Τους στίχους του λαϊκού τραγουδιού θύμιζε η στρατηγική του Κινήματος Αλλαγής την προεκλογική περίοδο των εθνικών εκλογών. Η υψηλού συμβολισμού και ρίσκου απόφαση να μην τοποθετηθεί ο Ευ. Βενιζέλος επικεφαλής τους ψηφοδελτίου Επικρατείας του Κινήματος Αλλαγής σηματοδοτούσε αφενός την απομάκρυνση του κόμματος από τη λογική αναζήτησης της εξουσίας (office-seeking) και αφετέρου την προσχώρηση σε μια λογική αναζήτησης της μεγιστοποίησης των κερδισμένων ψήφων (vote-seeking).
Η Φώφη Γεννηματά επιδίωξε να διεκδικήσει μερίδιο των ψήφων του αντιδεξιού μπλοκ που φαίνεται πως επανασυγκροτήθηκε μετά την εξασθένιση της διαίρεσης μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Επιχείρησε, δηλαδή, να βγάλει από το αδιέξοδο στο οποίο είχε εισέλθει με την στρατηγική του το Κίνημα Αλλαγής πριν τις ευρωεκλογές (βλέπε ΕΔΩ) και να διεκδικήσει την ηγεμονία του άλλοτε προνομιακού χώρου της παράταξης.
Παρά τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε, η νέα στρατηγική έμοιαζε να έχει μια εσωτερική λογική σύμφωνη με τις ιδρυτικές αρχές της παράταξης και του εκλογικού συστήματος. Ωστόσο, δώδεκα ημέρες πριν τις εκλογές ανέκρουσε πρύμναν. Σημείωσε ότι το ΚΙΝΑΛ είναι «δύναμη ομαλότητας και δεν θα αφήσουμε τη χώρα να πάει στα βράχια». Τι άραγε μεσολάβησε από την 1η Ιουνίου μέχρι την 25η που η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής μετέβαλλε εκ νέου τη στρατηγική της;
Τρεις είναι οι πιθανές απαντήσεις:
1) Φοβήθηκε το Κίνημα Αλλαγής την απλή αναλογική·
2) Πίστεψε ότι οι πολίτες θα το τιμωρήσουν σε περίπτωση που η ΝΔ δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία και οδηγηθούμε σε πρόωρες εκλογές, ακόμα και τον Δεκαπενταύγουστο όπως απείλησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης· και
3) Διαπίστωσε ότι το ισοζύγιο των μετακινήσεων ψηφοφόρων δεν μεταβλήθηκε ευνοϊκά προς το Κίνημα Αλλαγής. Ας τις πάρουμε με τη σειρά.
Πρώτον, κανένα μικρό κόμμα δεν έχει λόγο να φοβάται την απλή αναλογική. Κάθε άλλο μάλιστα, αφού επιτρέπει την (μικρή) αύξηση της κοινοβουλευτικής του δύναμης και καθιστά επιβεβλημένες τις ευρύτερες συναινέσεις για την εξασφάλιση της διακυβέρνησης της χώρας, άρα περιορίζει την πόλωση. Ειδικά το Κίνημα Αλλαγής με το ολοκληρωμένο πρόγραμμα Ελλάδα θα μπορούσε πραγματικά να επιβάλλει κρίσιμες προγραμματικές επιλογές και να δώσει πραγματικό νόημα στην «τρίτη εντολή».
Δεύτερον, ο κίνδυνος «τιμωρίας» των κομμάτων που προκαλούν πρόωρη προσφυγή στην κάλπη είναι πράγματι πιθανός, αλλά δεν τον στάθμισε η ηγετική ομάδα; Επιπλέον, αν υποθετικά το Κίνημα Αλλαγής είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ, θα κληθεί να το πράξει ακόμη και μετά τις δεύτερες εκλογές, με μειωμένη πιθανώς κοινοβουλευτική δύναμη. Άρα η συμμετοχή στην κυβέρνηση – αν αυτό επιθυμεί πραγματικά o κυρίαρχος συνασπισμός εντός του κόμματος –είναι περισσότερο εξασφαλισμένη μετά από τυχόν δεύτερες εκλογές παρά τώρα.
Τρίτον, είναι πράγματι πιθανό οι εκροές ψηφοφόρων να ήταν μεγαλύτερες από τις εισροές ή οι εισροές να μην είναι οι προσδοκώμενες. Δεν γνωρίζουν άραγε ότι κάθε νέα στρατηγική θέλει χρόνο για να εμπεδωθεί από τους πολίτες; Δεν γνωρίζουν ότι για να αποκτήσει αξιοπιστία μια νέα επιλογή χρειάζεται επιμονή και συνέπεια;
Τελικά, οι ψηφοφόροι ζαλίστηκαν από τις στροφές και οι υποψήφιοι του Κινήματος βρισκόταν συνεχώς εκτεθειμένοι στις τοποθετήσεις τους. Το Κίνημα Αλλαγής δεν πίστεψε στη στρατηγική του και οι πολίτες πείστηκαν από αυτή. Πολιτική αντιπαράθεση και η διεκδίκηση της ψήφου απαιτεί σαφή και ενίοτε σκληρά διλήμματα και όχι μεσοβέζικες τοποθετήσεις και θολά μηνύματα.