Το 2014 με αφορμή την κρίση της Κριμαίας η μεγάλη αλεπού της αμερικανικής διπλωματίας τασσόταν κατά της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ! *
Αν η Ουκρανία θέλει να επιβιώσει – γράφει στο άρθρο του ο Κίσινγκερ - θα πρέπει να λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα στην Ανατολική και στην Δυτική Ουκρανο-Ρωσία»!.
Και αν η Ουκρανία δεν το κάνει ο Κίσινγκερ προέβλεπε ποια θα είναι η απάντηση της Ρωσίας του Πούτιν.
«’Έχω δει τέσσερις πολέμους στη ζωή μου – γράφει - το πρόβλημα με τους πολέμους είναι πώς τελειώνουν και όχι πώς αρχίζουν. Αρχίζουν με μεγάλο ενθουσιασμό και δημόσια υποστήριξη. Είναι λάθος στη σύλληψη το ερώτημα αν η Ουκρανία πρέπει να ενταχθεί στη Δύση ή στην Ανατολή. Θα πρέπει να παραμείνει ουδέτερη. Δεν πρέπει να είναι το φυλάκιο της μιας πλευράς ενάντια στην άλλη. Θα πρέπει να λειτουργεί ως γέφυρα μεταξύ τους».
Αναφερόμενος στη Ρωσία ο Κίσινγκερ γράφει:
«Η Ρωσία πρέπει να αποδεχθεί ότι η προσπάθεια να εξαναγκάσει την Ουκρανία σε καθεστώς δορυφόρου, τη Μόσχα να επαναλάβει την ιστορία της των πιέσεων με την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και η Δύση
πρέπει να καταλάβει ότι, για τη Ρωσία, η Ουκρανία δεν μπορεί ποτέ να είναι μια ξένη χώρα.
Η ρωσική ιστορία ξεκίνησε σε αυτό που ονομαζόταν Κιέβο-Ρως. Η ρωσική θρησκεία διαδόθηκε από εκεί. Η Ουκρανία ήταν μέρος της Ρωσίας για αιώνες και οι ιστορίες τους ήταν αλληλένδητες από τότε. Μερικές από τις πιο σημαντικές μάχες για την ρωσική ελευθερία, ξεκινώντας με τη Μάχη της Πολτάβα το 1709, έγιναν σε ουκρανικό έδαφος. Ο στόλος της Μαύρης Θάλασσας – το μέσο προβολής ισχύος της Ρωσίας στη Μεσόγειο – βασίζεται με μακροχρόνια μίσθωση στη Σεβαστούπολη, στην Κριμαία.».
Έπρεπε να μας τα πει ο Κίσινγκερ για να καταλάβουμε, τι ακριβώς συμβαίνει στην Ουκρανο-ρωσία;
Όταν ο αριθμός των Ουκρανών στην Ουκρανία μεγάλωσε οι Ρωσία δέχτηκε την αυτονομία τους. Χωρίς καμιά επίσημη πρόβλεψη για την τύχη τής (ρωσικής) Κριμαίας και των Ρωσόφωνων περιοχών.
Αυτό οδήγησε σε συγκρούσεις εμφύλιες και σήμερα σε φριχτό πόλεμο. Ποιος φταίει;
Κατ’αρχάς η Ουκρανία ή τουλάχιστον ο (ακατατόπιστος πολιτικά) Πρόεδρός της ο οποίος ζητώντας συνέχεια να μπει στο ΝΑΤΟ και αφήνοντας την εντύπωση ότι είχε συμφωνηθεί να γίνει με τους Αμερικανούς, τρόμαξε τον Πούτιν και τον ανάγκασε να στείλει στρατό στην Ουκρανία («του»). Άγνωστο ποιος έριξε τον πρώτο πυροβολισμό. Νομίζω ότι ο Πούτιν έδωσε εντολή να σεβαστούν τουλάχιστο το Ιερό για όλους Κίεβο.
Η βασική ανησυχία του Κίσινγκερ ήταν η βιασύνη της Ουάσιγκτον να δεχτεί την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. (Μαζί με τις ρωσικές κτήσεις, την αυτονομία των Ρωσόφωνων, την Κριμαία, την Σεβαστούπολη και τον... ρωσικό στόλο. Κανένα σοβαρός κέρδος δεν περιμένει η Αμερική από την Νατοποίηση της Ουκρανίας. Θα επιβάρυνε με ακόμα ένα, πονοκέφαλο την Ρωσία σε ένα παιχνίδι προπαγανδιστικής απασχόλησης και θα εξυπηρετούσε μόνο τις Αμερικανικές εξαγωγές προς την Ευρώπη.
Η Ρωσία δήλωσε σήμερα ότι περιορίζει τις επιχειρήσεις της γύρω από το Κίεβο. Είναι προάγγελος κάποιας ειρήνευσης; Να το πούμε στον Κίσινγκερ να ησυχάσει...Γιατί συνεχίζει:
«Η Ρωσία δεν θα ήταν σε θέση να επιβάλει μια στρατιωτική λύση χωρίς να απομονωθεί σε μια εποχή που πολλά από τα σύνορά της είναι ήδη επισφαλή. Για τη Δύση, η δαιμονοποίηση του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι
πολιτική. Είναι άλλοθι για την απουσία πολιτικής σκέψης.
Ο Πούτιν θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι, όποια κι αν είναι τα παράπονά του, μια πολιτική στρατιωτικών επιβολών θα προκαλούσε έναν άλλο Ψυχρό Πόλεμο.
Από την πλευρά τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αποφύγουν να
αντιμετωπίζουν την Ρωσία ως παρεκκλίνουσα που θέλουν να τη διδάξουν κανόνες συμπεριφοράς που έχουν θεσπιστεί από την Ουάσιγκτον. Η εξωτερική πολιτική είναι η τέχνη του καθορισμού προτεραιοτήτων.
Το λέω εδώ και επτά χρόνια και το ξαναλέω: Η Ουκρανία δεν πρέπει να μπει στο ΝΑΤΟ!».
*Το άρθρο του Κίσινγκερ μού το έστειλε η φίλη μου η Ντέπη (την οποία ευχαριστώ) όταν το είδε να το παρουσιάζει Κώστας Αργυρός στο Politicus (τον οποίο συγχαίρω).