Κάθε μεγάλος κάποτε ήταν παιδί, κάθε παιδί κάποια στιγμή είχε έναν δάσκαλο και κάθε δάσκαλος από πάντα κρατάει στα χέρια του την δική του ευθύνη για τον κόσμο...
Πώς θα ήταν η ροή της ιστορίας αν ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και οι όμοιοί τους έιχαν δασκάλους που να τους μιλούν για την ειρηνική συμπόρευση των λαών, την αγάπη για τον άνθρωπο, την ενσυναίσθηση, την ισότητα και την δικαιοσύνη; Πόσο σημαντική είναι η πραγματική παιδεία για να υπερισχύσει το καλό στον κόσμο αυτόν;
Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ αν σε κάποια τάξη, σε κάποια πόλη, σε μια χώρα, κάπου στον πλανήτη, είναι αυτή την στιγμή μαθητής ο επόμενος Χίτλερ;
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα φεύγω για λίγο από το ΟΧΙ χωρίς σαφώς να κρατώ απόσταση από την περήφανη σελίδα της ιστορίας μας, αλλά πηγαίνοντας την σκέψη μου στο πραγματικό διακύβευμα της Εθνικής μας Επετείου που κατά την γνώμη μου δεν είναι ο πόλεμος, αλλά η Ειρήνη, μια αξία, ένα κεκτημένο που όπως καθημερινά καταλαβαίνουμε, διατηρείται με κόπο και προυποθέτει διαρκή προσπάθεια και συνεχή εγρήγορση.
Ποια είναι η ευθύνη του δασκάλου; Να μεγαλώνει πολίτες με βαθιά κατανόηση της Δημοκρατίας. Να είναι δάσκαλος εμπιστοσύνης κι όχι διεκπαιρεωτής μιας διδακτικής ύλης, να ακούει την γλώσσα του σώματος, να ανιχνεύει και να προλαβαίνει βίαιες συμπεριφορές, να εμπνέει τους μαθητές να οραματιστούν έναν κόσμο στον οποίο θα είναι ελεύθεροι να ονειρεύονται και να αντιλαμβάνονται την ιστορία ως μάθημα ζωής και όχι ως μάθημα για να εξεταστούν πάνω σε αυτό. Άλλωστε όποιος δεν γνωρίζει το παρελθόν και τα λάθη της ανθρωπότητας, είναι καταδικασμένος να το ζήσει ξανά.
Έχετε αναρωτηθεί πόσοι πόλεμοι προηγήθηκαν πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο; Θυμάστε τι ακολούθησε στην χώρα μας μετά την λήξη του πολέμου; Κανείς δεν μπορεί να γιορτάζει ως Εθνική Επέτειο την χαρά της λήξης του πολέμου γιατί εμείς οι ίδιοι ως Έλληνες είχαμε φροντίσει να συνεχιστεί, αυτή την φορά ως εμφύλιος.
Οφείλουμε, τα παιδιά μας να αντιληφθούν πως ο εχθρός τότε όπως και αμέτρητες άλλες φορές, ήταν η τυραννία, η μορφή της αδικίας, που αυτή την φορά έφτασε στο κατώφλι της ελεύθερης χώρας μας με το τηλεγράφημα του Μουσολίνι δια χειρός Γκράτσι.
Το χρέος μας είναι λοιπόν να την εξαφανίσουμε, να μην επιτρέψουμε να πάρει την μορφή κανενός μαθητή μας, να προστατέψουμε την ψυχική υγεία των παιδιών από το μίσος, τον εγωισμό και την κακία.
Να διαφυλάξουμε με κάθε τρόπο τις λέξεις του Σεφέρη μα και ακόμη πιο πολύ το βαθύτερο νόημα αυτών:
«Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται.» Οφείλουμε να αντισταθούμε στην φθορά, γιατί αλλιώς θα χαθούμε, θα χαθούμε γιατί αδικήσαμε.