Πλέον είμαστε μια χώρα που έχει ανακτήσει την κυριαρχία της, την δυνατότητα να δρα αυτόνομα σε όλα τα πεδία άσκησης πολιτικής και κυρίως δεν έχει πια την πολυχρησιμοποιημένη, δικαιολογία ότι δεν μπορεί να προγραμματίσει καμία νομοθετική και πολιτική πρωτοβουλία χωρίς την έγκριση της τρόικας και του φόβου για πιθανές συνέπειες που θα μπορούσε να επιφέρει η όποια μονομερής ενέργεια.
Όλη αυτή η ρητορική αν και ενέχει μια ισχυρή δόση υπερβολής - και επιτροπεία έχουμε ακόμη και νομοθετούμε με έλεγχο - δεν είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Ειδικά η πτυχή της έλλειψης πια δικαιολογιών για το πολιτικό μας σύστημα στο σύνολο του.
Στο πλαίσιο αυτό είναι πολύ σημαντικό, αλλά και ζήτημα επιτακτικής ανάγκης να συζητήσουμε τι θεωρούμε ως εξαγώγιμο προϊόν της πατρίδας μας, τι αναγνωρίζουμε συλλογικά ως κοινωνία και πολιτικό σύστημα σαν το χαρακτηριστικό εκείνο που διαφοροποιεί την πατρίδα μας εν συγκρίσει με άλλες χώρες.
Πέρα από την φυσιολογική εμμονή που έχουμε με την «βιομηχανία» του τουρισμού την ναυτιλία και την πρωτογενή παραγωγή δεν έχουμε συζητήσει ποτέ τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να παράγουμε πλούτο και κοινωνική υπεραξία από αυτές τις μορφές οικονομικής δραστηριότητας. Η εστίαση σε έναν τουρισμό που αποθεώνει την μαζικότητα και το κιτς είναι σαφές ότι δεν δίνει μακροχρόνια προοπτική στην ανάπτυξη ενός ορθά δομημένου τουριστικού προϊόντος. Η απουσία αναφοράς στον πολιτισμό της χώρας, από την σύγχρονη κουλτούρα, τον γαστρονομικό πολιτισμό μέχρι και τον θρησκευτικό πλούτο, είναι μια αμέλεια που θα μετατρέπει σε αρνητικό κεφάλαιο για το μέλλον του τουριστικού προϊόντος. Η απουσία προώθησης των προϊόντων του πρωτογενούς τομέα ως προϊόντα που προάγουν την ευζωία και την υγεία, οργανωμένα από φορείς και και την πολιτεία, βάζει εμπόδια στην διείσδυση του προϊόντος στις καλές αγορές της Ευρώπης και των άλλων ηπείρων.
Αυτά τα παραδείγματα καθιστούν σαφές ότι η ανάγκη της χώρας μας δεν είναι μόνο η αναζήτησή μιας νεφελώδους καινοτομίας χωρίς περιεχόμενο και ίσως και ουσία, αλλά ο επαναπροσδιορισμός με όρους σύγχρονους και θελκτικούς των συλλογικών μας προτερημάτων. Και αυτό θα είναι το στοίχημα του μέλλοντος.