Κοιτάζοντας τον ναυτικό χάρτη της Ελλάδας, στο νοτιοδυτικό Αιγαίο, βορειοανατολικά της Μήλου, υπάρχει μια κατάλευκη ”κουκκίδα” που θαρρείς και τοποθετήθηκε με κιμωλία σε μαυροπίνακα τόσο προσεγμένα και όμορφα, όπως μονάχα το χέρι ενός μικρού παιδιού θα μπορούσε να ζωγραφίσει μπροστά στα μάτια του δασκάλου του.
Και μπορεί το χρώμα της λόγω του ιδιαίτερου πετρώματός της να είναι κατάλευκο, έχοντας μάλιστα χαρίσει και το όνομά της στην γνωστή σε όλους μας κιμωλία, όμως κατά το παρελθόν ονομάζονταν Αρζιαντιέρα, δηλαδή ”Ασημένια”.
Την ονομασία αυτή κατείχε από τον Μεσαίωνα μέχρι και τα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης και ήταν μια λατινική λέξη ενετικής προέλευσης που την πήρε λόγω τον ασημόχρωμων βράχων στα νότια του νησιού.
Σύμφωνα όμως με την παράδοση, η Κίμωλος οφείλει το όνομά της στον πρώτο μυθικό οικιστή της, τον Κίμωλο, σύζυγο της Σίδης, κόρης του Ταύρου, ενώ στο Μεσαίωνα, το νησί λεγόταν «Εχιδνούσα», δηλαδή η νήσος των Εχιδνών (οχιές), που ακόμα και σήμερα αφθονούν στο νησί.
Πρόκειται για ένα νησί με μακρά ιστορία ανά τους αιώνες.
Για του λόγου το αληθές, στην περιοχή Ελληνικά, που κατά την αρχαιότητα αποτέλεσε ένα από τα δύο λιμάνια του νησιού, έχουν βρεθεί ευρήματα τόσο από τη Μυκηναϊκή και την Ελληνιστική εποχή, όσο και από τα Γεωμετρικά και Αρχαϊκά χρόνια, ενώ στο δεύτερο και κύριο λιμάνι, αυτό της Ψάθης, υπάρχουν λαξευτά νεώκλεια, τα γνωστά σε όλους ”σύρματα”.
Όπως όλα τα Κυκλαδονήσια, έτσι και η Κίμωλος, υπέστη πολλά δεινά από τις επιδρομές των πειρατών της Μεσογείου, αλλά και αργότερα, όταν καταλήφθηκε τόσο από τους Τούρκους όσο και τους Ρώσους.
Το 1830 κατάφερε να ενσωματωθεί στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος.
Κατά τη δικτατορία δε, η Κίμωλος κατέστη τόπος εξορίας αντιφρονούντων, κυρίως γυναικών, με πολλές σημαντικές διανοούμενες της εποχής ανάμεσά τους.
Η Κίμωλος είναι ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό νησί, γνωστό για την ηρεμία και την απλότητά του.
Η πρωτεύουσα της, το Χωριό όπως την ονομάζουν οι ντόπιοι, είναι ένας πανέμορφος οικισμός με υπέροχη θέα και ασβεστωμένα γραφικά καλντερίμια, με τυπική κυκλαδική αρχιτεκτονική.
Τα μικρά καφέ του Χωριού με τα ευφάνταστα χρώματα ανάμεσα στις πλατείες και στα φροντισμένα σπίτια των ντόπιων, αποπνέουν μια χαλαρή ατμόσφαιρα που σε κερδίζει αμέσως.
Όσο για τις υπέροχες παραλίες με τα κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά και τα ηφαιστειογενή βραχώδη τοπία της, σε συνδυασμό με τις θερμές πηγές της, την καθιστούν ως έναν ιδανικό καλοκαιρινό προορισμό που προσφέρεται για ημέρες ηρεμίας, χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς.
Και εάν είστε τυχεροί, ίσως συναντήσετε τη χρυσή κουκουβάγια, ένα σπάνιο είδος γερακιού που ζει στο νησί ή ακόμα και την μεσογειακή φώκια Monachus Μonachus, που είναι το ένα από τα δύο εναπομείναντα είδη φώκιας μοναχού της οικογένειας των φωκιδών.