Τα ακανθώδη δέντρα και τα σπίτια του χωριού Ουμότζα το κάνουν να μοιάζει με οποιοδήποτε άλλο χωριό στη βορειοανατολική περιοχή Σαμπούρου της Κένυας, εκτός από μια βασική λεπτομέρεια - την απουσία ανδρών.
Από τότε που ιδρύθηκε πριν από περισσότερα από 30 χρόνια, η Ουμότζα παρέχει καταφύγιο για τις γυναίκες από την κοινότητα της φυλής των Σαμπούρου και όχι μόνο. Τις προστατεύει από τον ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων, την ενδοοικογενειακή κακοποίηση και τους γάμους ανηλίκων.
«Στο παρελθόν με κακομεταχειρίζονταν, αλλά πλέον νιώθω ελεύθερη», είπε στο Reuters η 26χρονη Κριστίν Σιτιγιάν, μητέρα τεσσάρων παιδιών που εγκατέλειψε τον γάμο της επειδή ο σύζυγός της της επιτέθηκε σωματικά.
Χάνοντας την ελπίδα της, προσπάθησε πρώτα να επιστρέψει στο χωριό της, αλλά τα πρόβατα που είχαν χρησιμοποιηθεί ως προίκα στον γάμο της είχαν κλαπεί.
«Όταν επέστρεψα σπίτι, με έστειλαν αμέσως πίσω στον σύζυγό μου γιατί η μαμά μου δεν μπορούσε να επιστρέψει τα ζώα», είπε η Σιτιγιάν, στολισμένη μ′ ένα κολιέ από χάντρες που φορούν συνήθως οι γυναίκες της φυλής των Σαμπούρου. Η μόνη της επιλογή ήταν να μετακομίσει στην Ουμότζα.
Πριν από τρεις δεκαετίες, η Ρεμπέκα Λολοσόλι ένιωσε υποχρεωμένη να μιλήσει για την έμφυλη βία που τόσο η ίδια βίωσε στο σπίτι της αλλά κι άλλες γυναίκες στην κοινωνία της, η οποία σε μεγάλο βαθμό είναι ανδροκρατούμενη.
Όταν προσπάθησε να υπεραμυνθεί τα δικαιώματα της και αντιμετωπίστηκε με εχθρότητα, αυτή και άλλες 15 γυναίκες συγκεντρώθηκαν και αποφάσισαν να δημιουργήσουν την Ουμότζα - που σημαίνει ενότητα - ένα χωριό όπου οι άνδρες απαγορεύονται.
Τώρα πλέον είναι μια ακμάζουσα, αυτάρκης κοινότητα σχεδόν 40 οικογενειών, όπου οι γυναίκες βγάζουν χρήματα πουλώντας παραδοσιακές χάντρες σε τουρίστες και από ένα κοντινό κάμπινγκ.
Ως η μητριάρχης του χωριού, το πέρασμα του χρόνου έχει ουδόλως μειώσει την αποφασιστικότητα της Λολοσόλι.
«Είμαι πολύ περήφανη που ζω σε αυτό το χωριό γιατί τώρα δεν υπάρχει κανείς που να με καταπιέζει και ο σύζυγός μου δεν πρόκειται να μου επιτεθεί εδώ», είπε. «Ζω ως μια μητέρα με παιδιά που παλεύει για τα δικαιώματά τους ενάντια στους πρόωρους γάμους και τον ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων».
Το χωριό δεν είναι απαλλαγμένο από προβλήματα: Nτόπιοι άντρες κλέβουν συνήθως τα κοπάδια τους. Αλλά η Σιτιγιάν δεν βιάζεται καθόλου να επιτρέψει σ′ έναν άντρα να μπει ξανά στη ζωή της.
«Δεν επιθυμώ να παντρευτώ ξανά γιατί πέρασα δύσκολες στιγμές, με κακομεταχειρίζονταν. Δεν είχα δικαιώματα και δεν επιτρεπόταν στα παιδιά μου να πάνε σχολείο», είπε. «Τώρα, είμαι περήφανη που είμαι μητέρα».
