Έχουμε καιρό να δούμε το φεγγάρι. Εννοούμε μ’ εκείνη τη ρομαντική διάθεση που μας συντροφεύει τις Αυγουστιάτικες νύχτες με τα πόδια στα ρηχά, το μοχίτο στο ένα χέρι και το άλλο να σημαδεύει την κόκκινη πανσέληνο έτσι που αναδύεται από τα βάθη του Αιγαίου. Έχουμε καιρό να δούμε το φεγγάρι κατάματα. Παλαιότερα οι ορδές των εποίκων, σαν άτακτα φύλα, σκαρφάλωναν στον Ιερό Βράχο για να ζήσουν μιαν Αυγουστιάτικη πανδαισία ήχου και φωτός έστω κι αν η πανσέληνος της χρονιάς είναι μια οφθαλμαπάτη καθώς δεν διαφέρει από τις υπόλοιπες… Είναι τόση η ανάγκη του Έλληνα να ζήσει την ψευδαίσθηση του μοναδικού που γεννάει ο μύθος του φεγγαριού ώστε θα τρέξει στην Ακρόπολη ακόμη και μέρα μεσημέρι αρκεί να το κάνει ο γείτονας…
Έχουμε χάσει τη σχέση μας με τον κόσμο που μας περιβάλλει και μαζί και την ανάγκη να τον κατανοήσουμε αφού η εποχή μας έχει στρέψει την πλάτη στον ήλιο που γεννάει τη σελήνη. Πού καιρός για ονειροπολήσεις. Πάει ο καιρός που μετρούσαμε τ’ άστρα. Πού να βρεθεί η διάθεση να κοιτάξεις ψηλά όταν η εποχή μας τρέφεται απ’ τη σκιά και το θάνατο. Γιατί να ταξιδέψεις στο φεγγάρι, έστω και νοερά, όταν για τους πολλούς το ταξίδι αυτό είναι μια συστοιχία αριθμών και συμβόλων που εξισώνει το όνειρο με την πεζή πραγματικότητα.
Έπειτα το φεγγάρι το είδαμε. Συστηθήκαμε. Το ξέρουμε απέξω κι ανακατωτά. Πενήντα χρόνια πριν μας είχαν πρήξει με το: Άνθρωπος στο Φεγγάρι. Αν είναι να ξαναπάμε εκεί, ας το κάνουμε μαζικά, υπό τύπον εκδρομής. Κάτι σαν πενταήμερη. Έτσι για την πλάκα, ν’ αφήσουμε πίσω τα κοινά και ν’ ανοιχτούμε στα ουράνια χωρίς τη βαρύτητα των βάσεων… Αλλιώς, μία από τα ίδια.
Ήρθε όμως ο θάνατος του Βαγγέλη Παπαθανασίου και οι μουσικές του που συντρόφευσαν την αποστολή της NASA στον Δία και τον δορυφόρο του Γανυμήδη μέσω του #Juno Mission και μοιραία κοιτάξαμε πάλι ψηλά… Μπορεί με θλίψη, αλλά γυρίσαμε το κεφάλι στα άστρα. Εκεί στο άχρονο Σύμπαν όπου όλα στέκουν αμετάβλητα από την πρώτη ώρα της Κοσμογονίας, μας φάνηκε πως ξανακούσαμε τη Μυθωδία, τη μουσική που συνέθεσε ο Vangelis το 1993 και που επιλέχτηκε από τη NASA να συντροφεύσει την αποστολή της ανάμεσα σε χίλιες άλλες με τις εξαίσιες φωνές των δυο σοπράνο Τζέσυ Νόρμαν και Κάθλιν Μπάτλ, τη χορωδία της ΕΛΣ, και το σύνολο κρουστών Seistron και Timpana.
Εκεί, στη σκιά της Ακρόπολης, στις 28 Ιουνίου 2001, όταν το Mars Odyssey μπήκε στην τροχιά του Άρη και σε απόλυτη ευθυγράμμιση με το Ολυμπιείο, ήχησαν στα Ελληνικά οι πρώτες νότες της επίκλησης στους Αρχαίους Θεούς των Ελλήνων να σώσουν την Ανθρωπότητα από την έξωθεν απειλή.
Τη θνητή
Ως ζητεί η μητέρα
Τη θνητή μη συμβεί ο Άρης η Ειμαρμένη
Μαρτυρά ήσυχα μεθυσμένα
Μη συμβεί η μήνη ότι ζητωμένη ζει.
Την ίδια αυτή μέρα του θανάτου του Βαγγέλη Παπαθανασίου (13η Μαϊου) στον οποίο η δημοτική νομενκλατούρα του Βόλου απαγόρευσε την επιβίβαση στην ΑΡΓΩ, η ΝΑSΑ μέσω του προγράμματος ARTEMIS 1 μας απέστειλε την Boarding Pass, την κάρτα επιβίβασης για την πρώτη πειραματική μη επανδρωμένη πτήση στη σελήνη που αποσκοπεί στην διενέργεια πειραμάτων και την εξεύρεση λύσεων που θα βοηθήσουν στη μακρόχρονη παραμονή του ανθρώπου στο φεγγάρι τις επόμενες δεκαετίες.
Μπορεί, δυνητικά, να μη μπορούμε να πετάξουμε για χίλιους δυο λόγους: Μπορεί να μην ευκαιρούμε, να μη καλύπτει η NASA το πήγαιν’ έλα στο Ακρωτήριο Kennedy στη Florida, μπορεί ένας νέος ιός να μας μαντρώσει πάλι στα κλουβιά μας, μπορεί να μη δικαιούμαστε άδεια ή τα εισιτήρια για τη Φολέγανδρο να’ χουν προπληρωθεί ή το όριο ηλικίας μας να δηλώνει απόσυρση, αλλά τίποτα μα τίποτα δεν θα μας κάνει μαζί με άλλους 2.701,006 συνταξιδιώτες που πήραν το ίδιο εισιτήριο, την Αυγουστιάτικη νύχτα του 2022 που έρχεται μπροστά μας να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά και να αντικρύσουμε το Ανέφικτο που γίνεται Εφικτό.
Να οραματιστούμε εκείνη τη στιγμή, το απειροελάχιστο κλάσμα του χρόνου στην Ιστορία του Σύμπαντος που το όνομα μας μέσω ενός Flash drive θα φωτίσει τα σκοτάδια της μνήμης και της Ιστορίας.