«Ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπως ορίζεται στο Σύνταγμα, είναι ρυθμιστικός και υπερκομματικός. Καθήκον του είναι να ενώνει το έθνος, να αφουγκράζεται την κοινωνία και να παράγει συμβολισμούς με καθολικό περιεχόμενο», δήλωσε η απερχόμενη Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι εθιμοτυπικός και συμβολικός, λοιπόν, αλλά δεν είναι καθόλου συμβολική η αμοιβή του, η οποία ανέρχεται στα 138.732 ευρώ τον χρόνο ή αλλιώς 11.561 ευρώ μηνιαίως. Το χρεωκοπημένο μας κράτος έχει άραγε την πολυτέλεια να πληρώνει αυτόν τον μισθό για να φοράει κάποιος γραβάτα, να χαιρετάει στις παρελάσεις και να φωτογραφίζεται «συμβολικά»; Και ειδικά όταν μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, τον οποίο υποτίθεται ότι εκπροσωπεί αυτό το αξίωμα, έχει δηλώσει με σαφήνεια και απολύτως ειρηνικά ότι δεν νιώθει ότι εκπροσωπείται;
Την ώρα όμως που οι μεταξωτές γραβάτες φωτογραφίζονται ως σύμβολα της δημοκρατίας, τι συμβαίνει ταυτόχρονα στον αληθινό κόσμο του Έλληνα πολίτη;
Πρόσφατα βρέθηκα για πολλές ώρες το βράδυ στα Επείγοντα Περιστατικά ενός δημόσιου νοσοκομείου. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη κι αν όλοι ξέρουμε ότι το σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει, αν δεν βρεθείς εκεί μέσα δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις το μέγεθος αυτής της κατάρρευσης.
Δεν υπήρχε αίθουσα αναμονής. Εμείς, οι συνοδοί των ασθενών, έπρεπε να περιμένουμε έξω στον χώρο όπου παρκάρουν τα ασθενοφόρα. Όποιος ήταν τυχερός, μπορούσε να κάθεται σε ένα μικρό πεζούλι. Αν βέβαια άπλωνε λίγο το πόδι του, μπορεί να του το έλιωνε κανένα ασθενοφόρο, μικρό το κακό. Άλλωστε σε αυτή τη χώρα έχουμε συνηθίσει να νιώθουμε εγκλωβισμένοι. Στα Επείγοντα λοιπόν εκείνο το βράδυ αν κάποια στιγμή μετά από περίπου πέντε ώρες έπαιρνες το θάρρος να ζητήσεις να μπεις και να δεις τι κάνει ο ασθενής που συνόδευες, ένιωθες ότι ξαφνικά έμπαινες σε κάποιο τριτοκοσμικό σύμπαν. Ένα απλό παράδειγμα, δεκάδες άνθρωποι που είχαν επισκεφθεί το νοσοκομείο για κάποιο επείγον καρδιολογικό πρόβλημα περίμεναν για ώρες, όλοι όρθιοι!
Οπότε στη σημερινή μας δημοκρατία οι καρέκλες της εξουσίας αυτών που παράγουν συμβολισμούς στάζουν χρήμα και οι πολίτες δεν έχουν μια καρέκλα να κάτσουν τη στιγμή που μπορεί να παθαίνουν καρδιακή προσβολή.
Μέσα στο απόλυτο χάος της δημόσιας υγείας δεν απορεί κανείς γιατί οι γιατροί σήμερα δεν θέλουν να δουλεύουν στα δημόσια νοσοκομεία. Κάποια στιγμή είδα τέσσερις γιατρούς να καπνίζουν απελπισμένοι και θυμωμένοι προσπαθώντας να κάνουν ένα διάλειμμα από αυτή τη χαοτική κατάσταση την οποία ζουν καθημερινά. Πολλοί ασθενείς παραπονούνταν για το προσωπικό, παραπονούνταν για αδιαφορία και αγένεια, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτές οι συνθήκες εργασίας είναι ακατάλληλες για την οποιαδήποτε εργασία, πόσο μάλλον για μια εργασία που χρειάζεται καθαρό μυαλό και ενέχει την ευθύνη αποφάσεων που επηρεάζουν ανθρώπινες ζωές. Μέσα σε αυτήν την κατάσταση πραγματικά θαύμασα νοσηλευτές ή γιατρούς ή τραυματιοφορείς που είχαν διατηρήσει κάποια ευγένεια και μιλούσαν ανθρώπινα.
Όλοι οι πολίτες δικαιούνται δημόσια υγεία, γιατί αυτό είναι ένα αγαθό που οφείλει να προσφέρει μια χώρα με δημοκρατία. Πέραν αυτού όμως, μεγάλο μέρος των πολιτών πληρώνει αδρά τις εισφορές για αυτές τις παροχές, οπότε δεν ζητάει να του τις χαρίσει ο εκάστοτε υπουργός.
Αν λοιπόν μέσα σε τέτοια πλαίσια νιώθουμε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αυτό είναι λάθος δικό μας. Εμείς δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τι δικαιούμαστε.
Και φυσικά δεν πάσχει μόνο η δημόσια υγεία, πάσχει επίσης η παιδεία, η δικαιοσύνη, το οτιδήποτε μπορεί να καθιστά μια χώρα δημοκρατική.
Μα δυστυχώς, στο σήμερα, την εποχή που η δημοκρατία τιμάται με λαμπρές δεξιώσεις, ηχούν τρομακτικά τα λόγια του Αριστοφάνη από τις Όρνιθες:
«Ω δημοκρατία, ποι προβιβάς ημάς ποτε;»
Δηλαδή:
«Αχ Δημοκρατία, πού θα μας οδηγήσεις;»