντα κόντρα στον άνεμο. Μπορεί να δυσκολευτείτε να ανοίξετε, όμως με αυτόν τον τρόπο θα αποφύγετε τραυματισμούς, αλλά και φθορές του αυτοκινήτου.
Και να θυμάστε… η Ισλανδία είναι η χώρα με το χαμηλότερο ποσοστό εγκληματικότητας από όλες τις χώρες του κόσμου!!!