“Όλα εδώ πληρώνονται” λέει η λαϊκή μας θυμοσοφία, ενώ ο Μάνος Χατζηδάκις (μαζί με τον Νίκο Γκάτσο) σε πιο έντεχνο και ποιητικό λόγο το λέει με μια ελπιδοφόρα προσμονή: “…κάπου υπάρχει Θεός”, στο εξαίσιο άσμα “Ο χορός των σκύλων”.
Υπάρχει μια κοινή συνισταμένη μεταξύ των δύο φαινομενικά ετερόκλητων ρήσεων: Ότι αργά ή γρήγορα η αλήθεια αποκαλύπτεται ακόμη και σε τούτη την ζωή. Εάν πρόκειται για σύνθετα ιστορικά διλήμματα ίσως να πάρει καιρό, αλλά όταν πρόκειται για ανθρώπους που γνωρίζουμε τον βίο και την πολιτεία τους τα πράγματα είναι πολύ πιο άμεσα και οφθαλμοφανή. Ο “Δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ” ήταν έξυπνο ευφυολόγημα για να βασίσει ο Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον την πετυχημένη λογοτεχνική του νουβέλα, αλλά στην πραγματική ζωή τοιούτες συμπεριφορές δεν υφίσταται, δεν κρύβονται τουλάχιστον ποτέ επί μακρόν.
Αφορμή για τα παραπάνω στάθηκε η υπόθεση του Ευρωβουλευτή Αλέξη Γεωργούλη τον οποίο όπως και εκατομμύρια Ελλήνων δεν τον γνώριζα προσωπικά. Κάποιοι όμως τον γνώριζαν. Και τον γνώριζαν πολύ καλά. Και τον επέλεξαν ακριβώς γιατί ήταν πολύ καλός θεατρίνος. Δεν τους ενδιέφερε εάν την ημέρα ήταν ο “κύριος Χάιντ” ενώ την νύχτα υποδύονταν τον “δόκτορα Τζέκιλ” και ακόμη χειρότερα ποσώς τους ενδιέφερε εάν ο τύπος αυτός ήταν άσχετος με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία και η χώρα γενικότερα. Τον επέλεξαν γιατί απλά ήταν αναγνωρίσιμος και “πουλούσε”.
Όσον αφορά το ευρωψηφοδέλτιο κάθε κόμματος δυστυχώς ο Έλληνας πολίτης δεν έχει επιλογή. Ίσως θα έπρεπε να ξανασκεφθούμε την διαδικασία της λίστας στο εν λόγω ψηφοδέλτιο που μας λανσάρεται χωρίς να ερωτάται ουδείς, εκτός ίσως των στενών κομματικών επιτελείων.
Στην περίπτωση όμως των εθνικών εκλογών που επίκεινται, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά: Εδώ ανεξαρτήτως κομματικών επιλογών, που είναι θεμιτές, σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι είναι γνωστοί μας. Ξέρουμε τον βίο και την πολιτεία τους και μάλιστα από τα τρία κόμματα που θεωρητικώς έχουν το προβάδισμα δημοσκοπικώς όλους σχεδόν τους έχουμε δει σε κυβερνητικές, βουλευτικές ή αυτοδιοικητικές θέσεις στο παρελθόν ή ακόμη περισσότερο τους γνωρίζουμε προσωπικώς. Εκ του αποτελέσματος, ακόμη και εάν κάποτε παραπλανηθήκαμε, έχουμε πλέον αντιληφθεί πλήρως ποιοι ήταν αμοραλιστές, καρεκλοκένταυροι ή απλά επιδίωξαν να πλουτίσουν μέσω της πολιτικής.
Σε αυτά λοιπόν τα ψηφοδέλτια (των εθνικών εκλογών), επαναλαμβάνω ανεξαρτήτως κόμματος, έχουμε την δυνατότητα να επιλέξουμε κάτι καλύτερο από τους μέτριους, ανίκανους ή και κακούς εκπροσώπους μας.
Ενώ (σωστά) επιλέγουμε κόμμα με κριτήριο το ποιο θα είναι καλύτερο από τα υπόλοιπα για να μας κυβερνήσει, χωρίς βεβαίως να γνωρίζουμε τους επικεφαλής τους προσωπικώς, μας δίνεται η ευκαιρία να επιλέξουμε ως τοπικούς μας εκπροσώπους τους ηθικότερους, ικανότερους και γιατί όχι επιστημονικά καταρτισμένους να μας εκπροσωπήσουν από αυτούς που λίγο-πολύ γνωρίζουμε.
Μιας και από τα έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου η ελληνική εκπροσώπηση έχει διασύρει το όνομα της Ελλάδας διεθνώς (Γεωργούλης, Καϊλή κ.ά.), ας ξεκινήσουμε την κάθαρση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο όπου έχουμε λόγο, είναι στο χέρι μας.
Ειδάλλως θα έχει δίκιο ο άλλος μεγάλος βάρδος μας, ο Διονύσης Σαββόπουλος: “…φταίει κι ο ίδιος ο λαός που είναι μαραζιάρης”.
Πρώτη δημοσίευση στην εφημερίδα “Διάλογος” Τρικάλων