Και τι σημαίνει δηλαδή η ανάληψη της «πολιτικής ευθύνης» για την τραγωδία από τον Πρωθυπουργό; Ποιο είναι το νόημα και ποια η αξία της; Ρωτούν δήθεν αθώα κάποιοι. Και αποφαίνονται: Κούφια λόγια του αέρα, δίχως περιεχόμενο, δίχως συνέπειες, δίχως κόστος, δίχως το ελάχιστο πολιτικό αντίκρισμα…
Ε λοιπόν για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, η ανάληψη πολιτικής ευθύνης αποτελεί τη σοβαρότερη και την «βαρύτερη» κίνηση ενός Πρωθυπουργού. Όταν, φυσικά, δεν εγκαλείται για οικονομικού χαρακτήρα ύποπτες δοσοληψίες. Ανεξαρτήτως του εάν ευθύνεται προσωπικά, από τη στιγμή που εκείνος βρίσκεται στην εξουσία όταν συμβαίνει το κακό, επωμίζεται την πολιτική ευθύνη. Και συνιστά πράξη γενναιότητας (επιβεβλημένη ωστόσο) η δημόσια ανάληψή της.
Αξίζει δε, με την ευκαιρία, να θυμηθούμε πως ο τελευταίος εν ενεργεία Πρωθυπουργός που ανέλαβε πολιτική ευθύνη για οτιδήποτε, ήταν ο Κώστας Καραμανλής για το Βατοπέδι. Και πριν απ’ αυτόν ο Ανδρέας Παπανδρέου για την υπόθεση Κοσκωτά. Που πάει να πει για δύο καραμπινάτα σκάνδαλα που, για την περίπτωση, δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Ουδείς δε ανέλαβε ποτέ την πολιτική ευθύνη για φυσικές καταστροφές. Ούτε ο Κώστας Καραμανλής για τις φονικές πυρκαγιές της Ηλείας το 2007, ούτε προηγούμενοι ή επόμενοι για θύματα πυρκαγιών, πλημμυρών, σεισμών, ναυαγίων. Και βέβαια ο Κώστας Σημίτης ουδέποτε ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για οτιδήποτε. Ούτε καν για τα θηριώδη σκάνδαλα της εποχής του. Τα θηριώδη και δικαστικά πιστοποιημένα πλέον σκάνδαλα. Τους Τσοχατζόπουλους, τους Παπαντωνίου, τους Μαντέληδες, τη Siemens και τους Τσουκάτους. Ο Σημίτης ο οποίος έκτοτε έχει πει και έχει γράψει τα πάντα για τους πάντες. Τα πάντα εκτός απ’ αυτό. Ο Αλέξης Τσίπρας λοιπόν το τόλμησε. Ας του αναγνωριστεί τουλάχιστον αυτό.
Όσο για το πραγματικό πολιτικό αντίκρισμα της πρωθυπουργικής «πολιτικής ευθύνης», αυτό μένει να φανεί στο αμέσως προσεχές διάστημα. Από το αποτύπωμα της από δω και πέρα κυβερνητικής πολιτικής επί του αντικειμένου. Θα εκτιμηθεί δε σε συνάρτηση με τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες που θ΄ ακολουθήσουν. Σε σχέση προπάντων με την αποφασιστικότητα και την τόλμη που θα τις χαρακτηρίζει. Τώρα οπότε επείγει δραματικά να ανασχεδιαστούν εκ βάθρων τα πάντα. Τώρα οπότε ήρθε, επί τέλους, η ώρα της μπουλντόζας. Ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους, του όποιου.
Αλλά για νάχουμε καλό ρώτημα. Είδαμε μήπως, τώρα μετά την τραγωδία, να αναλαμβάνουν την «πολιτική ευθύνη» για λογαριασμό των κομμάτων τους ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά; Των κομμάτων τους των απολύτως και μόνων υπευθύνων για τις κάθε λογής εγκληματικές στρεβλώσεις δεκαετιών; Για τις εκατομμύρια οικοδομικές αυθαιρεσίες και για τις εκ των εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις των αυθαιρέτων. Για των αποχαρακτηρισμό εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων δασικών εκτάσεων. Για τα μπαζωμένα ρέματα. Για τις μαντρωμένες παραλίες. Για τις αυθαιρεσίες πολεοδομιών και δασαρχείων. Για όλ’ αυτά που συνέβαλαν καθοριστικά στην ανατριχιαστική έκταση και της πρόσφατης τραγωδίας. Όπως με τις πλημμύρες στη Μάνδρα, όπως παντού, όπως πάντα. Α μπα, ούτε κατά διάνοια. Αντ’ αυτού επέλεξαν την δια του στείρου καταγγελτικού λόγου εκμετάλλευση της ανθρώπινης φρίκης. Επέλεξαν τον εμπρησμό της πολιτικής σκηνής. Επέλεξαν την εξαχρείωση του πολιτικού λόγου. Επέλεξαν την τυμβωρυχία. Αλλά εντάξει, ο καθείς και τα έργα του. Και οι επιλογές του. Και το πολιτικό του ήθος…