Η διλογία του Γιώργου Μαυρογορδάτου “1915 Ο εθνικός διχασμός” και “1922 Η παράταση του διχασμού”. Τα ξεχωρίζω ανάμεσα σε μια μεγάλη παραγωγή βιβλίων, στα χρόνια της κρίσης, που οικοδομούν μια αναγκαία, στοιχειώδη πατριδογνωσία.
Μία εναλλακτική-διπλή πρόταση για τις δύο όψεις ενός νομίσματος, ως λογοτεχνική άσκηση. Αντέχουμε να διαβάσουμε διαδοχικά το ”Ενήλικοι στο δωμάτιο” του Γιάνη Βαρουφάκη κι αμέσως μετά το ”Η τελευταία μπλόφα” των Βαρβιτσιώτη - Μενδρινού; Για να μάθουμε να αντέχουμε ο ένας τον άλλον.
″Ολο το Φως που δεν Μπορούμε να Δούμε”, Αντονι Ντορ. Το αριστουργηματικό Πούλιτζερ Μυθιστορήματος του 2015.
«Τσέρνομπιλ. Ένα χρονικό του μέλλοντος» της Λευκορωσίδας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, Νόμπελ Λογοτεχνίας 2015 (εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Ορέστης Γεωργιάδης). Δέκα χρόνια µετά το «ατύχηµα», η συγγραφέας περιπλανήθηκε στην απαγορευµένη ζώνη –όχι χωρίς τίµηµα και για την υγεία της-, µίλησε µε δεκάδες ανθρώπους, έψαξε αρχεία εφηµερίδων, ληξιαρχείων, νοσοκοµείων, αναζήτησε στην άλλοτε σοβιετική επικράτεια τα νήµατα των απωλειών και παρέδωσε ένα συγκλονιστικό βιβλίο.
«Εγκώμιο των συνόρων», Ρεζίς Ντεμπρέ (Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ - Ιούλιος 2015). «Μια βλακώδης ιδέα γοητεύει τη Δύση: η ανθρωπότητα που δεν είναι σε σωστό δρόμο, θα τα πήγαινε καλύτερα αν δεν υπήρχαν σύνορα» γράφει ο Ρεζίς Ντεμπρέ στον πρόλογο του βιβλίου με τίτλο «Εγκώμιο των Συνόρων». Ο Ρεζίς Ντεμπρέ, ο οποίος έχει υπάρξει σύντροφος εν όπλοις του Τσε Γκεβάρα, φίλος του Σαλβαδόρ Αλιέντε, αλλά και μια εποχή σύμβουλος του Φρανσουά Μιττεράν, αποδομεί την ιδεολογία του «χωρίς σύνορα» υποστηρίζοντας πως τα «σύνορα είναι πρωτίστως μια υπόθεση διανοητική και ηθική».
Η Μελαγχολία της Αντίστασης, του Λάζλο Κρασναχορκάι. Ένα από τα πιο εμβληματικά έργα του Ούγγρου συγγραφέα, μεταφράστηκε στα ελληνικά και εκδόθηκε το 2016. Μια αριστοτεχνική περιγραφή του επερχόμενου τέλους, της κατάρρευσης μιας κοινωνίας αλλά και του χάους της ανθρώπινης ύπαρξης, το βιβλίο του Κρασναχορκάι αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για τις «Αρμονίες του Βερκμάιστερ», την αριστουργηματική ταινία του σκηνοθέτη Μπέλα Ταρ.
Βιβλίο: Η καρδερίνα, της Ντόνα Ταρτ (2014). Γιατί κατάφερε να με κάνει να στεναχωρηθώ που τελείωσα το διάβασμα. Προτείνω να το διαβάσετε στα αγγλικά.
Βιβλίο: Όχι ένα, αλλά σειρά- αυτή του «The Expanse» (James. S.A. Corey- το «κοινό όνομα» που χρησιμοποιούν οι Daniel Abraham και Ty Franck) - Πρόκειται για τα «Leviathan Wakes» (2011), «Caliban’s War» (2012), «Abaddon’s Gate» (2013), «Cibola Burn» (2014), «Nemesis Games» (2015), «Babylon’s Ashes» (2016), «Persepolis Rising» (2017), «Tiamat’s Wrath» (2019). Κορυφαία επιστημονική φαντασία, από κάθε άποψη- και νομίζω ότι όντως δείχνει ένα μέλλον που δεν είναι και πολύ μακριά. Έγινε και τηλεοπτική σειρά, την οποία θεωρώ ό,τι καλύτερο έχει δείξει το sci-fi στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια.
«Swing Time», Zadie Smith, Penguin Group (2016). Για το βιβλίο που αφηγείται τις ζωές δύο κοριτσιών που ως φίλες μεγαλώνουν στην «λάθος» μεριά της πόλης. Η μια έξυπνη και ανασφαλής η άλλη γεμάτη αυτοπεποίθηση αλλά και αυτοκαταστροφική. Για την υπόθεση δεν χρειάζεται να γράψουμε κάτι άλλο. Κρατήστε μόνο πως η αφήγηση είναι αβίαστη και αρκετά κινηματογραφική (θα λατρέψετε το playlist). «Καλοί» και «κακοί» δεν υπάρχουν, κάνουμε λάθη και πληγώνουμε ανθρώπους γιατί έτσι συμβαίνει στη ζωή, η ευτυχία είναι κάτι πολύ σχετικό και δεν μαθαίνουμε πάντα από τα λάθη μας.
“Μέρες δίχως τέλος” του Sebastian Barry (εκδόσεις Ίκαρος). Κατά τη γνώμη μου ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα. Για τον αντιπολεμικό του χαρακτήρα, χωρίς ο συγγραφέας να είναι διδακτικός, για την γλαφυρή περιγραφή των σκηνών. Οι άνθρωποι πολεμούν κάθε στιγμή όχι μόνο με τους αντιπάλους τους, αλλά και με τη φύση και τις ανάγκες τους, καθώς επιβάλλεται να παραμείνουν στη ζωή με κάθε κόστος.
Μισανθρωπία: Η τελευταία μεγάλη αφήγηση, Θωμάς Τσακαλάκης
Το πόνημα ενός σύγχρονου στοχαστή που άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου (το μοναδικό μέχρι στιγμής βιβλίο που έχω διαβάσει περισσότερες από δύο φορές).
Με Μολύβι Φάμπερ Νούμερο Δύο, της Άλκης Ζέη.
Το δώρο, Στέφανος Ξενάκης. Οδηγός αυτοβελτίωσης. Μικρές καθημερινές ιστορίες που σε κάνουν να καταλάβεις πως η ίδια η ζωή είναι ένα δώρο. Και το βιβλίο, επίσης, είναι ένα πολύ καλό δώρο για κάποιο αγαπημένο σας πρόσωπο.
Swing Time, Zadie Smith. Το πέμπτο μυθιστόρημα της Σμιθ εστιάζει σε φυλετικά ζητήματα και διακρίσεις τη δεκαετία του ’80 στο Λονδίνο, τη σημασία να ανήκεις κάπου και να βρίσκεις την ταυτότητά σου και όλα αυτά με φόντο μια φιλία μεταξύ δύο κοριτσιών που ξεκινάει σε μικρή ηλικία, όμως συναντά εμπόδια. Και φυσικά, έχει πολύ χορό.
«Ένας τζέντλεμαν στη Μόσχα» του Amor Towles. Από τη Γερμανία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κάνουμε μια βόλτα στη Σοβιετική Ένωση, εκεί που διαδραματίζεται το μυθιστόρημα. Ο κόμης Αλεξάντερ Ίλιτς Ροστόφ, είναι ένας αριστοκράτης που υπό καθεστώς Σοβιετικής Ένωσης καταδικάζεται σε εγκλεισμό στο ξενοδοχείο Μετροπόλ όπου θα ζήσει τα επόμενα 30 χρόνια της ζωής του. Είναι διασκεδαστικό, συγκινητικό και αστείο ταυτόχρονα. Δεν θα θέλετε να το αφήσετε από τα χέρια σας!
Κώστας Πουλακίδας
«1915: Ο Εθνικός Διχασμός» του Γιώργου Θ. Μαυρογορδάτου. Επίκαιρο και χρήσιμο για να καταλάβεις το σήμερα.
″Δεκεμβριανά 1944. Η μάχη της Αθήνας”, του Μενέλαου Χαραλαμπίδη. Γραμμένο το 2014, δηλαδή με απόσταση 70 χρόνων από τα ιστορικά γεγονότα, ασχολείται με ένα θέμα που ακόμα και σήμερα μας απασχολεί ως κοινωνία και που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις στην εσωτερική πολιτική σκηνή.
″Ιστορία (Κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους1830-1974″, Βασίλης Ραφαηλίδης. Το διαβάζεις κάθε πέντε χρόνια για να μην ξεχνας.
Αλέξανδρος Γαγλίας
«Zbigniew Herbert, τιμές στον μικρό θεό της ειρωνείας». Ποιήματα του Πολωνού Zbigniew Herbert, εξαιρετικά μεταφρασμένα, ρέοντα και οξυδερκή και στη γλώσσα μας, από τον Χάρη Βλαβιανό. Ότι πιο έξυπνο, ότι βαθύτερο έχω διαβάσει, σίγουρα από το 2014 και δώθε. Μαζί με τα διηγήματα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, το «Ντεπό (εκδόσεις Πατάκη, 2017) αλλά και όλες τις συλλογές κειμένων του.
