Και τώρα, τι θα γένουμε χωρίς ξυλόλιο. Αυτό ήταν τελικά, μια κάποια λύσις.
Ήταν ο ηθικός ξεπεσμός των κομμάτων που επένδυσαν ανερυθρίαστα στον τραγικό θάνατο 57 αθώων παιδιών και στον πόνο των συγγενών τους, για να αποκομίσουν πολιτική υπεραξία χειραγωγώντας την κοινή γνώμη.
Αυτόν ακριβώς τον πόνο και την συγκινησιακή φόρτιση, επιχείρησαν να μετατρέψουν σε εργαλείο εξουσίας, για να δώσουν διέξοδο στην πολιτική τους ανυπαρξία.
Εργαλειοποίησαν την τραγωδία και ο λαός πνιγμένος στη θλίψη αλλά και στην επιθυμία για απόδοση δικαιοσύνης αφέθηκε στην ευκολία της καταγγελίας και έγινε η φωνή μιας άλλης σκοπιμότητας.
Και τώρα, τι θα γένουμε χωρίς τους εμπειρογνώμονες; Ήταν τελικά και αυτοί μια κάποια λύσις.
Ήταν αυτοί που έντυσαν με επιστημονικό κύρος μία πλάνη.
Τα δικά τους πρόχειρα πορίσματα ήταν το χαλί κάτω από το οποίο κρύφτηκε η αλήθεια και έγιναν τα απαραίτητα εργαλεία για να στηριχτεί το αφήγημα της συγκάλυψης και της συνομωσίας.
Και τώρα που έπεσαν οι μάσκες και τα στοιχεία άλλα λένε, πολλοί από αυτούς προσπαθούν αμήχανα να πάρουν πίσω αυτά που έλεγαν, κάποιοι σφυρίζουν αδιάφορα και κάποιοι άλλοι συντάσσονται με τα καινούρια δεδομένα χωρίς να ζητούν όμως συγνώμη σαν να μην έγινε τίποτα.
Και τώρα, τι θα γένουμε χωρίς τον Βερβεσό; Ήταν τελικά και αυτός μια κάποια λύσις.
Φόρεσε και αυτός τον μανδύα της αξιοπιστίας -πρόεδρος του δεύτερου τη τάξει επιστημονικού συλλόγου της χώρας είναι διάολε - προσπαθώντας να δώσει στην εργαλειοποίηση ένα θεσμικό κύρος.
«Μπάζωσε» το πόρισμα που ο ίδιος παρήγγειλε, γιατί δεν βόλευε το δικό του προσωπικό αφήγημα.
Υπερασπιζόταν για ένα χρόνο στις δημόσιες τοποθετήσεις του, θέσεις αντίθετες από τα αποτελέσματα του πορίσματος που κρατούσε κλειδωμένο στο συρτάρι του γραφείου του.
Γιατί κατά τον Βερβεσό, η αλήθεια όταν δεν συμφέρει, γίνεται πρόβλημα. Και αυτός επέλεξε - όπως τόσοι άλλοι – να βρίσκεται στην πλευρά του προβλήματος.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς τους καλλιτέχνες;
Ήταν τελικά και αυτοί μια κάποια λύσις.
Βλέπετε, η τέχνη έχει ένα πλεονέκτημα. Είναι η μόνη που ακόμη κι όταν κάνει λάθη, δεν λογοδοτεί σε κανέναν. Έτσι, όταν ο κάθε Δεληβοριάς εκστομίζει τους πύρινους λόγους του, γράφει και τραγουδά κανείς δεν τον καλεί να δώσει εξηγήσεις.
Κανείς δεν του ζητά απόδειξη ή συνέπεια. Είναι καλλιτέχνης και μόνο αυτό φτάνει.
Και όταν η πραγματικότητα σου διαλύει το αφήγημα των στίχων σου αποχωρείς αθόρυβα, όπως μπήκες. Ούτε μια συγγνώμη. Ούτε μια αναγνώριση ευθύνης. Γιατί; Γιατί είσαι καλλιτέχνης. Κι αυτό σε απαλλάσσει από τα πάντα.
Ήταν και οι συναυλίες αλληλεγγύης τελικά μια κάποια λύσις.
Κάποιες από αυτές με εισιτήριο για την «συγκέντρωση χρημάτων για τον πολυέξοδο δρόμο της νομικής διεκδίκησης στην Ευρώπη» όπως ειπώθηκε.
Χρήματα που δεν ξέρουμε σε ποιον λογαριασμό βρίσκονται, αν θα διατεθούν για τον σκοπό που συγκεντρώθηκαν τώρα που το αφήγημα κατέπεσε, η αν θα επιστραφούν στους κατόχους τους αφού ο σκοπός της συγκέντρωσής τους παύει να υπάρχει.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς τους συκοφάντες;
Ήταν τελικά και αυτοί μια κάποια λύσις.
Ήταν όλοι αυτοί που έσπευσαν να βαφτίσουν τον θάνατο ενός ατυχούς συνανθρώπου μας ως δολοφονία που σχετίζεται μάλιστα με την υπόθεση των Τεμπών, χωρίς να περιμένουν καν τις ιατροδικαστικές γνωματεύσεις, υποδεικνύοντας ως ηθικό αυτουργό τον Κ. Μητσοτάκη.
Κατά την κρίση τους ο Κ. Μητσοτάκης διέταξε τον θάνατο αυτού του νέου ανθρώπου για να κρύψει τι;
Μια συνωμοσία; Μια λαθραία μεταφορά; Μια φαντασίωση;
Το αφήγημα ήταν τόσο φθηνό που δεν άντεχε ούτε στον πρώτο αντίλογο.
Μα αυτό δεν τους ενδιέφερε. Δεν τους ένοιαζε η αλήθεια, αλλά η πρόκληση.
Ο θόρυβος. Το σοκ. Το “να μείνει κάτι”.
Με την ίδια λογική αποφάνθηκαν ότι η εμπορική αμαξοστοιχία μετέφερε λαθραία φορτία και ότι ο Μητσοτάκης κάλυπτε τους λαθρέμπορους.
Με κανένα στοιχείο. Μόνο με την ανάγκη να συντηρηθεί το παραμύθι.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς τους δημοσιογράφους.
Ήταν τελικά και αυτοί μια κάποια λύσις.
Όλα τα δελτία ειδήσεων προέβαλαν εκτενώς και για ατέλειωτες ώρες τα περί συνομωσίας και τα έωλα όπως αποδείχτηκαν επιχειρήματα περί συγκάλυψης, δημιουργώντας σύγχυση και διχασμό στην κοινωνία.
Γέμισαν με δεκάδες ώρες τοξικού λόγου τις εκπομπές τους, ρίχνοντας δηλητήριο σε μια περίοδο που η κοινωνία ήταν ευάλωτη και συγκινησιακά φορτισμένη.
Και σε αυτή την συναισθηματική πίεση πόνταραν οι ΑρβυλοΤσαντίρηδες της δήθεν σάτιρας, οι τυχοδιώκτες της τηλεθέασης, οι έμποροι του πόνου και του θυμού, οι υπηρέτες της πιο ελεεινής εκδοχής του δημόσιου λόγου.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς την πλάνη όλων αυτών;
Ήταν τελικά και αυτοί μια κάποια λύσις.
Και τι δεν μας είπαν:
Για ένα άγνωστο πτητικό εύφλεκτο υγρό τουλάχιστον 2,5 τόνων, που φέρεται ότι μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία.
Για συνωμοσιολογίες και την εξαφάνιση παράνομων υλικών που θάφτηκαν με το μπάζωμα.
Ότι τα βίντεο της αμαξοστοιχίας λίγο πριν την σύγκρουση, που δείχνουν ότι δεν μετέφερε κανένα παράνομο φορτίο, είναι πλαστά.
Τροφοδότησαν με «διαρροές» από ερευνητικά ινστιτούτα της ημεδαπής και αλλοδαπής, για τις διαστάσεις της δεξαμενής που μετέφερε η αμαξοστοιχία αλλά και τον όγκο του ξυλόλιου που τάχα περιείχε.
Ότι το ξυλόλιο είχε προορισμό την Β. Μακεδονία για τις υπηρεσίες του ΝΑΤΟ, προκειμένου να κατασκευαστούν όπλα που θα πήγαιναν στην Ουκρανία.
Ότι υπήρχαν φιάλες στον χώρο του μηχανοδηγού της εμπορικής αμαξοστοιχίας που προορίζονταν για την νόθευση αλκοολούχων ποτών.
Ότι μπορεί να φανταστεί η κούτρα του ανθρώπου που έχει ροπή προς την συνωμοσιολογία.
Και όλα αυτά τα ευφάνταστα, κάποιους από το πλήθος τους γέμιζαν με ενθουσιασμό και κάποιους άλλους με ανησυχία και προβληματισμό.
«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς τους βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».