Η Κλάρα Πελτσλ γεννήθηκε στο αυστριακό χωριό Spital το 1860. Οι περιγραφές κάνουν λόγο για μια «ελκυστική έφηβη με πλούσια κόμη» που έμελλε να γίνει η γυναίκα που θα γεννούσε τον Αδόλφο Χίτλερ. Στα 16 της, την προσέλαβε ως οικιακή βοηθό, ο θείος της Αλοΐσιος Χίτλερ και η σύζυγός του.
Ο Αλοΐσιος Χίτλερ, τελωνειακός υπάλληλος γεννημένος στην Αυστρία, φημολογείται πως διατηρούσε σεξουαλικές σχέσεις τόσο με την Κλάρα όσο και με την Φραντσέσκα, μια υπάλληλο που εργαζόταν στην κουζίνα του σπιτιού του. Αυτό ενώ η γυναίκα του ήταν εν ζωή. Όταν εκείνη πέθανε, ο Αλοΐσιος Χίτλερ παντρεύτηκε την Φραντσέσκα η οποία φρόντισε να απολύσει την Κλάρα η οποία για ένα μικρό χρονικό διάστημα μετακόμισε στην Βιέννη.
Και η δεύτερη κα Χίτλερ όμως, πολύ σύντομα, πέθανε από φυματίωση και έτσι η Κλάρα επέστρεψε στο σπίτι και μετά από λίγο καιρό εκείνος της έκανε πρόταση γάμου. Ωστόσο, υπήρχε ένα πρόβλημα καθώς το ζευγάρι είχε μια στενή συγγένεια (από νομικής τουλάχιστον πλευράς ενώ η εξ αίματος σχέση δεν έχει μέχρι σήμερα πιστοποιηθεί πέραν πάσης αμφιβολίας). Ο Αλοΐσιος Χίτλερ πάντως έπρεπε να ζητήσει ειδική απαλλαγή από τον τοπικό επίσκοπο προκειμένου να παντρευτούν. Το αίτημά του κοινοποιήθηκε στο Βατικανό που τελικά ενέκρινε την τέλεση του γάμου.
Αυτό βέβαια που είναι αξιοπερίεργο είναι πως η Κλάρα αποκαλούσε τον εξάδελφό της- και μετά τον γάμο τους-ως «θείο» ενώ και ο ίδιος ο Φύρερ, δεκαετίες αργότερα, θα προσλάμβανε την ανιψιά του ως υπηρέτρια ενώ στη συνέχεια ανέπτυξε σχέση μαζί της.
Η Κλάρα και ο Αλοϊσιος απέκτησαν πέντε παιδιά εκ των οποίων επιβίωσαν μόνο η Πάολα και ο Αδόλφος.
Η Πάουλα περιέγραφε τη μητέρα της ως μια πολύ τρυφερή γυναίκα η οποία λάτρευε τον Αδόλφο. Οι δύο γυναίκες είχαν αδυναμία στον μετέπειτα Φύρερ, τον φρόντιζαν και του έκαναν όλα τα χατίρια ενώ ανέχονταν όλες τις ιδιοτροπίες του. Όταν μάλιστα ο Αδόλφος, στα 16 του χρόνια,δήλωσε πως θέλει να εγκαταλείψει το σχολείο, η Πάουλα του αγόρασε ένα πιάνο για να τον βοηθήσει να εκπληρώσει το όνειρό του, που ήταν να γίνει καλλιτέχνης και μουσικός.
Ο Αδόλφος από την πλευρά του λάτρευε τη μητέρα του ενώ όσες φορές είχε αναφερθεί στα νεανικά του χρόνια την μνημόνευε πάντα, λέγοντας πως κοντά της πέρασε «τις πιο ευτυχισμένες μέρες». Τόσο όμορφες που έμοιαζαν με «ένα όμορφο όνειρο».
Οι ευτυχισμένες μέρες όμως έφτασαν στο τέλος τους όταν η Κλάρα διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού το 1907.
Ο γιατρός της, δρ. Μπροχ, χρόνια μετά δήλωνε πως αυτό που του είχε προκαλέσει την μεγαλύτερη έκπληξη ήταν πώς ο άνθρωπος που αιματοκύλησε τον πλανήτη, έτρεφε μια πάρα πολύ βαθιά αγάπη για τη μητέρα του. «Δεν έχω δει ποτέ πιο δυνατό δέσιμο». Η Κλάρα πέθανε τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους (παρά την διαρκή φροντίδα που απολάμβανε από τον γιο της) και ο γιατρός αργότερα δήλωνε : «σε όλη μου την καριέρα δεν έχω δει κανέναν τόσο βυθισμένο στη θλίψη όσο τον Αδόλφο Χίτλερ».
Πολλοί υποστήριξαν πως το γεγονός ότι ο γιατρός της μητέρας του Χίλτερ ήταν Εβραίος και δεν κατάφερε να την σώσει, ήταν ο λόγος του ακραίου μίσους που εξέφρασε στη συνέχεια για τους Εβραίους. Ένα μίσος που οδήγησε στην επιχείρηση εξόντωσής τους. Στοιχεία όμως που ήρθαν στο φως στη συνέχεια αντικρούουν αυτή την θεωρία.
Μετά τον θάνατό της μητέρας του, ο Χίτλερ ευχαρίστησε προσωπικά τον γιατρό αλλά και την οικογένεια αυτού, για όλη την φροντίδα που παρείχαν στην μητέρα του. Ο γιατρός μάλιστα τα επόμενα χρόνια λάμβανε ευχετήριες κάρτες για το Νέο Έτος, από τον μετέπειτα Φύρερ κάτι που σαφώς δείχνει πως ο νεαρός τουλάχιστον Χίτλερ, δεν έτρεφε αισθήματα μίσους προς τον γιατρό.
Το 1937 μάλιστα, όταν ο Χίτλερ ήταν πια στην εξουσία και συναντήθηκε με μια αντιπροσωπεία αυστριακών Ναζί στο Βερολίνο, λέγεται πως ρώτησε τα μέλη της για τον γιατρό ενώ φέρεται να είχε σχολιάσει πως ο «δρ Μπροχ ήταν ένας ευγενής εβραίος» και «εάν όλοι οι εβραίοι ήταν σαν τον δρ. Μροχ δεν θα υπήρχε “εβραϊκό ζήτημα”».
Ο Χίτλερ, καθ′ όλη τη διάρκεια της ζωής του, όπου και εάν πήγαινε, κουβαλούσε πάντα μια φωτογραφία της μητέρας του. Ακόμη και μέσα στο καταφύγιο στο Βερολίνο όπου αυτοκτόνησε.
