Όλοι το έχουμε βιώσει. Είναι Τετάρτη απόγευμα και κάθεσαι στο λαπτόπ σου, επέστρεψες από σχολή, παράγγειλες φαγητό (προφανώς, το μόνο πράγμα που ξέρεις να μαγειρεύεις είναι μακαρόνια και ας λες στα ραντεβού σου ότι ξέρεις να ανοίγεις και φύλλο) και λες να κάτσεις να τσεκάρεις τι νέο έχει το ASOS.com για να φορέσεις το επόμενο σαββατόβραδο στην έξοδό σου.
Βρίσκεις λοιπόν ένα φανταστικό ζευγάρι παπούτσια, αλλά μετά συνειδητοποιείς ότι θα χρειαστεί να φας βραστά μακαρόνια για τον υπόλοιπο μήνα, εάν το παραγγείλεις, οπότε το κλείνεις το tab και ανοίγεις το Netflix. Α! ήρθε και το φαγητό πάνω στην ώρα.
Την επόμενη μέρα, με τον καφέ σου στο χέρι, ανοίγεις το λαπτόπ σου να ξεκινήσεις εκείνη την εργασία που έπρεπε να παραδώσεις δυο εβδομάδες πριν. Ξεκινάς λοιπόν την αναζήτηση σου στο Big Brothe-oups, sorry εννοούσα στην Google και άξαφνα να σου τα παπούτσια από το Asos, πρώτα-πρώτα στην αναζήτηση. Τι κι αν έψαξες για “Κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις στη Ρωσία του 19ου αιώνα” ; Το παραβλέπεις και συνεχίζεις την έρευνά σου, αλλά, να το πάλι στο banner, στο e-food (προφανώς θα παραγγείλεις πάλι με delivery), και στο instagram σου, και στο feed σου στο Facebook, μέχρι και στο LinkedIn σου σού βγήκε η μπότα μπροστά σου.
Καλωσήρθες στην διαφήμιση του 21ου αιώνα, οπού πλέον, εάν ποτέ επισκεφτείς για παράδειγμα το IKEA.com και κάνεις αναζήτηση για κομοδίνο θα βομβαρδίζεσαι με διαφήμισες για κομοδίνα μέχρι την επόμενη εξεταστική. Τι κι αν αγόρασες το κομοδίνο ήδη; Για τους διαφημιστές δεν έχει καμιά απολύτως σημασία, να πάρεις κι άλλο, να πάρεις ένα από την διαφήμιση στην Google, από την άλλη στο Instagram, από εκείνη στο Viber και ακόμα ένα από το Snapchat.
Καλώς ή κακώς οι προσωπικές πληροφορίες του καταναλωτή το 2018 μόνο προσωπικές δεν είναι. Όταν επισκέπτεσαι μια ιστοσελίδα, οποιαδήποτε κι αν είναι, ο υπολογιστής σου λαμβάνει μεταξύ μυριάδων, πληροφοριών και δεδομένων κάτι μικρά data packages που ονομάζονται cookies, μόνο ‘γλυκά’ δεν είναι αυτά τα ‘κουλουράκια’. Αυτά λοιπόν τα cookies παραμένουν στον υπολογιστή σου και φτιάχνουν ένα ολοκληρωμένο προφίλ των like σου, των δραστηριοτήτων σου και το οτιδήποτε ψάξεις οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Μέσω αυτού του προφίλ μόλις επισκέπτεσαι μια ιστοσελίδα, δημιουργείται μια δημοπρασία για τα δεδομένα σου, και μέσα σε 0.21 κλάσματα δευτερολέπτου, οι διαφημιστές, οι μάρκες και εταιρίες προβολής διαφημίσεων (βλ. Google) έχουν αναλύσει ποιος είσαι, τι κάνεις και τι υποτίθεται θέλεις να αγοράσεις, και σου πλασάρουν την “σωστή” για σένα διαφήμιση. Αλλά τα ρομπότ, διότι περί bot πρόκειται, αντιδρούν ακριβώς έτσι, ως ρομπότ, νομίζοντας ότι μια απλή επίσκεψη στο ΙKEA σημαίνει ότι είσαι στην αγορά για έπιπλα για τους επόμενους 6 μήνες.
Μόνο αθώα δεν είναι η διαφήμιση που βλέπεις! Καλώς ή κακώς περιμένουμε να έχουμε δωρεάν πρόσβαση σε ένα τεράστιο όγκο πληροφοριών και υπηρεσιών, όπως Facebook, Instagram, Gmail, Google, Snapchat και άλλα. Δεν προσφέρεται τίποτα δωρεάν στη ζωή, πόσο μάλλον η πρόσβαση σε μια καλοστημένη πλατφόρμα. Και πώς την πληρώνουμε; Απλά, με τα ίδια τα δεδομένα μας, τα οποία μάλιστα τα δίνουμε με τεράστια άνεση. Θυμάσαι, όταν πάτησες ότι “Έχω Διαβάσει και Αποδέχομαι τους Όρους & Πολιτική Ορθής Χρήσης;” Σιγά μην τους διάβασες, αλλά εκείνη την στιγμή πούλησες την ψυχή και τα δεδομένα σου για μια δωρεάν πρόσβαση στα memes των φίλων σου στο Facebook. Congrats on that!
Εκτός και εάν αλλάξουμε σαν καταναλωτές και αρχίσουμε να δίνουμε περισσότερη αξία στα δεδομένα μας και γίνουμε πρόθυμοι να πληρώνουμε μόνο για τις υπηρεσίες που θέλουμε να έχουμε πρόσβαση, διαφορετικά θα συνεχίσει αυτός ο Οργουελισμός από τις ‘αγαπημένες’ μας πλατφόρμες.