Αν και η ορθόδοξη εκκλησία έχει την δική της και πολύ πλούσια (βυζαντινή) μουσική παράδοση, η σχέση της θρησκείας, της ορθοδοξίας εν προκειμένω, με την μουσική έχει γίνε πολλές φορές αντικείμενο εκμετάλλευσης για ίδια οφέλη τα οποία σε ορισμένες περιπτώσεις δεν είναι παρά το οικονομικό κέρδος. Ομάδες όπως πολιτικοί οργανισμοί (κόμματα μα και λιγότερο συγκροτημένες) αλλά και σύνολα ανθρώπων με συγκεκριμένους σκοπούς αλλά και μεμονωμένα πρόσωπα, μουσικοί και μη, πολιτικοί, ακόμα και κληρικοί (ας θυμηθούμε το περιβόητο και εκ συγκεκριμένης...μητροπόλεως εκπορευόμενο συγκρότημα της δεκαετίας του ’90 Ελεύθεροι, πιο γνωστό ως Παπα – Ροκάδες!) έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιήσει τον συνδυασμό χριστιανικής θρησκείας και μουσικής με τρόπους που δεν αρμόζουν στην πρώτη και δεν τιμούν καθόλου την δεύτερη. Είναι λοιπόν παράδοξο αλλά και πολύ ευχάριστο να βλέπεις έναν Αμερικανό μουσικό να ασπάζεται την ορθοδοξία, να βρίσκει σε αυτήν στέγη και καταφύγιο για τις πνευματικές αναζητήσεις του, ακόμα και έμπνευση πολλές φορές για τα τραγούδια του δίχως ποτέ να «διαφημίζει» ούτε στο ελάχιστο το γεγονός ή πολύ περισσότερο να επιδιώκει να ωφεληθεί με οποιονδήποτε τρόπο από αυτό όσον αφορά στην δραστηριότητα και γενικότερα την ζωή του.
Ο Jonathan Jackson γεννήθηκε στη Φλόριντα αλλά, με απόφαση των γονέων τους, η οικογένεια μετά από λίγα χρόνια μετοίκισε στο Ορεγκον όπου ο ίδιος και ο κατά τρία χρόνια μεγαλύτερος αδελφός του Richard Lee έκαναν μαθήματα υποκριτικής τα οποία τους επέτρεψαν να αρχίσουν σε πολύ νεαρή ηλικία μιαν επαγγελματική καριέρα ηθοποιού σε τηλεοπτικές σειρές στην οποία ο Jonathan ομολογουμένως διακρίθηκε πολύ περισσότερο από τον Richard. Ομως οι πολύ αγαπημένοι αδελφοί Jackson ασχολήθηκαν παράλληλα (και μάλιστα μαζί) επίσης με την μουσική αν και σε ερασιτεχνικό αρχικά επίπεδο σχηματίζοντας ένα συγκρότημα στο οποίο ο Jonathan τραγουδούσε και έπαιζε κιθάρα και ο Richard ντραμς. Το 2004, όταν ο Jonathan ήταν είκοσι δύο ετών και με την καριέρα του ως ηθοποιού να πηγαίνει όλο και καλύτερα αλλά και αφού είχε ήδη αρχίσει αρκετά χρόνια πριν να γράφει τραγούδια, οι αδελφοί Jackson με την προσθήκη ενός μπασίστα και ενός δεύτερου κιθαρίστα (που από μια στιγμή και μετά καταργήθηκε και μετατράπηκαν στο αρχετυπικό τρίο κιθάρας, μπάσου και ντραμς που είναι μέχρι σήμερα) σχημάτισαν τους Enation αν και σύντομα το όνομα τους άλλαξε, για λόγους αναγνωρισιμότητας, σε Jonathan Jackson + Enation. Έκτοτε με μόνα μόνιμα μέλη τους αδελφούς Jackson το γκρουπ ακολουθεί μια σταθερά ανοδική πορεία στην Αμερική, έχοντας κυκλοφορήσει από το ’04 συνολικά δέκα albums (τα δύο live) του απλού μεν αλλά ιδιαίτερα μελωδικού και δυναμικού rock τους με πιο πρόσφατο το περυσινό «Anthems For The Apocalypse». Αν και αφιερώνει στην μουσική όλο και περισσότερο χρόνο ο Jonathan Jackson δεν εγκατέλειψε την ηθοποιία, από το ’12 μάλιστα συμμετέχει με αμφότερες τις ιδιότητες του στη σειρά «Nashville» η οποία έχει ως θέμα την βιομηχανία του ιδιώματος της country που, ως γνωστόν, εδρεύει στο Νάσβιλ του Τενεσί.
Παιδί μιας πολύ θρησκευόμενης προτεσταντικής οικογένειας και με έντονες μεταφυσικές αναζητήσεις από πολύ μικρός ο Jonathan Jackson, μαζί με την επίσης ηθοποιό σύζυγο του και τα δύο παιδιά τους, βαπτίστηκε ορθόδοξος το ’12. Λίγο καιρό αργότερα επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Άγιο Ορος όπου σταδιακά ανέπτυξε μια όλο και στενότερη πνευματική αλλά και προσωπική σχέση με την Μονή Βατοπεδίου. Οι τελευταίοι δίσκοι του μάλιστα κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα διαμέσου της Πεμπτουσίας, ενός θρησκευτικού, πολιτιστικού και επιστημονικού εκδοτικού οργανισμού ιδιοκτησίας του Ινστιτούτου Έρευνας Διάσωσης και Προβολής Πνευματικών και Πολιτιστικών Παραδόσεων «Άγιος Μάξιμος ο Γραικός» το οποίο έχει ιδρυθεί από την Μονή Βατοπεδίου. Διαμέσου της θρησκευτικής πίστης του και της συνεπαγόμενης εξ αυτής σχέσης του με το Αγο Ορος ο τριανταεξάχρονος Αμερικανός μουσικός και ηθοποιός έχει μετατραπεί σε έναν άτυπο μεν αλλά και εξαιρετικά ένθερμο…φιλέλληνα, αναφέροντας με αφορμή το Αγιο Ορος τη χώρα μας σε συνεντεύξεις του και άλλες περιστάσεις. Σε καιρούς μεγάλων γεωπολιτικών και άλλων αναστατώσεων και ζυμώσεων το γεγονός αυτό είναι όχι πολύ θετικό και χρήσιμο για την χώρα μας αλλά και ένα μικρό μεν αλλά και ουσιώδες βήμα για την προσέγγιση του ελληνικού και του αμερικανικού λαού με γέφυρες τον πολιτισμό και την πνευματικότητα. Ο Jonathan Jackson μου μίλησε εγκάρδια αλλά και εις βάθος για την μουσική του και την όντως πολύ γόνιμη – ανεξάρτητα από τις προσωπικές θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός/καθεμίας – σχέση τόσον αυτής όσο και της ζωής του με την ορθοδοξία και ειδικότερα με το Αγιο Ορος.
Τι σε έκανε να ασπαστείς την oρθοδοξία και με ποιο τρόπο και πόσο επηρέασε η επίσκεψη σου στο Αγιο Ορος και ειδικά στη Μονή Βατοπεδίου αυτή σου την απόφαση;
Μετά το ταξίδι μου στη Ρουμανία αλλά και στη Ρώμη το 2007 άρχισα να ερευνώ την Ιστορία του χριστιανισμού. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια διάβασα όσα περισσότερο μπορούσα για την αρχική περίοδο της Εκκλησίας. Κάποια στιγμή ανακάλυψα τα κείμενα των πρώτων Πατέρων της Εκκλησίας και διάβασα όσα περισσότερα από αυτά ήταν δυνατόν και είχαν τεράστια επίδραση σε εμένα. Πάντα, από πολύ μικρός, πίστευα στον Χριστό αλλά μεγάλωσα νιώθοντας ότι κάτι έλειπε από τις διάφορες προτεσταντικές εκκλησίες στις οποίες ήμουν κατά καιρούς μέλος.
“...άρχισα να διαβάζω για το Σχίσμα των εκκλησιών και τότε όλα έγιναν ξεκάθαρα για εμένα...”
Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να ανακαλύψω την ορθοδοξία, κυρίως γιατί η αμερικανική βιβλιογραφία που την αφορά είναι κατά κάποιο τρόπο κρυμμένη. Ολα τα σχετικά με την θρησκεία βιβλία που είχα διαβάσει ήταν γραμμένα από προτεστάντες ή καθολικούς. Τελικά, με την χάρη του Θεού και μετά από μια σκοτεινή νύχτα της ψυχής, άρχισα να διαβάζω για το Σχίσμα των εκκλησιών και τότε όλα έγιναν ξεκάθαρα για εμένα. Η Ιστορία της ορθόδοξης εκκλησίας είναι θαυμαστή, η θεολογία της πάρα πολύ όμορφη και ο μυστικισμός της αληθινά θεϊκός. Όπως έχει πει ένας Γέροντας του Αγίου Ορους η Εκκλησία έχει την πνοή του Θεού. Μερικά από τα βιβλία που διάβασα κατά την διάρκεια της πορείας μου προς την ορθοδοξία είχαν ως θέμα τους συγκεκριμένα το Αγιο Όρος. Ετσι, αν και δεν επισκέφθηκα το Όρος Αθως παρά μετά την βάπτιση μου ως ορθόδοξος, οι προσευχές των μοναχών του με οδήγησαν στην αγκάλη της ορθοδοξίας, το πιστεύω αυτό με όλη την δύναμη της ύπαρξης μου. Λίγα χρόνια μετά την βάπτιση μου πραγματοποίησα το πρώτο μου προσκύνημα στο Αγιο Ορος και αληθινά άλλαξε την ζωή μου! Αμφότεροι οι γιοι μου το έχουν επίσης επισκεφθεί. Ανέπτυξα μιαν ιδιαίτερη σχέση με τις μονές Βατοπαιδίου και Σίμωνος Πέτρας. Η πιο πρόσφατη επίσκεψη μου ήταν τον Αύγουστο και ήταν μια τόσο δυνατή αλλά και όμορφα θεραπευτική για την ψυχή εμπειρία. Υπάρχει μια ξεχωριστή χάρη στο Αγιο Ορος που σε συνοδεύει για πολύ καιρό αφού έχεις φύγει από εκεί. Την αίσθηση που είχα κατά την πρώτη μου επίσκεψη εκεί την κατέγραψα στο τραγούδι «All Flame».
Το ότι έγινες ορθόδοξος αναμφίβολα είχε πολύ μεγάλη και προφανή επίδραση στην ζωή σου αλλά επηρέασε καθόλου και το πως κάνεις μουσική, την τέχνη σου ως τραγουδοποιού, ίσως ακόμα και ερμηνευτή;
Έγραψα ένα βιβλίο με τίτλο «Το Μυστήριο της Τέχνης» στο οποίο διερευνώ την σχέση της θρησκευτικής πίστης με τις τέχνες. Μεταφράζεται ήδη στα ελληνικά, κάτι για το οποίο είμαι ενθουσιασμένος. Παλεύω με αυτά τα θέματα από πολύ νέος ακόμα. Το ότι έγινα ορθόδοξος με βοήθησε απίστευτα πολύ στο να αγκαλιάσω τον κόσμο σαν ένα Θείο Μυστήριο και να προσφέρω κάθε στιγμή μου στον Θεό διαμέσου της Προσευχής Της Καρδιάς. Η βαθύτητα της θεολογικής σκέψης της ζώσας ιερής παράδοσης της Εκκλησίας με βοήθησε με τόσους πολλούς τρόπους, ως σύζυγο, πατέρα, φίλο αλλά και καλλιτέχνη ώστε να μην μπορώ πραγματικά να το περιγράψω με λέξεις!
“...ο μυστικισμός αυτής της επαφής καταστρέφεται αν προσπαθείς να τον επιβάλλεις στους ανθρώπους...”
Αναμφίβολα πάντως στη συνέχεια η πίστη σου άρχισε όχι απλά να διαπνέει αλλά και να αποτελεί πηγή έμπνευσης για αρκετά τραγούδια σου, έτσι δεν είναι;
Φυσικά! Τα τραγούδια προέρχονται από τις εμπειρίες μας στην ζωή. Δεν μπορώ παρά να γράφω ως αυτός που με κάνουν όλα όσα βιώνω στην ζωή μου. Η υψηλότερη μορφή τραγουδιού είναι η προσευχή. Για εμένα κάθε τραγούδι είναι μια προσευχή. Δεν χρειάζεται να «κάνει κήρυγμα», για την ακρίβεια μερικές φορές αυτός είναι ο χειρότερος τρόπος για να περάσεις το όποιο μήνυμα σου. Θεωρώ ότι έχω έναν υγιή σεβασμό για το κοινό. Η πίστη είναι κάτι που πρέπει να βιώνεται μυστικιστικά, δεν είναι μια καθαρά διανοητική πραγματικότητα. Η μουσική, η ποίηση και η αφήγηση είναι ένας όμορφος τρόπος για να προσκαλέσεις τους ανθρώπους σε μιαν εμπειρία ή θα μπορούσαμε να πούμε και σε μιαν επαφή. Αλλά ο μυστικισμός αυτής της επαφής καταστρέφεται αν προσπαθείς να τον επιβάλλεις στους ανθρώπους. Δεν πιστεύω ότι μπορείς να πείσεις τους ανθρώπους με μια λογική που βασίζεται στο σώμα, στην ύλη. Η Χάρις πρέπει πριν από όλα να συγκινεί και να κινητοποιεί την ψυχή.
Πόσο σημαντικό είναι για εσένα το να έχεις τον αδελφό σου στην μπάντα σου, προσωπικά αλλά και μουσικά;
Πάρα πολύ σημαντικό. Ο Richard και εγώ παίζουμε μουσική μαζί από τότε που ήμασταν παιδιά, έχουμε τρομερή χημεία ως μουσικοί. Η αγάπη, η φιλία και η αφοσίωση του στην μπάντα και γενικότερα στην μουσική είναι ζωτικά για αυτό που κάνουμε. Είναι απίστευτος ντράμερ και επίσης εκπληκτικός παραγωγός. Δεν μπορώ ούτε καν να σκεφτώ τους Enation χωρίς αυτόν!
Η αγάπη για τον Θεό και για έναν άλλο άνθρωπο είναι διαφορετικά πράγματα ή άλλες πλευρές του ιδίου;
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης το είπε πολύ καθαρά, αν λες ότι αγαπάς τον Θεό αλλά μισείς τον αδελφό σου είσαι ψεύτης. Ακούγεται ίσως βαρύ και απόλυτο αλλά η εμπειρία μου από την ζωή με έχει κάνει να ταυτίζομαι απόλυτα με αυτά τα λόγια. Οι δύο σημαντικότερες από τις Δέκα Εντολές συνδέονται άμεσα, Αγάπα Κύριον τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου και Αγάπα την πλησίον σου ως εαυτόν. Για εμένα είναι αδύνατον να αγαπώ αληθινά τους άλλους αν δεν αγαπώ τον Θεό ειλικρινά και με το πνεύμα μου. Αν συμβεί αυτό θα καταλήξω να ειδωλοποιώ τους άλλους ή αντίστοιχα να τους μειώνω θεωρώντας τους κατώτερους, αν η καρδιά μου δεν έχει ραγίσει και πληγωθεί από την αγάπη του Θεού. Το να αγαπάς τους άλλους χωρίς τίποτα το μη υγιές να συνοδεύει την αγάπη σου είναι δώρο της θείας χάριτος. Ο Πατέρας Αιμιλιανός το τονίζει αυτό μιλώντας για την παντοδυναμία του Θεού. Από την στιγμή που θα δεχτούμε την αγάπη Του το να ακολουθούμε το θέλημα Του καθίσταται όχι μόνον εφικτό αλλά και όλο και πιο εύκολο για εμάς. Αν προσεγγίσουμε την πίστη μας χωρίς να έχουμε δεχθεί την Θεία Αγάπη τα πάντα θα παραμείνουν ένα βάρος, ακόμα και καταπίεση για εμάς. Η νηστεία, οι αγρυπνίες, η προσευχή, η ελεημοσύνη, το να παραμένεις ακηλίδωτος από ό,τι κακό υπάρχει στον κόσμο, όλα αυτά είναι βάρη για την ψυχή μέχρι να βιώσουμε το μυστήριο της αγάπης του Θεού. Όταν γίνει αυτό το θέλημα Του μας επιβάλλεται μέσω της αγάπης που υπάρχει εντός μας αντί να μας προκαλεί λύπη από έξω. «Τον αγαπούμε γιατί Εκείνος μας αγάπησε πρώτος...».
Αισθάνεσαι περισσότερο μουσικός, ηθοποιός ή εξίσου και τα δύο;
Για να είμαι ειλικρινής περισσότερο μουσικός. Η καλλιτεχνική έκφραση της τραγουδοποιίας και του να ερμηνεύω τα τραγούδια μου είναι πολύ πιο κοντά στην ψυχή μου. Αρχισα να ασχολούμαι με την μουσική και την ηθοποιία ταυτόχρονα, όταν ήμουν περίπου δέκα ετών και έτσι μεγάλωσα κάνοντας τα και τα δύο με αποτέλεσμα να νιώθω εξίσου άνετα με αμφότερα. Αλλά σίγουρα τις περισσότερες φορές απολαμβάνω πολύ περισσότερο την μουσική δραστηριότητα μου.
Νοσταλγείς την εποχή που ήσουν γνωστός μόνον ως ηθοποιός αλλά περισσότερο διάσημος για αυτό από όσο είσαι τώρα σαν μουσικός;
Καθόλου. Είμαι ευγνώμων για την τηλεοπτική σειρά «Nashville» που μου έδωσε την δυνατότητα να απευθυνθώ στο διεθνές κοινό συνδυάζοντας την υποκριτική και την μουσική. Είμαι ευγνώμων για αυτή την δωρεά και ενθουσιασμένος για το ότι μπορούμε να παίζουμε την μουσική μας σε διάφορα μέρη της γης. Ελπίζω ότι στο μέλλον θα έχω την ευκαιρία να συμμετέχω και σε άλλες τέτοιες σπουδαίες δουλειές ως ηθοποιός αλλά προς το παρόν μου αρκεί το να επικεντρώνομαι στην μουσική.
To live album σας («Live From Nashville», 2016) με εξέπληξε αρκετά, εννοώ ότι ο ήχος σας γίνεται όχι τόσο δυνατότερος όσο πιο δυναμικός στην σκηνή από όσο είναι στο στούντιο, έτσι δεν είναι; Γιατί συμβαίνει αυτό και κυρίως γιατί δεν συμβαίνει και στις ηχογραφήσεις σας;
Ενδιαφέρουσα ερώτηση…Κάναμε και εμείς οι ίδιοι, ως συγκρότημα, αυτή την διαπίστωση. Υπό μιαν έννοια δεν είναι και τόσο ασυνήθιστο, για παράδειγμα σκεπτόμουν πάντα ότι το ίδιο ισχύει και για τους U2, ο ήχος τους είναι πολύ «βαρύτερος» στις συναυλίες από όσο στους δίσκους. Οι Enation είναι συναυλιακή μπάντα, υπάρχει μια έσωθεν δύναμη όταν παίζουμε ζωντανά την οποία είναι πολύ δύσκολο να την μεταφέρουμε στους δίσκους. Παρόλα αυτά το επόμενο album μας «Ultraviolet Empire» που θα κυκλοφορήσει το ’19 ηχογραφήθηκε σα να παίζαμε ζωντανά. Νομίζω ότι σε αυτόν τον δίσκο μας, πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε προηγούμενο, ο ακροατής θα έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται εκεί, στον ίδιο χώρο με την μπάντα. Σε αυτό μας βοήθησε πάρα πολύ ο συμπαραγωγός μας, ο Colin Linden, πραγματικά χαρήκαμε πάρα πολύ την συνεργασία μαζί του.
Με εξέπληξαν επίσης μερικές από τις διασκευές τραγουδιών άλλων που παίζετε στις ζωντανές εμφανίσεις σας. Μπορώ για παράδειγμα να καταλάβω το γιατί διασκευάσατε το «The One I Love» των R.E.M. αλλά όχι και το «The Fly» των U2 και το «Exit Music (For A Film)» των Radiohead.
Πάντα μου άρεσε να διασκευάζω όχι και τόσο πολύ γνωστά τραγούδια. Το «The Fly» μου αρέσει πάρα πολύ, νομίζω ότι ο λόγος για αυτό είναι ότι, αν αφαιρέσεις όλα τα εφέ της αυθεντικής εκτέλεσης, αυτό που απομένει είναι ένα τραγούδι το οποίο θα μπορούσε να έχει ερμηνεύσει ο Elvis την δεκαετία του ’50. Το «Exit Music» είναι ένα επικό, ασυγκράτητο τραγούδι! Μου αρέσουν πολύ οι ερμηνευτές που έχουν αυτήν την «οπερετική» ικανότητα και ο Thom Yorke, ο τραγουδιστής των Radiohead, μπορεί να ανεβάζει συνεχώς την φωνή του, πάντα με έλκυαν αυτές οι φωνές. Επίσης το τραγούδι έχει μιαν από τις πιο απίστευτες γραμμές μπάσου και σχήμα στα ντραμς που έχω ακούσει ποτέ και ήταν πραγματικά πολύ διασκεδαστικό το πως έπρεπε να το προσαρμόσουμε για να το παίξουμε ως το βασικό τρίο το οποίο είμαστε!
Πώς αισθάνθηκες και τι σήμαινε για εσένα το να είσαι support στην τελευταία περιοδεία των Echo And The Bunnymen; Και γιατί το έκανες σόλο και αντίστοιχα πώς ένιωσες όταν ήσουν στη σκηνή χωρίς τους Enation;
Ηταν περισσότερο και από θαυμάσια εμπειρία το να ανοίγω τις συναυλίες των (λαμπροτέρων εκπροσώπων της αναβίωσης της ψυχεδέλειας στη Βρετανία στις αρχές της δεκαετίας του ’80 – σ. σ.) Echo And The Bunnymen. Ο Ian McCulloch χωρίς αμφιβολία είναι από τους καλύτερους τραγουδοποιούς της γενεάς του και η φωνή του εξακολουθεί να είναι κάτι περισσότερο και από απίστευτο! Το να βλέπω τις συναυλίες τους ήταν έμπνευση και αληθινή ευλογία για εμένα ως μουσικό. Όσο για το ότι στο τελευταίο σκέλος της περιοδείας στην Αγγλία έπαιξα σόλο ήταν απλά ένα ζήτημα προγραμματισμού ανάμεσα σε εμένα και τα άλλα μέλη της μπάντας. Κατέληξε όμως να είναι, αν και τρομερή πρόκληση, υπέροχη εμπειρία. Ηταν συναρπαστικό να στέκομαι στη σκηνή και μόνο με την κιθάρα μου μπροστά στο μικρόφωνο. Υπήρχε κάτι στην ακινησία και την ησυχία του κοινού που πραγματικά μου άρεσε πολύ.
Γιατί κυκλοφόρησες έναν δίσκο με τίτλο «Anthems For The Apocalypse» αυτήν ακριβώς την εποχή; Πιστεύεις ότι η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ κατά κάποιο τρόπο σηματοδοτεί την αρχή της Αποκάλυψης ή για εσένα η πολιτική και η θρησκεία δεν έχουν καμία απολύτως σχέση;
Ο τίτλος του δίσκου δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τον Τραμπ, το νόημα του είναι καθαρά πνευματικό. Αποκάλυψη εκτός από το τέλος του κόσμου σημαίνει επίσης να «ξεσκεπάζεις», να φανερώνεις. Νιώθω ότι αυτά τα νοήματα εμπεριέχονται πολύ περισσότερο στον τίτλο του τραγουδιού που έδωσε και τον τίτλο του album. Κατά μιαν έννοια το «Anthems For The Apocalypse» είναι ένα ερωτικό τραγούδι τοποθετημένο στο τέλος του κόσμου. Οσον αφορά στην πολιτική δεν με ενδιαφέρει στην κομματική διάσταση της. Γράφω πότε – πότε πολιτικά τραγούδια αλλά όχι με κίνητρο οποιαδήποτε κομματική ιδεολογία.
Κρίνοντας από τα υπόλοιπα τραγούδια του album ίσως πιστεύεις ότι η Αποκάλυψη, πριν συμβεί και ίσως ακόμα και το ίδιο το γεγονός σε κάποιο βαθμό, είναι κάτι που είτε συμβαίνει είτε όχι σε έναν άνθρωπο σε καθημερινή βάση;
Ναι, αυτός είναι ένας πολύ όμορφος τρόπος για να το θέσεις. Όλα αυτά υπάρχουν στο τραγούδι, το τέλος του κόσμου υπάρχει στις ζωές μας καθημερινά και ανεξάρτητα από το πότε θα συμβεί το γεγονός της Αποκάλυψης όλοι γνωρίζουμε ότι το προσωπικό μας τέλος αναπόφευκτα θα έρθει και όχι σε απεριόριστο διάστημα. Είναι παράδοξο να λες «όταν ο κόσμος θα τελειώσει εμείς θα χορεύουμε» αλλά είναι μια έκφραση του να βιώνεις την αγάπη του Θεού ανάμεσα στο χάος και τον θάνατο.
Γιατί έδωσες στο δισκογραφικό σου label το όνομα Hilasterion και τι ακριβώς σημαίνει;
Εχουν περάσει χρόνια από τότε που αναζήτησα την σημασία του αλλά, αν δεν απατώμαι, σημαίνει Ιλαστήριον. Μου αρέσει ο ήχος του και ο αδελφός μου και εγώ είχαμε γράψει πριν πολλά χρόνια μιαν ιστορία στην οποία υπήρχε μια μυστική δύναμη με το όνομα Hilasterion επειδή μας άρεσε πολύ ο συμβολισμός της λέξης.
Έχεις έρθει πολλές φορές και για διαφορετικούς λόγους στην Ελλάδα αλλά θα ήθελες να έρθεις μαζί με τους Enation για να παίξετε εδώ; Υπάρχει καμία πιθανότητα να συμβεί αυτό στο προσεχές μέλλον;
Είναι κάτι που είναι στα σχέδια μας και το προσπαθούμε αρκετά χρόνια τώρα. Ελπίζω ότι θα μπορέσουμε να έρθουμε με τους Enation για μια συναυλία στην Ελλάδα ίσως και εντός του ’19. Θα ήταν πάρα πολύ σημαντικό για εμένα από πολλές πλευρές!
Και ποια είναι τα πιο άμεσα σχέδια σου αλλά και τι θα ήθελες να πραγματοποιήσεις, τόσο προσωπικά όσο και ως μουσικός, τα επόμενα χρόνια;
Άμεσα συνεχίζω να παίζω support στους Echo And The Bunnymen ξεκινώντας από το Τορόντο του Καναδά και στη συνέχεια στις ΗΠΑ με τις δύο τελευταίες συναυλίες να είναι στο Λος Αντζελες στις αρχές Δεκεμβρίου. Αυτή την στιγμή εργάζομαι για περισσότερους από έναν δίσκους. Είμαι ενθουσιασμένος για την κυκλοφορία του «Ultraviolet Empire» την επόμενη χρονιά, για το ότι θα παίξουμε με την μπάντα εκτός Αμερικής αλλά και για το να πραγματοποιώ μερικές πιο «άμεσες» σόλο εμφανίσεις πότε – πότε. Εχω γράψει ένα μυθιστόρημα το οποίο ελπίζω να εκδοθεί μέσα στα επόμενα δύο χρόνια και θα υπάρξει ένα διπλό μάλιστα album που θα συνδέεται μαζί του, αυτά είναι κάποια από τα projects επάνω στα οποία εργάζομαι. Προσωπικά στο μέλλον ελπίζω να περάσω αρκετό και ουσιαστικό χρόνο με την σύζυγο και τα παιδιά μας και φυσικά να συνεχίσω να διαβάζω τους Πατέρες της Εκκλησίας και να βιώνω την ομορφιά της ορθόδοξης πίστης μου η οποία είναι αληθινά ανεξάντλητη!
Εκτός από αξιόλογος μουσικός που εξελίσσεται δημιουργικά με την πάροδο του χρόνου ο Jonathan Jackson είναι επίσης ένας άνθρωπος ο οποίος ολοφάνερα έχει κατακτήσει την εσωτερική του ισορροπία και ειρήνη, κάτι που στην τόσο ταραγμένη από τόσες πολλές πλευρές εποχή μας δεν είναι καθόλου εύκολο και ούτε ευκαταφρόνητο.