Από πού αντλείς αυτή την ενέργεια; Πώς μπορείς να χαμογελάς τόσο συχνά; Χιούμορ και αυτοσαρκασμός αντί γκρίνιας; Καλά εσύ δεν έχεις προβλήματα; Σε ποια μονοπάτια ζωής κυκλοφορείς;
Μια σειρά από ερωτήσεις που συχνά ακούγονται ή σιωπηλά εκφράζονται προς εκείνα τα άτομα που αρχικά πέτυχαν να αντισταθούν και στη συνέχεια να νικήσουν τον μεγάλο εχθρό της εποχής. Το άγχος αντιμετώπισης του (τόσο διαφορετικού από το χθες) σήμερα!
Επειδή δεν πιστεύουμε σε μαγικές συνταγές προσπαθούμε να διακρίνουμε (ανακαλύψουμε) ποια είναι αυτή η «ξεχωριστή» δύναμη που κάνει εσένα να αντιμετωπίζεις αποτελεσματικά εκείνο το πρόβλημα που μπορεί να λυγίσει τον διπλανό σου.
Τα προβλήματα μπορούμε να τα «δούμε» με (τουλάχιστον) δύο διαφορετικές οπτικές.
Η πρώτη, λίγο μοιρολατρική θα την λέγαμε, είναι κάτι σαν αποδοχή αδυναμίας επίλυσής των ή συμβίωσης με αυτά. Σαν αποτέλεσμα η γκρίνια παρέα με τη μιζέρια εισβάλλουν και εγκαθίστανται στο σκεπτικό μας.
Στη συνέχεια «καθοδηγούν» τον τρόπο αντιμετώπισης του αύριο και ενίοτε τον διαμορφώνουν. Η αρνητική ενέργεια δηλώνει παρούσα στο κάθε επόμενο εύκολο ή δύσκολο που θα εμφανιστεί. Και βέβαια φροντίζει να θεωρεί ότι όλα από εδώ και πέρα χαρακτηρίζονται σαν δύσκολα – ακόμα και εκείνα που πριν δεν θα τους δίναμε σημασία. Η θεωρία του ντόμινο στην πλήρη εφαρμογή της!
Σύμφωνα με τη δεύτερη, περισσότερο ρεαλιστική θα την χαρακτηρίζαμε, το άτομο αρνείται να αποδεχτεί την ύπαρξη άλυτων προβλημάτων (εκτός κάποιων που αφορούν την υγεία του).
Με αυτή την εντολή καταχωρημένη στη σκέψη του αναζητά την αντιμετώπιση του προβλήματος – όχι απαραίτητα με την αυστηρή έννοια της επίλυσής του. Θα μπορούσε ενδεχομένως να αποδεχτεί την δυνατότητα λύσης «μέρους» του προβλήματος υιοθετώντας για το υπόλοιπο, το άλυτο κομμάτι, την «χρήση» τρόπων αδειάσματος των αρνητικών σκέψεων που αγνοούσε ή υποτιμούσε στο πριν. Για παράδειγμα, όσο και αν ακούγεται «λίγο», μια βόλτα στη θάλασσα μπορεί να αποδειχθεί και «πολύ» αλλά και καθόλου «προσωρινός» τρόπος εκτόνωσης ή αντιμετώπισης (των επιθυμιών που μετονομάσθηκαν σε ανάγκες).
Και βέβαια σε μια σαν την παραπάνω σκέψη έρχεται πάλι ο εαυτός να μας αμφισβητήσει με ένα «Ποιος έχει τώρα όρεξη για βόλτες»; Έντονος ο φόβος της αλλαγής!
Προσωπικά ποτέ δεν γύρισα (από μια ανάλογη βόλτα) με χειρότερη διάθεση από αυτή που είχα πριν πάω…
Η τελευταία 10ετία της ζωής μας «απαίτησε» την ανατροπή σε πολλά από τα προηγούμενα (υποτιθέμενα) δεδομένα.
Δεν υποστηρίζουμε ότι οι σκέψεις μας είναι απαραίτητα και οι σωστές. Αυτό όμως για το οποίο είμαστε βέβαιοι είναι ότι αν προσπαθούμε σήμερα να ξεπεράσουμε την (σε όλες τις μορφές της) κρίση με τους τρόπους, τις μεθόδους και τα θέλω των προηγούμενων ετών θα αποτύχουμε.
Πρέπει να «διδαχτήκαμε» αρκετά ώστε να συνειδητοποιήσαμε την ανάγκη (μιας νέας μορφής επανάσταση) η οποία μοιάζει ότι μπορεί να μας προσφέρει αφενός μια λύση για την αντιμετώπιση των νέων συνθηκών και αφετέρου μια περισσότερο «ανθρώπινη» παρουσία στο ταξίδι της ζωής μας.
Είναι κάποια μονοπάτια «ζωής» που δεν φρόντισαν να μας τα μάθουν..