«Είναι μεγάλη τιμή για μένα που με καλεί το φεστιβάλ για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Όταν ξεκίνησαν οι συζητήσεις για το τι θα κάνουμε φέτος, σκέφτηκα δύο έργα του Ευριπίδη που αγαπούσα από πάντα, αλλά αναζητούσα τη σωστή στιγμή για να μπορέσω να τα ανεβάσω. Έτσι όταν προέκυψε η διπλή πρόσκληση από τη Κομεντί Φρανσέζ και από το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου σκέφτηκα ότι αν δεν το τολμήσω τώρα, δεν θα το κάνω ποτέ» δήλωσε ευδιάθετος (παρά το γεγονός ότι η πρόβα του τελείωσε στις 3 τα ξημερώματα της Τετάρτης) ο διάσημος βέλγος Ίβο βαν Χόβε στη συνέντευξη Τύπου για τον απολογισμό του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.
Η Comédie-Française, ο πιο παλιός θίασος εν ενεργεία στον κόσμο, εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου (26 και 27 Ιουλίου), με τον βαν Χόβε να καταθέτει μαζί με τους Γάλλους ηθοποιούς μία ρηξικέλευθη ματιά πάνω σε δύο έργα του Ευριπίδη, που παρουσιάζονται σε ενιαία παράσταση.
Η παράσταση «Ηλέκτρα/Ορέστης» έκανε πρεμιέρα στα τέλη Απριλίου στο θέατρο Ρισελιέ στο Παρίσι, αποσπώντας ενθουσιώδεις κριτικές και τους New York Times να γράφουν «Forget Game of Thrones. No One Does Violence Like Euripides» («Ξεχάστε το Game Of Thrones. Κανένας δεν είναι πιο βίαιος από τον Ευριπίδη»).
Σύμφωνα με τον Βέλγο σκηνοθέτη, η παράστασή του εστιάζει «στους τρεις νέους ήρωες, την Ηλέκτρα, τον Ορέστη και τον Πυλάδη, που ριζοσπαστικοποιούνται σε μια βίαιη κατεύθυνση- κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει και στην εποχή μας. Οι νέοι άνθρωποι σήμερα αναζητούν την ταυτότητα τους, κάποιοι τη βρίσκουν καταστρέφοντας άλλους».
Κεντρικό ζήτημα στην προσέγγιση του είναι και η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης «αφού ο Ευριπίδης μας λέει πως η δικαιοσύνη δεν είναι η απόλυτη αλήθεια και πως ως θεσμός μπορεί να υπερβεί και το θεσμό της οικογένειας. Είναι φοβερό το πως ο Ευριπίδης πιάνει τον παλμό, το νεύρο του τι συμβαίνει σήμερα», τόνισε.
Αναγνωρισμένος για τη δεινότητά του να «ξεδιπλώνει» τα κείμενα επί σκηνής, ο σκηνοθέτης του Toneelgroep Amsterdam ανανεώνει διαρκώς την αισθητική του και τη σχέση του με τους ηθοποιούς.
Παρότι αποκηρύσσει τη σχολή της «μεθόδου», επανέρχεται στο αρχαίο δράμα και φωτίζει τον μύθο με έντονη συναίσθηση του πόσο επίκαιρος παραμένει.
«Από τότε που ήμουν 20 ετών, διάβαζα τα θεατρικά κείμενα σαν να είχαν γραφτεί χθες. Δεν με αφορά ν′ αναπαράγω ένα μουσειακό είδος, αλλά να δω τι κομίζει ο Ευριπίδης σήμερα. Είναι πολύ κλασικός ο τρόπος της δουλειάς μου, σκύβω πάνω από το κείμενο - παρότι δεν διαφωνώ με όσους σκηνοθέτες επιλέγουν να κάνουν κάτι διαφορετικό».