Στη Φυσική τα ετερώνυμα έλκονται και τα ομώνυμα απωθούνται.
Κάποτε ισχύει και στην πολιτική: Εντός ενός κόμματος η ιδεολογική σύγκλιση αποτελεί προϋπόθεση ενότητας και ευεργετικό στοιχείο - αλλά όταν μιλάμε για διαφορετικά κόμματα που έχουν την τάση να έλκονται, τότε είναι σχεδόν μοιραίο να συγκρουστούν.
Κάπως έτσι πηγαίνει και η ιστορία με τη ΝΔ του Μητσοτάκη απέναντι στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης οραματίζεται μία περισσότερο κεντρογενή - κεντροδεξιά ΝΔ, ένα διαφορετικό κόμμα από εκείνο που παρέλαβε το 2015, κυρίως με την έννοια ότι θέλει να είναι στραμμένο (και) προς το κέντρο, με την τάση να αγγίζει τους Ευρωπαίους φιλελεύθερους (Liberals). Για όσους τον γνωρίζουν προσωπικά, είναι σχεδόν φανερό ότι εκεί είναι ο φυσικός του χώρος.
Η ΝΔ του Μητσοτάκη ασχολείται συστηματικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, προσπαθεί να αγκαλιάσει κοινωνικές ομάδες όπως η κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ, αποστρέφεται τον λόγο της ακροδεξιάς και το σκοπιανό (που κάποτε κυριαρχούσε) έχει σχεδόν εκλείψει από την ατζέντα της ως πολιτικό ζήτημα.
Με άλλα λόγια, η ΝΔ του Μητσοτάκη θέλει να διεκδικήσει ζωτικό χώρο που πασχίζει να διατηρήσει και το ΠΑΣΟΚ, που ταυτόχρονα παλεύει να «σπρώξει» στα αριστερά του για να ανακτήσει χώρο στο γήπεδο της κεντροαριστεράς, τον οποίο κατέλαβε τα προηγούμενα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ. Πράγμα που εξηγεί, γιατί και το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ παραμένει εντελώς «χλωμό»...
Και όσο η ΝΔ προσπαθεί να «ακουστεί» στο ακροατήριο που το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη θεωρεί δικό του, τόσο η σύγκρουση θα γίνεται σκληρότερη.
«Δεν πιστεύω ότι υπάρχει καμία περίπτωση την επόμενη των εκλογών για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ», είπε ο Μητσοτάκης το περασμένο Σάββατο στη διακαναλική συνέντευξη Τύπου.
Ήταν η πιο ξεκάθαρη τοποθέτησή του επί των σεναρίων μετεκλογικής κυβερνητικής συνεργασίας και ήρθε ακριβώς μία εβδομάδα πριν από τις κάλπες.
Δεν είναι ούτε «too little», ούτε «too late»!
Είναι ένα ευθύβολο μήνυμα που δεν αφήνει ούτε χώρο, ούτε χρόνο για παρανοήσεις. Η προεκλογική κούρσα πήρε την τελευταία στροφή και η προοπτική σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας ανάγεται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Υπάρχει λόγος.
Σύμφωνα με πληροφορίες της HuffPost, από ποιοτικές (όχι ποσοτικές για την πρόθεση ψήφου, αλλά για τον τρόπο σκέψης των ψηφοφόρων) μετρήσεις που έχει στη διάθεσή του το Μέγαρο Μαξίμου προκύπτουν αυτή την ώρα τρεις διαπιστώσεις:
1. Αναμφίβολα, υπάρχουν ορισμένοι στους οποίους αρέσει το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης απορρίπτει ευθέως την προοπτική συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ, επειδή το βλέπουν ως «καθαρή» τοποθέτηση. Υπάρχουν ωστόσο και ορισμένοι που διακατέχονται από καχυποψία, πιστεύοντας ότι στο τέλος κάπως μπορεί να προκύψει συνεργασία, αν και την απορρίπτει σήμερα ο πρωθυπουργός.
2. Οι «καχύποπτοι», ή τουλάχιστον ορισμένοι από αυτούς, δεν πιστεύουν ούτε τον Ανδρουλάκη που απορρίπτει μία συνεργασία με τον Μητσοτάκη,
3. Το σημαντικότερο όμως για μένα είναι αυτό εδώ: πριν από δύο ή τρεις εβδομάδες, οι 6 στους 10 (κατά προσέγγιση τα νούμερα) πίστευαν ότι είναι καλό να προκύψει συνεργασία μεταξύ των κομμάτων και συνεννόηση στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων. Σταδιακά, το ποσοστό αυτό περιορίζεται και πλέον οι 5 στους 10 διατηρούν αυτή την εκτίμηση/επιθυμία. Δεν είναι δύσκολο να μαντέψουμε, ότι μετά την 21η Μαϊου και εφόσον δεν προκύψει κυβερνητική συνεργασία την επόμενη ημέρα, οι υποστηρικτές της ιδέας μίας συγκυβέρνησης θα μειωθούν λογικά. Και τότε ίσως η ΝΔ έχει την ευκαιρία της, ώστε να διεκδικήσει την αυτοδυναμία που θέλει ο Μητσοτάκης.