Η είδηση πέρασε στα ψιλά. Και δεν ξέρω πόσοι ενημερώθηκαν σχετικά. Σίγουρα πάντως δεν έτυχε της προσοχής, της επεξεργασίας, της αποτίμησης, του σχολιασμού που της αξίζει. Η είδηση ότι ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες ένταξης της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Και το σημαντικότερο (δεδομένου ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ είχε από καιρό δρομολογηθεί), ότι εγκαινιάστηκε η ενταξιακή πορεία του βόρειου γείτονά μας στην ΕΕ. Καθώς ξεμπλοκάρησε, επιτέλους, η σχετική διαδικασία. Βρέθηκε βλέπετε κι αυτή, όπως όλες οι «άλλες» ειδήσεις, στη σκιά της μεγάλης υγειονομικής απειλής που διεκδικεί κατ’ αποκλειστικότητα το ενδιαφέρον μας. Οπότε ήταν προδιαγεγραμμένη η τύχη της.
Η Βόρεια Μακεδονία λοιπόν είναι πλέον πλήρες μέλος τους ΝΑΤΟ, και βρίσκεται επίσης στον προθάλαμο της ΕΕ. Ως αποτέλεσμα, όλ’ αυτά, της Συμφωνίας των Πρεσπών. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί τώρα να αισθάνεται ασφαλής ως Χώρα. Και που σημαίνει επίσης ότι αποκαθίστανται συνθήκες ειρήνης, ασφάλειας και ηρεμίας στην περιοχή. Όσο για μας, έφυγε πλέον από τη μέση ένα σοβαρό αγκάθι της εξωτερικής μας πολιτικής. Μια πληγή που χρόνιζε και κακοφόρμιζε και που μας ανάγκαζε να ξοδεύουμε πολύτιμο «διπλωματικό κεφάλαιο», σε βάρος των πράγματι απειλητικών διπλωματικών μας εκκρεμοτήτων…
Και είδαμε που λέτε, την Κυβέρνησή μας να αποστέλλει τα θερμά της συγχαρητήριά για την θετική εξέλιξη στον σύμμαχο πλέον, και όπου νάναι ευρωπαίο εταίρο, γείτονά μας. Την Κυβέρνησή μας που, ως αντιπολίτευση πολέμησε με σφοδρότητα την Συμφωνία. Που ποντάροντας στα παραδοσιακά εθνικιστικά στερεότυπα μεγάλης μερίδας του λαού μας, απευθύνθηκε στις ειδικές της ευαισθησίες και, περισσότερο, στα ένστικτά της. Παραμερίζοντας στην εντέλεια τη λογική. Εκεί όπου, με απίθανους λογικούς ακροβατισμούς περί γλώσσας και εθνικότητας - υπηκοότητας, ανέδειξε το ζήτημα ως μείζονα επιλογή στην αντιπολιτευτική της φαρέτρα. Και που - γιατί να μην το πούμε; - αποτέλεσε αυτό σημαντική παράμετρο της εκλογικής της νίκης τον περασμένο Ιούλιο. Για να μην αναφερθούμε στο –ιδιαιτέρως σημαντικό- τμήμα εκείνο της σήμερα κυβερνώσας παράταξης που, με το … οφειλόμενο πάθος, διεκήρυσσε πως «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική». Και συμπεριφερόταν αναλόγως…
Όμως, τι τα θέλετε, μοιάζουν τόσο παλιά και τόσο ξεπερασμένα όλ’ αυτά. Σήμερα η ελληνική Κυβέρνηση συγχαίρει θερμά την Βόρεια Μακεδονία. Και, με τον τρόπο της, αναγνωρίζει την αναγκαιότητα, το ειδικό πολιτικό βάρος και την αξία της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ας μην μένουμε λοιπόν στις στρεβλώσεις του παρελθόντος. Όσο κι αν αυτές δεν παραγράφονται, έτσι κι αλλιώς, από την πολιτική ιστορία της Χώρας. Όσο κι αν κόστισαν πολύ ακριβά στην κοινωνική, ακόμη και στην εθνική μας συνοχή. Και ας καλωσορίσουμε την Κυβέρνηση και το κόμμα της στο μέτωπο του πολιτικού ορθολογισμού. Ως επένδυση για το μέλλον…