Η επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη έχει πολλές πιθανότητες. Με Άννα Διαμαντοπούλου – Παύλο Γερουλάνο – Χάρη Δούκα αντιπάλους και με μια εκλογική διαδικασία που, μέχρι στιγμής, κινείται σχεδόν άψογα θα έχει πολιτική νομιμοποίηση μεγαλύτερη των αποτελεσμάτων που έφερε στις δύο προηγούμενες πανεθνικές εκλογές. Σήμερα το ΠΑΣΟΚ φέρεται στις δημοσκοπήσεις να είναι δεύτερο κόμμα με παραπάνω ποσοστά απ’ αυτά που έλαβε στις τελευταίες εκλογές. Με άγνωστο Αρχηγό.
Αν κατέλθει στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης έχει πιθανότητες να επανεκλεγεί. Θα μπορούσε εύκολα να λάβει ψήφους συμπάθειας ή λύπησης. Αν και ο έκπτωτος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί καταστροφική προσωπική πολιτική επικοινωνία και παρόλο που διατηρώ, προσωπικά, ακέραια την άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του το πάλαι ποτέ κόμμα εξουσίας διατηρεί δημοσκοπικά ένα 9%.-10%. Επίσης με άγνωστο Αρχηγό.
Η πολιτική ζωή του τόπου ζει μια από τις πλέον περίεργες περιόδους της ελληνικής Ιστορίας. Βασική αιτία είναι τα κόμματα. Με επιδερμική αντίληψη της τρέχουσας κατάστασης και με σαφές έλλειμμα οραματικού σχεδίου αδυνατούν να παραδώσουν νέες πολιτικές πλατφόρμες. Το ΠΑΣΟΚ κάνει μια προσπάθεια, είναι αλήθεια, αλλά αυτό είναι απόρροια περισσότερο των φιλοδοξιών των υποψηφίων Αρχηγών και λιγότερο συντεταγμένη απόφαση απάντησης στις ανάγκες της εποχής. Κάπως έτσι όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Διότι η πραγματικότητα όσο κι αν μεταμφιέζεται είναι αδυσώπητα ευκρινής. Και πολλοί αναμένουν πότε θα κάνει την εμφάνιση της στην αντίδραση της πλειοψηφίας των πολιτών. Κι είναι σίγουρο ότι θα την κάνει.
Έτσι ακόμα κι αν στις επόμενες εθνικές εκλογές οι κ.κ. Μητσοτάκης, Ανδρουλάκης και Κασσελάκης κατέλθουν με τους ίδιους κομματικούς μηχανισμούς είναι αδύνατο να ζήσουμε μια επανάληψη της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας. Ο χρόνος ποτέ δεν είναι στατικός, ακόμα κι όταν φαινομενικά κάνει πισωγυρίσματα πάντοτε δημιουργεί νέες συνθήκες.
Ο κ. Μητσοτάκης θα έχει το βάρος δύο αναμετρήσεων και ίσως το πρόβλημα της έλλειψης επίτευξης ενός μεγάλου εθνικού στόχου (είναι πλέον δύσκολο να τον βρει αλλά απαραίτητο να το πράξει αν θέλει την περιβόητη τρίτη τετραετία) ο κ. Ανδρουλάκης θα έχει μια ακόμα ελπίδα (αλλά θα πρέπει να βρει τις λύσεις για να πείσεις εκείνους που δεν έπεισε νωρίτερα) ο κ. Κασσελάκης θα ηγείται ενός σχηματισμού που κάποτε ήταν της Αριστεράς αλλά σίγουρα στα ηνία του δεν θα ξέρουμε τι είναι.
O κ. Μητσοτάκης, επίσης, θα πρέπει να βρει μια απάντηση στα ερωτήματα που θα δημιουργεί η πολύχρονη πλέον διακυβέρνησή του. Μπαίνουμε στον 6ο χρόνο διακυβέρνησής του κι αν δεν δουν οι πολίτες στην καθημερινότητα απτό, μετρήσιμο αποτέλεσμα σίγουρα θα προτρέξουν να βρουν εναλλακτικές λύσεις. Ταυτόχρονα μπορεί η άποψη ότι η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα με συντηρητικές αξίες που προάγει φιλελεύθερες αρχές (που την πρωτοδιάβασα από τον βουλευτή Φθιώτιδας κ. Γιάννη Οικονόμου) να αποτελεί μια εξαιρετική στρατηγική φυγής προς τα εμπρός εντούτοις σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι πιθανή η επίτευξη μιας «νέας συμμαχίας της Δεξιάς». Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να δείξει ουσιαστικό αποτέλεσμα αλλά το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να δημιουργήσει νέο πολιτικό-ιδελογικό αφήγημα.
Ταυτόχρονα, και παρόλο που η εκλογή των επομένων Αρχηγών ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ προηγείται κάθε άλλης εκτίμησης, στα κεντροαριστερά της Νέας Δημοκρατίας υπάρχει χώρος και θα υπάρξει και κυβερνητική εναλλακτική αν παρουσιαστεί ένα οραματικό πλάνο με αρχή, μέση και τέλος, που θα υπερβαίνει τις ευρωπαϊκές νόρμες και θα παρουσιάζει τη νέα Ελλάδα.
Διότι, κακά τα ψέματα, μπορεί η καθημερινότητα να είναι σκληρή, αλλά αυτό είναι που σήμερα λείπει πάνω απ’ όλα. Το όραμα της νέας Ελλάδας.