Η ισπανοτουρκική συμφωνία έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, αιφνιδιάζοντας την ελληνική πλευρά. Αν και η αντίδραση και καταδίκη της ισπανικής στάσης εκ μέρους του ελληνικού ΥΠΕΞ υπήρξε ακαριαία, εντούτοις το γεγονός καθεαυτό συνιστά κατάφωρη παραβίαση της κοινής ευρωπαϊκής γραμμής για αναστολή πρόσθετων εξοπλιστικών προγραμμάτων προς επιθετικές χώρες που παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Παραταύτα, η ισπανοτουρκική συμφωνία εδράζεται πρωτίστως σε γεωοικονομικά συμφέροντα και σε ενδοευρωπαϊκό ανταγωνισμό λόγω του γεγονότος ότι η Μαδρίτη δεν καλοβλέπει την αυξανόμενη επιρροή της Γαλλίας στη Κεντρική Μεσόγειο.
Οι αγορές της Βόρειας Αφρικής συνιστούν παράλληλο πεδίο ανταγωνισμού και συνεργασίας στον αναδυόμενο πολυπολικό κόσμο.
Η ισπανοτουρκική σχέση όμως πρέπει να ιδωθεί υπό το συναλλακτικό ρευστό πλαίσιο που διέπει τις σχέσεις των περιφερειακών δυνάμεων στη μεταβατική δεκαετία του 2020. Ο άκρατος συναισθηματισμός που αποδίδει δομικό φιλοτουρκισμό στην ισπανική ηγεσία αποτελεί προβληματική και λανθασμένη ανάγνωση της διεθνούς πολιτικής.
Μολαταύτα, δεν πρέπει να αγνοηθεί η ανάπτυξη μιας φίλα προσκείμενης πτέρυγας στους κόλπους των Ισπανών Σοσιαλιστών που τάσσεται στην αναφανδόν στήριξη της Τουρκίας τόσο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ όσο και αναφορικά με την ένταξη της Άγκυρας στην Ε.Ε.
Αυτή η προσέγγιση έχει τις απαρχές της στο πολιτικό διμερές πλαίσιο που αναπτύχθηκε το 1989 μέσω του Φελίπε Γκονζάλες και του Τουργκούτ Οζάλ.
Η Ελλάδα για να μην αιφνιδιάζεται διαρκώς αφενός πρέπει να αρχίσει να ”διαβάζει” το περιφερειακό και διεθνές περιβάλλον μέσω δομών εθνικής ασφάλειας, αφετέρου να σταματήσει αυτή την ακατανόητη άνευ όρων στήριξη στους πάντες άνευ ανταλλάγματος. Φυσικά αυτό συνάδει και με αύξηση των συντελεστών ισχύος της χώρας σε όλα τα επίπεδα.
Η χώρα πληρώνει ακριβά τις ιδεοληψίες, τις αβελτηρίες και τις παραλείψεις της προβληματικής νοοτροπίας της ύστερης Μεταπολίτευσης. Τα διαβήματα από μόνα τους δεν αρκούν. Χρειάζονται και αντίμετρα αναλογικά με την περίσταση και στον ενδεδειγμένο χρόνο.