Ο πύρινος εφιάλτης που εκτυλίχθηκε πέρσι στους Αγίους Αποστόλους, ήταν απλά το προοίμιο για όσα ακολούθησαν αυτές τις ημέρες στο Μάτι. Η ασυνεννοησία, η εγκληματική διστακτικότητα μπροστά στην ανάληψη της ευθύνης να δοθεί εντολή εκκένωσης, η έλλειψη προετοιμασίας και σχεδίου, είχαν αποκαλυφθεί και αποτυπωθεί τηλεοπτικά από το 2017. Τα γεγονότα στη Μάντρα, δε, μας έδειξαν πόσο απαραίτητος είναι ένας μηχανισμός αποστολής μαζικών SMS προς τους δημότες και με υπεύθυνο διαχειριστή, είτε το δήμο, είτε την περιφέρεια. Κανείς δεν λέει ότι είναι εύκολα πράγματα, ότι μπορούν να γίνουν από τη μία στιγμή στην άλλη, αυτό που είναι δεδομένο, όμως, είναι πως, πλέον, με τις θεομηνίες πιο επικίνδυνες και συχνότερες, είναι απαραίτητα.
Πολύ περισσότερο, δε, υπήρχαν και οι προειδοποιήσεις από αρμόδιους οργανισμούς και φορείς για τις μεγαπυρκαγιές που φέρνει μαζί της η κλιματική αλλαγή (αναλυτικά εδώ). Για παράδειγμα και σύμφωνα με τα στοιχεία του European Forest Fire Information System (EFFIS), το καλοκαίρι του 2017 οι πυρκαγιές κινήθηκαν κοντά στον μέσο όρο (275.000 στρ.) της τελευταίας 10ετίας (2008-2017), αφήνοντας πίσω του περίπου 235.000 στρέμματα καμένων εκτάσεων. Οι περιοχές των Κυθήρων, του Καλάμου Αττικής, της Ανατολικής Μάνης Λακωνίας και της Ζακύνθου σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος των καταστροφών. Ο αριθμός των δασικών πυρκαγιών στην Ευρώπη φαίνεται να τριπλασιάζεται, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Ένα χρόνο πριν, ο Δημήτρης Καραβέλλας, διευθυντής της WWF Ελλάς έλεγε ότι «αν το κράτος δεν σκύψει με σοβαρότητα πάνω στα χρονίζοντα προβλήματα του μηχανισμού δασοπροστασίας, θα ζήσουμε ξανά όσα ζήσαμε πριν από μία δεκαετία ή όσα έζησε φέτος η γειτονική μας Πορτογαλία και τα κράτη των Βαλκανίων». Μία ρήση μακάβρια προφητική...
Κι όμως, κυβερνώντες αλλά και κυβερνώμενοι, σχεδόν σαν υπνωτισμένοι, λησμονούμε την ανάγκη την προετοιμασίας απέναντι στο μελλοντικό εφιάλτη, απέναντι στην επόμενη συνάντηση με το δράμα. Κι όταν έρθει εκείνη η κρίσιμη στιγμή για την οποία δημιουργήθηκαν υπηρεσίες όπως η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας, τη στιγμή που αναμετριόμαστε με τις περιστάσεις, πάντα βγαίνουμε πιο λίγοι. Ανήμποροι, μοιραίοι, που κάθε φτέρνα, «όπου μας εύρει, μας πατεί». Αδυνατούμε να σώσουμε τα παιδιά μας, τους εαυτούς μας, τους δικούς μας και άλλους και περιμένουμε να λήξει ο εφιάλτης και να επιδοθούμε σε ένα κρυφτούλι ευθυνών μέσα από τα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης.
Σύμφωνα με τους δημάρχους Ραφήνας και Μαραθώνα, δεν υπήρξε καμία εντολή για εκκένωση. Σύμφωνα με πηγές από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, η πυροσβεστική δεν εκτίμησε σωστά την κατάσταση και, επίσης, η περιοχή είναι γεμάτη αυθαίρετα. Σύμφωνα με… δασικούς, η μάχη χάθηκε στη Μαραθώνος. Κι όμως, αστυνομικοί και πυροσβέστες, ζητούσαν από τον κόσμο να φύγει από τα σπίτια τους. Η φωτιά ήταν ορατή...
Οι άνθρωποι που χάθηκαν είναι το φορτίο μας. Είναι όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν και άλλα τόσα. Είναι όσα πρέπει να γίνουν. Με απαίτηση όλων μας.