Ακόμη μια τεράστια καταστροφή στη χώρα και όλα κινούνται ρολόι. Δημοσιογράφοι στα δελτία ειδήσεων που δηλώνουν ότι «ευτυχώς που δεν είχαμε ανθρώπινες απώλειες πέραν αυτών των ταλαίπωρων», ρατσιστικά μίση, ευχές για ψόφο στο 41% εκ αριστερόθεν και απειλούμαστε από τους αλλόθρησκους εκ δεξιόθεν. Ευχές για ψόφο, καρκίνους κάπου ανάμεσα σε μια τεράστια οικολογική καταστροφή, σε καμένα σώματα, κατεστραμμένα σπίτια, ανθρώπους που δεν ξέρουν πού θα κοιμίσουν τα παιδιά τους και τους ηλικιωμένους τους, κόποι μιας ζωής χαμένοι. Η αθάνατη ελληνική κοινωνία βουτηγμένη στις παθογένειές της με όλο της το μεγαλείο, εκεί, σταθερά.
Να ξεκαθαρίσω πως κι εγώ έχω μια προσωπική άποψη για τα παραπάνω θέματα, αλλά να σας πω κάτι; Εγώ όταν γίνονταν όλα αυτά ήμουν στην αυλή μου και άκουγα Ελληνική Ραδιοφωνία κοιτάζοντας τη λεμονιά. Δεν είδα κανέναν μετανάστη με εκρηκτικά υλικά, ούτε άκουσα τον Ερντογάν να δίνει εντολές σε πράκτορες για να καταστρέψουν τον Έβρο, ούτε ξέρω με ακρίβεια τι αντιπυρικά μέτρα πάρθηκαν ή δεν πάρθηκαν ή πόσοι πυροσβέστες προσλήφθηκαν φέτος και πόσοι θα έπρεπε να προσληφθούν.
Όποιος λοιπόν έχει στοιχεία, να βγει να τα καταθέσει. Οι επιστήμονες να βγουν να μιλήσουν για το πώς πρέπει να προστατευόμαστε από τις πυρκαγιές. Οι υπόλοιποι οφείλουμε να σεβαστούμε τον πόνο των ανθρώπων που καταστράφηκε η ζωή τους και να μην μαλώνουμε εξ ονόματός τους. Αν δεν θέλουμε να τους βοηθήσουμε πρακτικά, τουλάχιστον να απαλλάξουμε τη χώρα από αυτή την αβάσταχτη φασαρία και την εκτόνωση μίσους χωρίς νόημα και χωρίς αποτέλεσμα. Μέσα στα δικά μας μίση, που φυσικά ξεχνιούνται στο τρίτο τσιπουράκι το βράδυ, χάνονται οι απόψεις που πρέπει να ακούγονται. Χάνονται τα στοιχεία, χάνονται οι προτάσεις, χάνεται η οποιαδήποτε ελπίδα για λύση προβλημάτων που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά.
Είναι μακάβριο αυτό που θα πω, αλλά μας αρέσει να διεκδικούμε μόνο πάνω από πτώματα. Όταν τα πτώματα κρυώσουν, οι ειδήσεις για αυτά δεν είναι πια δημοφιλείς. Ποιος νοιάζεται σήμερα για τους γονείς των νέων που χάθηκαν στα Τέμπη;
Απέναντι στη διαφθορά και στην αδιαφορία μέσα στην οποία σαπίζει η χώρα μας, χρειάζεται να συγκροτηθεί ένα σώμα πολιτών που δεν θα μαλώνουν σαν αγριεμένα σκυλιά πάνω από τα κομματάκια διχόνοιας που πετάνε οι πολιτικοί.
Και επιτέλους, αν υπάρχει επιστήμη σε αυτή τη χώρα, πρέπει να βγει από τις βιβλιοθήκες της και από τα γραφεία με τα καδραρισμένα πτυχία, και να πάρει θέση σε όλα αυτά τα προβλήματα που δεν έχουν τέλος. Η επιστήμη στη χώρα μας είναι ένα εντελώς ανενεργό μέρος της κοινωνίας που ζει για τον εαυτό της. Δεν ξέρω αν υπήρξε και δεν το είδα, πάντως δεν διάβασα καμία τοποθέτηση από κανέναν επιστήμονα σε σχέση με τα δάση και την προστασία τους, σε σχέση με τις λύσεις για τις οποίες πρέπει να πιέσουμε όλοι. Τι μελετούν λοιπόν αυτοί τόσα χρόνια, αν είναι να γράφω για τα δάση εγώ που πάω στο δάσος για να ρεμβάσω; Και λέγοντας «τοποθέτηση» δεν εννοώ να βγαίνει κάποιος στα κανάλια για δέκα λεπτά. Μιλάω για εισηγήσεις, για έρευνες που δημοσιεύονται και τις μαθαίνουμε, για προσπάθειες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των πολιτών και αλλαγής της βλαπτικής νοοτροπίας μας.
Εν κατακλείδι, την αντιπυρική προστασία πρέπει να τη διεκδικήσουμε τον χειμώνα και πρέπει να τη διεκδικήσουμε σωστά και συντονισμένα. Το θέμα δεν είναι ούτε οι Τούρκοι, ούτε οι μετανάστες, ούτε το 41%. Το θέμα είναι να μείνει κανένα δέντρο όρθιο για να αναπνέουν τα παιδιά μας. Αλλά σε λίγο ανοίγουν τα σχολεία και πρέπει να δούμε αν τα παιδιά μας θα κάνουν καράτε ή άρπα. Τον χειμώνα θα τρέχουμε με ένα σωρό άλλα πράγματα. Και κάποια στιγμή θα υπάρξει η επόμενη κρίση, η επόμενη καταστροφή, τα επόμενα πτώματα και θα μαλώνουμε από πάνω τους σαν τα κοράκια ξανά.