Ας ξεκινήσουμε καταρχήν από τα αυτονόητα. Η Βούλα Παπαχρήστου είναι μια αμόρφωτη αθλήτρια που από τα εννιά της χρόνια αυτό που κάνει στη ζωή της είναι να πηδάει ένα σκάμμα. Θα ήταν παράλογο κανείς να έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις αναφορικά με την αντίληψη της για τον κόσμο, την πολιτική και τα φλέγοντα ζητήματα γενικώς. Πολύ περισσότερο, ας παραδεχτούμε, ότι δεν είναι η μόνη. Ο Βασίλης Τσιάρτας για παράδειγμα αν δεν είχε ένα τόσο φαρμακερό αριστερό θα έψηνε σουβλάκια στη «σκεπαστή», όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει ένας ακόλουθος του στο facebook. Θα ήταν επομένως παράλογο κάποιος να πάρει τις τοποθετήσεις του στα social media στα σοβαρά. Ας θυμηθούμε και τον ταλαντούχο Γιώργο Κατίδη, που μετά τον περιβόητο ναζιστικό χαιρετισμό του στον αγώνα της ΑΕΚ με την Βέροια δήλωσε ότι δεν γνώριζε το νόημα του. Προσωπικά τον πιστεύω…
Καλώς ή κακώς ο δημόσιος λόγος ενός αθλητή που έχει μεγαλώσει σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον εισπράττοντας περιορισμένες παραστάσεις ελάχιστη βαρύτητα θα έπρεπε να φέρει. Και για να μην παρεξηγηθώ δεν υπονοώ ότι όλοι τους είναι «τούβλα». Προφανώς για κάθε Παπαχρήστου, Τσιάρτα ή Κατίδη υπάρχει ένας Μαυρωτάς, μια Σακοράφα ή ένας Πύρρος Δήμας. Αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό.
Η Βούλα Παπαχρήστου είχε κάνει το 2012 ένα ατυχές τιτίβισμα που της κόστισε την συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν ήταν ωστόσο το σχόλιο της η αιτία γι’ αυτή την απόφαση, αλλά πολύ περισσότερο η σχέση που διατηρούσε εκείνη την εποχή με τον Κασιδιάρη, λες και ήταν αυτή που έθρεψε και γιγάντωσε τον κάθε Κασιδιάρη δίνοντας του βήμα στο κοινοβούλιο. Πόσο υποκριτικό αλήθεια. Ξαφνικά, ο αποδιοπομπαίος τράγος για όλες τις παθογένειες της κοινωνίας ανακαλύφθηκε στο πρόσωπο ενός εικοσιτριάχρονου κοριτσιού που η παραδειγματική, και ομολογουμένως σκληρή, τιμωρία του ξόρκισε όλες τις αμαρτίες μας.
Έκτοτε, πάντως, αποσύρθηκε από το προσκήνιο για να επανέλθει στους Ολυμπιακούς του Ρίο χάνοντας το μετάλλιο στις λεπτομέρειες. Η επάνοδος της δεν συνοδεύτηκε από τυμπανοκρουσίες και η ίδια φρόντισε να κρατήσει τους τόνους χαμηλούς εστιάζοντας αποκλειστικά σε αυτό που ξέρει και έμαθε να κάνει.
Αν παραμένει «ρατσίστρια» και «φασίστρια» προσωπικά με αφήνει παγερά αδιάφορο, άλλωστε εκείνοι που ποινικοποιούν πεποιθήσεις στο όνομα της δημοκρατίας ίσως θα όφειλαν να επανεξετάσουν τη σχέση τους μαζί της. Αν ωστόσο θεωρούν ότι τα νεανικά ατοπήματα θα πρέπει να στιγματίζουν όλη την υπόλοιπη ζωή ενός ανθρώπου, ας εξαντλήσουν την αυστηρότητα τους αλλού. Τα παραδείγματα στην Ελληνική πολιτική σκηνή είναι άλλωστε αμέτρητα…