Το 2013, μια ομάδα ειδικών ταξίδεψε στο Κεμπέκ του Καναδά για να θάψει περίπου 35 μετρικούς τόνους ξύλου στο υπέδαφος, σε μία προσπάθεια να αποδείξουν ότι η πρακτική θα εμπόδιζε το ξύλο να αποσυντεθεί και - κατά συνέπεια - να απελευθερώσει πίσω στην ατμόσφαιρα το βλαβερό για το περιβάλλον διοξείδιο του άνθρακα (CO2), που είχε συσσωρεύσει κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Καθώς έσκαβαν την τάφρο, ωστόσο, η ομάδα ανακάλυψε έναν παλιό ξύλινο κορμό που θα αποδεικνυόταν καθοριστικός για τη μελέτη τους: Οι επιστήμονες προχώρησαν σε χρονολόγηση του κορμού και διαπίστωσε ότι το συγκεκριμένο κούτσουρο δεν ήταν απλώς παλιό, αλλά με ηλικία περίπου 3.775 ετών, ήταν κυριολεκτικά αρχαίο, αναφέρει το Smithsonianmag.
Η ομάδα προχώρησε σε περαιτέρω δοκιμές και αποκάλυψε ότι το ξύλο είχε χάσει λιγότερο από το 5% του διοξειδίου του άνθρακα, συγκρινόμενο με έναν φρεσκοκομμένο κορμό ανατολικού κόκκινου κέδρου. Το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε αυτό που ήθελαν να αποδείξουν με το αρχικό πείραμά τους – πολλά χρόνια πριν. Μάλιστα, τα ευρήματα δημοσιεύθηκαν την Πέμπτη (26/09) στο περιοδικό Science.
«Θυμάμαι να στέκομαι εκεί και να το κοιτάζω», λέει ο Ning Zeng, κλιματολόγος στο Πανεπιστήμιο του Maryland και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης. Καθώς έσκαβαν οι επιστήμονες ώστε να ξεκινήσουν το «πείραμά» τους, ξαφνικά τα στοιχεία βρίσκονταν ήδη εκεί και «μάλιστα καλύτερα από ό,τι θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς», αφού η ομάδα σχεδίαζε να επισκεφθεί ξανά το θαμμένο ξύλο εννέα χρόνια αργότερα.
Κάθε χρόνο, τα δάση απορροφούν περισσότερο από έξι φορές την ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα που οι άνθρωποι απελευθερώνουν στην ατμόσφαιρα καίγοντας ορυκτά καύσιμα, αναφέρει ο Dino Grandoni στην Washington Post .
Το μεγαλύτερο μέρος αυτού, ωστόσο, επιστρέφει στην ατμόσφαιρα μέσα σε λίγες δεκαετίες από το θάνατο ενός δέντρου, χάρη στην αποσύνθεση, καθώς το αέριο ενώνεται με άλλα αέρια του θερμοκηπίου, επιβαρύνοντας το περιβάλλον.
Ωστόσο, αυτό δεν συνέβη με τον αρχαίο κορμό του ανατολικού κόκκινου κέδρου, επειδή θάφτηκε σε μεγάλο βάθος, σε ένα στρώμα αργιλικού εδάφους χαμηλής διαπερατότητας που τον απέκλεισε από το οξυγόνο και τα ζωύφια που θα βοηθούσαν την αποσύνθεσή του.
Η μέθοδος αυτή θα μπορούσε να είναι μία λύση χαμηλού κόστους για το κλίμα: Θάβοντας μη βιώσιμο ξύλο - όπως άρρωστα δέντρα και υπολείμματα ξύλου - για να κρατήσουν τον άνθρακα παγιδευμένο στο έδαφος αντί να του επιτρέψουν να απελευθερωθεί στον αέρα.
Η ομάδα εκτιμά πως θα μπορούσαν να δεσμεύσουν έως και δέκα μετρικούς γιγατόνους διοξειδίου του άνθρακα ετησίως - και με ελάχιστο κόστος - περίπου 30 έως 100 δολάρια ανά μετρικό τόνο.
Το ερώτημα, βέβαια, είναι εάν οι ειδικοί μπορούν να αναδημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες σε μεγάλη κλίμακα. Τα καλά νέα είναι ότι το αργιλώδες έδαφος είναι κοινό σε όλο τον κόσμο - αν και ο συγκεκριμένος πηλός στον οποίο βρέθηκε ο κορμός αποτέθηκε από μια αρχαία θάλασσα που δεν υπάρχει πλέον.
Ωστόσο, η ομάδα επιμένει πως η συγκεκριμένη μέθοδος θα μπορούσε δυνητικά να αποτελέσει μία καλή λύση για την προστασία της ατμόσφαιρας, αλλά πάντα σε συνδυασμό με άλλες δράσεις για το περιβάλλον, όπως η μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.
Τα καλά νέα είναι ότι το αργιλώδες έδαφος είναι κοινό σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, ο συγκεκριμένος πηλός στον οποίο βρέθηκε το κούτσουρο αποτέθηκε από μια αρχαία θάλασσα που δεν υπάρχει πια, σύμφωνα με το Science. Η Kate Moran , μηχανικός ωκεανών στην Ocean Networks Canada που δεν συμμετείχε στη μελέτη, λέει στο Science ότι ο θαλάσσιος πηλός «δεν είναι πανταχού παρόν» και επομένως θα ήθελε να δει στοιχεία ότι η θόλος με ξύλο μπορεί να είναι εξίσου επιτυχημένη σε άλλα εδάφη.