Η απόφαση του Ιταλού προέδρου να απορρίψει την ετυμηγορία που έδωσε ο Ιταλικός λαός στις εκλογές του Μαρτίου έχει δημιουργήσει μια μεγάλη πολιτική κρίση στην Ιταλία. Συνακόλουθο ήταν να ανοίξει ένα δεύτερο μέτωπο ενάντια σε μια ελίτ της ΕΕ που είχε επικεντρωθεί στην καταπολέμηση της απειλής της Brexit για την βιώσιμη ύπαρξή της και τη συνέχεια της. Η Βρετανική κυβέρνηση θα πρέπει, όπως επεσήμανε ο Jacob Rees-Mogg, ο εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής ομάδας μεταρρυθμίσεων, να διαπραγματευτεί από μια ισχυρή θέση, δεδομένου ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είναι ένας καθαρά συνεισφέρον πόρος στα ταμεία της ΕΕ. Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως η Ιταλική κρίση θα πρέπει να ενθαρρύνει τον βρετανό πρωθυπουργό να αντισταθεί στις τακτικές εκφοβισμού του Michel Barnier και να επωφεληθεί από τις νέες δυσκολίες της ΕΕ. Μέσω μίας συστημικής θεώρησης γίνεται εύληπτο πώς τα πράγματα στην Ευρωπαϊκή σκηνή είναι ταραγμένα.
Η ΕΕ πέρα από τα πολλά θετικά στοιχεία που υπηρετεί, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πώς έχει σχεδιαστεί με τρόπο που μπορεί να παρεμβαίνει σε κάποιες περιπτώσεις και να εμποδίζει τις εθνικές εκλογές να έχουν την ανάλογη εξουσία να επηρεάζουν καθοριστικά τα γεγονότα. Ανατρέχοντας στο ιστορικό της ΕΕ μπορούμε να δούμε πώς αγνοεί τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων που δεν ταιριάζουν στη φιλοσοφία της - στη Δανία, τη Γαλλία, την Ιρλανδία και τις Κάτω Χώρες - και είναι σαφές ότι η ιταλική κρίση είναι μόνο η τελευταία, αλλά και, ενδεχομένως, η μεγαλύτερη πρόκληση για το παλαιό καθεστώς στις Βρυξέλλες. Η λαϊκή εντολή για το έργο της ΕΕ σε ορισμένους τομείς μπορεί να κριθεί προβληματική.
Οι Ιταλοί είναι σαφώς γεμάτοι σκεπτικισμό για μία ένωση που θεωρούν σάπια και ασαφή. Η οργή τους δεν πρέπει να υποτιμάται. Η ΕΕ μπόρεσε να εκφοβίσει τον Αλέξη Τσίπρα στην Ελλάδα. Έχοντας ως παράδειγμα αυτό το πρόσφατο παρελθόν, οι Ιταλοί είναι πιθανό να αποδειχτούν πιο δύσκολοι. Η Ιταλία έχει μια πολύ ισχυρότερη οικονομία από την Ελλάδα και επιπλέον οι Ιταλοί δημοκράτες θα έχουν πάρει θάρρος από τον τρόπο που ο βρετανικός λαός αρνήθηκε να παρασυρθεί από σειρήνες και ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας από την ΕΕ. Όπως και με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η ΕΕ αντιμετωπίζει μια τεράστια απειλή εκτός των συνόρων της, υπό τη μορφή του λαϊκιστή Προέδρου Trump, ο οποίος θα κάνει ό, τι είναι δυνατόν, για να ενθαρρύνει και να συνδράμει την ιταλική εξέγερση εναντίον της ελίτ της Ε.Ε.
Οι Ιταλοί πλέουν ξεκάθαρα σε αχαρτογράφητα νερά. Ακριβώς σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πιο αναγκαία η σύνεση και η ψυχραιμία. Αλλά ακόμα πίο αναγκαία είναι μία δημιουργική εκμετάλλευση της κατάστασης για επαναπροσδιορισμό και βελτίωση της θεσμικής διάρθρωσης της ΕΕ και της αντίληψης της δύναμης των εκλεγμένων αντιπροσώπων οι οποίοι διαθέτουν τη λαϊκή εντολή. Η ισορροπία μεταξύ επιβεβλημένων ενεργειών προς τους αρχηγούς κρατών από την ένωση και εφαρμογής της λαϊκής απαίτησης από τους εκλεγμένους άρχοντες είναι μία λεπτή άσκηση εξίσωση της οποίας λύση ίσως προσεγγίσουμε με την ευκαιρία του χάους στην πολιτική σκηνή της Ιταλίας.