Όπως κάθε πόλεμος, έτσι και αυτός στην Ουκρανία θα τελειώσει. Θα αφήσει πίσω του νεκρούς και τραυματίες, πληγωμένες ψυχές και ζωές κατεστραμμένες, περισσότερο από ό,τι μπορεί να φανταστεί ο σεναριογράφος που θα μας μεταφέρει τον πόνο στην οθόνη.
Όπως όμως καταλαβαίνει κάθε πολίτης που δεν περνά τα βράδια του παρακολουθώντας με αγωνία το «συμβούλιο του νησιού» στο Survivor, η δυστυχία αυτών των ανθρώπων δεν θα είναι το μόνο που θα μείνει όταν οι Ρώσσοι αλεξιπτωτιστές πάρουν τον δρόμο της επιστροφής ή και της μη επιστροφής.
Πέρα από τις οικονομικές επιπτώσεις, οι οποίες θα φέρουν για μια ακόμη φορά τα πάνω κάτω στα οικονομικά επιτελεία των κρατών, τόσο στην Δύση όσο και στην Ανατολή, το μεγαλύτερο πλήγμα θα είναι ότι τραυματιστήκαν βαριά οι ιδέες.
Οι άνθρωποι είδαν ορθόδοξους να στρατολογούν Τσετσένους για να χτυπήσουν άλλους ορθόδοξους, είδαν συμμάχους να απέχουν, είδαν το δίκαιο του ισχυρού να υπερνικά τη ζωή σε κάθε έκφανσή της. «Αυτό συμβαίνει σε κάθε πόλεμο», θα πει κάποιος. Ναι, αλλά εδώ η ειδοποιός διαφορά είναι σε αυτόν τον πόλεμο, πτώχευσε ιδεολογικά ο μισός πλανήτης.
Η Ρωσία ξανααπλώνει ένα σιδηρούν παραπέτασμα και κινδυνεύει να γίνει ένα κράτος-παρίας σε έναν πλανήτη παγκοσμιοποιημένο και αλληλεξαρτώμενο όσο ποτέ άλλοτε και με τον πληθυσμό της όχι τόσο μυημένο στην πενία ελευθεριών όσο επί της εποχής του Στάλιν. Ίσως λοιπόν, να είναι η αρχή του τέλους για τον Πούτιν και σιγά σιγά να πάρει το μονοπάτι που παίρνουν συνήθως οι αυταρχικοί ηγέτες.
Η Δύση από την άλλη, καλλιεργώντας ένα αίσθημα ασφάλειας και αλληλεγγύης όλα αυτά τα χρόνια , θα πρέπει να επανακαθορίσει τις αξίες, τις προτεραιότητες, τα «θέλω» και τα «μπορώ», και να «φορέσει παντελόνια». Καμιά συμμαχία δεν επιβιώνει όταν στα δύσκολα στέλνεις στον σύμμαχό σου κράνη και επιδέσμους.
Τα διλλήματα που θα γεννηθούν όταν οι σειρήνες κοπάσουν θα είναι αμείλικτα και πολλές φορές αναπάντητα, σε βαθμό που η ζωή θα είναι τελείως διαφορετική για πολλούς. Οι ΗΠΑ και η ΕΕ οφείλουν, τώρα που συνειδητοποίησαν ότι η απειλή υπάρχει, να χαράξουν μια υψηλή στρατηγική που θα εγγυηθεί πραγματική και ουσιαστική ασφάλεια.
Η Ελλάδα σε αυτό το σταυροδρόμι των ιδεολογικών τριβών δεν μπορεί παρά να βγει κερδισμένη καθώς στην αντιδικία με την Τουρκία έχει δίκαιο στην συντριπτική πλειοψηφία των αντιδικιών. Ακόμη και στο εσωτερικό της, η κρίση φέρνει και μια ευκαιρία, καθώς είναι πια προφανές σε όλους ότι ακόμη και στις μέρες μας τα σύνορα αλλάζουν και ο εξοπλισμός της χώρας είναι μονόδρομος. Είναι σίγουρο ότι ένα φρόνημα αποτροπής θα επικρατήσει καθώς η εποχή του εφησυχασμού ανήκει στο παρελθόν.
Η Τουρκία από την άλλη, η μόνη άλλη χώρα εκτός της Ρωσίας που τελευταία ζήτησε αλλαγή συνόρων, αμφισβητώντας τη Συνθήκη της Λωζάνης, θα βρεθεί σε μια εποχή που ο αναθεωρητισμός θα είναι μια απαγορευτική λέξη.
Οι ιδέες ήδη νικάν, όταν όλοι μας πλέον έχουμε αντιληφθεί ότι οφείλουμε να τις προστατεύσουμε. Οι ιδέες νικάν όταν οι άνθρωποι κοιτάνε τον θάνατο κατάματα και σφυρίζουν χαρούμενα, να κρύψουν τον θόρυβο των πυραύλων για να μην κλαίνε τα παιδιά. Οι ιδέες νικάν όταν δεν σταματάμε να ελπίζουμε.