«Προσέξτε με: Είναι λογικό ο εξουσιάζων να φροντίζει για τη, σχετικά, καλή υγεία, για την εργασία, τη μόρφωση του λαού. Γενικά για τις απλές χαρές των εξουσιαζόμενων, που θα τους κάνουν παραγωγικότερους και δουλοπρεπέστερους. Κανείς τσοπάνης δεν θα ήθελε ένα άρρωστο κοπάδι από ισχνά και κακότροπα ζώα. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάει ο ηγέτης πως ο λαός είναι αναλώσιμο υλικό, για την καταστροφή του οποίου-προς όφελος του κράτους- δεν πρέπει να έχει κανείς τύψεις. Αυτό το κατάλαβαν μονάχα οι μεγάλοι άντρες, όπως ο Φάλαρις, ο Αδόλφος Χίτλερ, η Μάργκαρετ Θάτσερ και ο Κώστας Λαλιώτης. Όλοι αυτοί ζούσαν σαν ποντίκια μοναδικής ράτσας σε χρυσές γαλαρίες ψεύδους και μίσους. Ήσαν άσπλαχνοι και μικρόνοες: Η καλοσύνη και η ευφυϊα δεν είναι για τους ηγέτες, αλλά για τους νοσοκόμους και τους επαναστάτες»
Το παραπάνω απόσπασμα έχει παρθεί από το εξαιρετικό βιβλίο του τιτανοτεράστιου Σπύρου Καρυδάκη «Η νύχτα των ονομάτων». Και ήταν το πρώτο που ήρθε στο μυαλό μου ακούγοντας το διάγγελμα του πρωθυπουργού από την Ιθάκη. Εκεί ανακοινώθηκε σε πανηγυρικό κλίμα η έξοδος της Ελλάδας από τα μνημόνια, χωρίς φυσικά τους ενοχλητικούς αστερίσκους που τη συνοδεύουν, ήτοι το γεγονός ότι για τα επόμενα χρόνια η χώρα θα πρέπει να καταγράφει πλεονάσματα …Ελβετίας.
Παρόλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε σαν πραγματικός ηγέτης, έχοντας πλήρη επίγνωση του ιστορικού πεπρωμένου του αλλά και του διαχρονικού ρόλου που οφείλει να διαδραματίζει ο λαός απέναντι στην εξουσία. Χωρίς τύψεις κυρίως, σαν αγνός και αυθεντικός εκπρόσωπος αυτής της σπάνιας και μοναδικής ράτσας. Αν το ακροατήριο του αποτελούνταν από μερικά εκατομμύρια ψωραλέα και καχεκτικά από την ασιτία και τα χρόνια λιτότητας πρόβατα μικρή σημασία έχει. Άλλωστε ήταν οι προηγούμενοι που φρόντισαν να το φέρουν σε αυτό το επίπεδο, γεγονός που δεν παρέλειψε να επισημάνει στα πλαίσια του ηθικού πλεονεκτήματος.
Είμαι βέβαιος ότι ο Κυριάκος τον ζήλεψε σφόδρα, θα ήθελε σαν άλλος βεζίρης Ιζνογκούντ να βρίσκεται στη θέση του αλλά έχοντας μετατρέψει την παράταξη του σε μια βελτιωμένη εκδοχή του Καρατζαφερικού ΛΑΟΣ δεν είμαι σίγουρος αν ποτέ η ιστορία τον αξιώσει να ζήσει αντίστοιχα μεγαλεία. Όσο για την Φώφη, αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος μέσα από το κόμμα της που να την παίρνει στα σοβαρά. Ο μόνος που, ίσως παραδεχόμενος τον προσωπικό Τιτανικό του, βρήκε την μεγαλοψυχία να χαιρετίσει το κοσμοϊστορικό γεγονός ήταν ο Γιωργάκης.
Προσωπικά αμφιβάλω αν ο Αλέξης χρειάζεται επικοινωνιακό επιτελείο, εκεί που ο Κούλης έχει βάλει ένα σωρό ταλαίπωρους να λιβανίζουν το «καλύτερο βιογραφικό», εκείνος συνιστά ένα επικοινωνιακό τρικ από μόνος του, είτε με γραβάτα, είτε χωρίς. Το αποδεικνύει περίτρανα το γεγονός ότι αποτελεί τον μακροβιότερο πρωθυπουργό εν καιρώ κρίσης, ότι έχει κερδίσει τρεις εκλογικές διαδικασίες, ότι έχει κατατροπώσει αντιπάλους και συντρόφους με συνοπτικές διαδικασίες, ότι έστειλε ένα σωρό ανθρώπους να χορεύουν τσάμικα στο Σύνταγμα. Σε μια Δημοκρατία με όρους και στοιχεία Δελφιναρίου το λες και χάρισμα. Άλλωστε, δυσκολεύομαι στη δεδομένη συγκυρία να φανταστώ άλλον ηγέτη που θα μπορούσε να θρέψει το κοπάδι του με καλύτερης ποιότητας κουτόχορτο…