Κάθε φορά χύνεται πολύ μελάνι για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε αναλύσεις για μια κατάσταση, που εν τέλει συνιστά τον καθρέπτη της στρατηγικής ικανότητας της χώρας μας. Και τούτο διότι ο φόβος για τη γείτονα χώρα έχει καθορίσει, κατά το μάλλον ή ήττον, την ταυτότητα και την ίδια την τροχιά του νεοελληνικού κράτους. Η διαλεκτική διαπάλη καλά κρατεί, αναφορικά με το πλαίσιο και κυρίως το περιεχόμενο της ελληνικής εξωτερικής και αμυντικής μας πολιτικής, του στρατηγικού δόγματος που άλλοτε οδηγεί σε «παλάτια στην άμμο» και άλλοτε γίνεται πλαστελίνη απέναντι στην αδήριτη και αδυσώπητη πραγματικότητα. Είναι καιρός (πια!) να (από)-δράσουμε από μύθους και αυταπάτες, γύρω από τη θέση της χώρας, σε αντιδιαστολή με εκείνη της Τουρκίας, καθώς και τη συνεχή επίκληση του διεθνούς δικαίου, ως πανάκεια για όλα τα εθνικά γεωπολιτικά προβλήματα.
Κατεξοχήν, η κατάσταση στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, σαφώς και δεν είναι εύκολη και απαιτεί ευθυκρισία. Και κυρίως εθνική δράση. Όταν η Τουρκία επιχειρεί στην Κύπρο συγκεκριμένα «προηγούμενα», κάτι τέτοιο δεν θα πρέπει να μείνει αναπάντητο στην περιοχή του Καστελόριζου, με τη στρατηγική αξία και αυθυπαρξία που το όμορφο αυτό νησί έχει για τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα. Σαφώς κανείς δεν θέλει τους όποιους (αλήστου μνήμης και προηγούμενων ηγεσιών) λεονταρισμούς ή κουτσαβακισμούς που δεν περιποιούν τιμή για την αποτρεπτική ικανότητα της χώρας.
Ο γράφων έχει υποστηρίξει ότι η σύμπηξη ενός καθεστώτος ασφάλειας στην περιοχή, μέσα από την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, τον εμπλουτισμό του άρθρου 5 της Συμμαχίας (τα κράτη-μέλη δεν πολεμούν μεταξύ τους), συνιστά μονόδρομο για την ειρήνη και τη συνεργασία στην περιοχή.
Όταν όμως η γείτονα και ”σύμμαχος” Τουρκία έχει θέσει ξεκάθαρα και κατηγορηματικά casus belli απέναντι στη χώρα μας (για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων), η Ελλάδα πια καλείται να ανταπαντήσει, ως σοβαρό κράτος, σε περίπτωση αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Η σαφής και απερίφραστη δήλωση από ελληνικής πλευράς (προς τα ώτα όλων) ότι η όποια τουρκική πρόκληση και η έμπρακτη αμφισβήτηση θα τύχει της ανάλογης αντιμετώπισης, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ΟΗΕ για τη νόμιμη άμυνα είναι η δέουσα και οξύνοα πολιτική. Χωρίς αστερίσκους ή άλλες υποσημειώσεις. Αν η Τουρκία προκαλεί με αμφισβητήσεις και με casus belli, η Ελλάδα θα απαντά όχι με επίπλαστες και γυμνές περιεχομένου επικλήσεις του διεθνούς δικαίου, αλλά με τη νόμιμη άμυνα που συγκεράζει το δίκαιο και την αποτρεπτική ισχύ.
Απέναντι σε έναν νταή, τα λόγια περί δικαίου, πολλές φορές ή πάντα ωχριούν. Όταν όμως αυτά συντροφεύονται από αποφασιστικότητα και κυρίως αλλαγή στρατηγικού παραδείγματος (που απαιτεί την ανάλογη οικονομική, θεσμική και στρατιωτική προεργασία), τότε η χώρα μας (ίσως), ξεφύγει από το μαρτύριο του Σισύφου που βιώνει στις διακρατικές της σχέσεις.
Η νέα ελληνική κυβέρνηση καλείται ακριβώς να διαχειριστεί αυτή την ακανθώδη πρόκληση της ενδυνάμωσης της σοβαρότητας και της αποτροπής που διέρχεται, μέσα από λύσεις που αποδεικνύουν το smart και όχι το συνεχές soft της ελληνικής πολιτικής ανθρωπολογίας.