Είμαι στο σπίτι μου εδώ και δύο εβδομάδες στον αυτοπεριορισμό της νόσου COVID-19. Νιώθω την ευλογία της εσωστρέφειας και της απομόνωσης, καθώς μπορώ πλέον χωρίς τους κοινωνικούς καταναγκασμούς να γράφω ατελείωτα και να κάνω μακρείς περιπάτους στη φύση.
Είμαι μετά από πολλά χρόνια ο εαυτός μου και το απολαμβάνω καθώς κανένα περιτίλυγμα δεν μου αφαιρεί πλέον τις βασικές λειτουργικές μου ανάγκες. Μένω στο σπίτι και το απολαμβάνω μαγειρεύοντας μόνο για μένα και τον άντρα μου και μιλώντας στο τηλέφωνο με τις φίλες και τους φίλους μου, τον αδελφό μου και τα ξαδέρφια μου στην Ελλάδα. Βεβαίως, το σαλόνι του φέισμπουκ είναι μια καθημερινή ανάπαυλα κοινωνικότητας χωρίς καμιά σωματική αρνητική επίπτωση.
Τώρα όμως καθώς βομβαρδίζομαι με όλες αυτές τις καθημερινές ενημερώσεις, τις συνεντεύξεις Τύπου, τις επιθέσεις της γνωριμίας και της προφύλαξης από το φονικό ιό, σκέφτομαι και την άλλη πλευρά. Σκέφτομαι πως η φύση εξαπλώνει λοιμούς ανά εκατονταετία για να ελαφρώσει από τον πληθυσμό της, για να ξεκαθαρίσει λογαριασμούς με την υπερπληθυσμιακή της κρίση.
Σήμερα ο πλανήτης κατοικείται από 7.774.635 εκατομμύρια κόσμο και διαβάζω ότι κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης του 20ου αιώνα ο πληθυσμός της γης αυξήθηκε από 1.65 δισεκατομμύρια στα 7,5 δισεκατομμύρια (χοντρικά).
Ο σημερινός πληθυσμός αυξάνεται κατά 81 εκατομμύρια ανθρώπους κατ΄έτος και η φύση πνίγεται κυριολεκτικά από την ραγδαία αύξηση του πληθυσμού της και την παράταση του προσδόκιμου ζωής του ανθρώπινου γένους. Σήμερα το προσδόκιμο όριο ζωής παγκοσμίως είναι 72 ετών, ενώ στον Καναδά μέχρι το 2030 θα έχουμε προσδόκιμο για τους άντρες στα 81,5 χρόνια και για τις γυναίκες στα 86 χρόνια.
Έτσι, λοιπόν, ζούμε στην κοινωνία της ευμάρειας και βλέπουμε τους γονείς και τους παππούδες να μεγαλώνουν σχεδόν σε πλήρη υγεία με πολλές ιατρικές παρεμβάσεις και πάρα πολλά φάρμακα στην καθημερινότητά τους. Εδώ στον Καναδά οι υπερήλικες πάνω από τα 80 τους συνήθως μπαίνουν σε κατοικίες γερόντων ή ιδρύματα αν η οικογένεια δεν μπορεί να υποστηρίξει τις παθήσεις τους. Γενικά, ζούν την κοινωνική απομόνωση όταν το σύστημα της υγείας τους δεν τους αφήνει να ζουν μια κανονική ζωή χωρίς φαρμακευτική και ανθρώπινη υποστήριξη.
Τώρα ήρθε μια πανδημία, η οποία ξεκίνησε από την Κίνα τον Δεκέμβριο του 2019 και έδρεψε τους ηλικιωμένους της Βόρειας Ιταλίας και πρόσφατα της Ισπανίας, κλαδεύοντας κυριολεκτικά μεγάλα ποσοστά ανθρώπων της τρίτης ηλικίας.
Κι εμείς ως δυτικός πολιτισμός αντιστεκόμαστε σ’ αυτή την πάνδημη λαίλαπα που ονομάζεται κορωνοϊός και του αρέσει να φωλιάζει στα σώματα των αδύναμων οργανισμών σπέρνοντας πνευμονικές λοιμώξεις που είναι μοιραίες για τις ευπαθείς ομάδες, με κύριο στόχο τα άτομα της τρίτης ηλικίας.
Αντιστεκόμαστε διότι έχουμε αισθήματα απέναντι στον συνάνθρωπο, διότι η δική μας γιαγιά, ο δικός μας παππούς δεν πρέπει να φύγει αβοήθητος από το σύστημα. Οφείλουμε να προστατεύσουμε τον πληθυσμό μας μένοντας σπίτι για να μην κολλήσει τον ιό ο αδύναμος, έχουμε πάρει ο καθένας μας το ρόλο της ασπίδας ασκώντας την κοινωνική απόσταση και προσπαθώντας να ακολουθήσουμε τις οδηγίες των γιατρών.
Συμφωνώ απόλυτα πως αυτή είναι η σωστή ανθρώπινη προσέγγιση, παρότι τείνουμε να έχουμε χάσει την αίσθηση πως υπάρχουν τόσες μόνο κλίνες σε κάθε ιατρικό σύστημα, πως οι γιατροί και οι νοσοκόμες της πρώτης γραμμής πλήττουν την υγεία τους για την αντιμετώπιση του ιού, με πολλούς να έχουν χάσει τη μάχη στις κρίσιμες περιοχές (Κίνα και Ιταλία).
Τώρα λοιπόν που τα συνυπολογίζω όλα αυτά σαν παρατηρητής της πανδημίας αναρωτιέμαι αν πράττουμε το σωστό για μας και για την ανθρωπότητα. Μήπως είμαστε απλά εγωιστές που προσπαθούμε να θωρακίσουμε τους δικούς μας ανθρώπους (η μακροζωία ως επίτευγμα της ιατρικής και της κοινωνικής ευημερίας του 20ου και 21ου αιώνα) ή μήπως θα έπρεπε να λάβουμε τα κανονικά προληπτικά μέτρα αλλά να αφήσουμε την πανδημία να ενεργήσει με φυσικότητα...
Αναρωτιέμαι αν πραγματικά προστατεύοντας τις ανθρώπινες ζωές με νύχια και με δόντια πράττουμε το σωστό ή αν τελικά για μια ακόμη φορά βιάζουμε τη φύση και την οικονομία της.