Τι μάθαμε χθες από τον Εισαγγελέα του Ανωτάτου Δικαστηρίου κ. Ισίδωρο Ντογιάκο κατά την ομιλία του στο οικονομικό φόρουμ των Δελφών; Ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που υπερέχουν από τους κοινούς θνητούς.
«Ο Δικαστής δεν πατάει στο δάπεδο, που πατάει όλος ο κόσμος. Είναι πάνω στην έδρα και βρίσκεται μεταξύ Θεού και ανθρώπων».
Αρα οι δικαστές είναι ημίθεοι ή διακατέχονται από αυτοκρατορικά σύνδρομα και βλέπουν τους εαυτούς ως οιονεί βασιλείς«ελέω Θεού»; Μήπως επηρεάστηκε από την τοποθεσία και την ενέργεια που πολλοί ισχυρίζονται ότι υπάρχει διάχυτη στην περιοχή από αρχαιοτάτων χρόνων;
Ρωτώ γιατί ανησυχώ με το σκεπτικό γνωρίζοντας ότι οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται στο όνομα του ελληνικού λαού. Άλλαξε κάτι;
Αν και θέλω να πιστέψω ότι δεν πρόκειται για μεγαλομανία, προβληματίζομαι και φοβάμαι μην τύχει και βρεθώ αντιμέτωπος με την κρίση κάποιου που νιώθει ότι ίπταται.
Ας κερδίσουν οι δικαστές την εμπιστοσύνη του λαού και ας τον υπηρετήσουν, ας λειτουργήσει η δικαιοσύνη σε αυτόν τον τόπο επιτέλους και τότε να επικαλεστούμε το θείο με τη μορφή της ευχαριστίας, έως τότε η ταπεινότητα ας είναι το χαρακτηριστικό όλων αυτών που κατέχουν εξουσία. Αρκετά έχει ακούσει αυτός ο ταλαίπωρος λαός, μην τον ζορίζετε άλλο.
Η γραία Χαδούλα, η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη, κυνηγημένη από τους αστυνομικούς και στην προσπάθειά της να ξεφύγει παγιδεύεται και πνίγεται. «...εύρε τον θάνατον εις το πέραμα του Αγίου Σώστη, εις τον λαιμόν τον ενώνοντα τον βράχον του ερημητηρίου με την ξηράν, εις το ήμισυ του δρόμου, μεταξύ της θείας και της ανθρωπίνης δικαιοσύνης».
Αυτό το μεταξύ της θείας και ανθρώπινης δικαιοσύνης κάνει όλη τη διαφορά, ο Παπαδιαμάντης ξέρει να τα διαχωρίζει.