Μετά από εκατοντάδες χρόνια αγώνων κατά της ανθρώπινης εκμετάλλευσης με κορύφωση τη Γαλλική Επανάσταση, μπορούμε σήμερα να ισχυριστούμε πως οδεύουμε στην εποχή της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και των ίσων ευκαιριών;
Μόνο σε μια φράση, που συνοψίζει τα αποτελέσματα της Έκθεσης 2015 της Oxfam International για τις παγκόσμιες ανισότητες, βρίσκεται συμπυκνωμένη η απάντηση: «Μόλις το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει περισσότερο πλούτο από ότι το υπόλοιπο 99% του παγκόσμιου πληθυσμού μαζί».
Τεράστιο το χάσμα ανάμεσα στις αναπτυγμένες και μη χώρες του Κόσμου. Τεράστιο και το χάσμα ανάμεσα στις χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά και του Ευρωπαϊκού Νότου.
Αντίστοιχα, στην Ελλάδα σήμερα μεγάλο μέρος του πληθυσμού παραμένει απροστάτευτο μπροστά στον κίνδυνο από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, τους πλειστηριασμούς και τις απολύσεις, ενώ η ανεργία, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους και τις γυναίκες, είναι η υψηλότερη της Ευρώπης.
Μπροστά σε αυτήν τη θλιβερή πραγματικότητα η σημερινή Κυβέρνηση αντί να χτίζει το κοινωνικό κράτος και να παίρνει μέτρα προστασίας για τους αδύναμους, παραδίδει ουσιαστικά τους πολίτες στην ασυδοσία των ισχυρών. Το διαπιστώσαμε με τις πρόσφατες απολύσεις υπαλλήλων στον τραπεζικό τομέα και τον τομέα των τηλεπικοινωνιών. Το διαπιστώσαμε και με την κατάργηση του πλαισίου για την προστασία της πρώτης κατοικίας.
Με αυτά τα δεδομένα, είναι υποκρισία να μην παραδεχόμαστε πως ζούμε σε μια κοινωνία δύο ταχυτήτων. Με αδύναμους κρίκους, που γίνονται ακόμη πιο αδύναμοι λόγω της οικονομικής κρίσης και ισχυρούς που γίνονται ακόμη πιο ισχυροί λόγω της συγκέντρωσης του πλούτου και της δύναμης σε λίγους.
Οι απλές δηλώσεις συμπαθείας για Κοινωνική Δικαιοσύνη προκαλούν, όταν συνοδεύονται από την παγκόσμια φτώχεια, τις ανισότητες, τη μεγάλη ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την αδιαφορία για την προστασία του πλανήτη, την έλλειψη περιβαλλοντικής δικαιοσύνης, την ξενοφοβία, το άδικο φορολογικό σύστημα, τις δομικές ελλείψεις του κοινωνικού κράτους και όλες γενικά τις συντηρητικές πολιτικές που αντί να νοιάζονται για τον άνθρωπο και κάθε άνθρωπο του πλανήτη, εξακολουθούν να υπάρχουν στο βωμό της διατήρησης του «status quo».
Αντίστοιχα, για τους πολίτες της Δυτικής Αθήνας αποτελούν Κοινωνική Αδικία και όχι Κοινωνική Δικαιοσύνη η συνέχιση της πολύχρονης λειτουργίας του ΧΥΤΑ Φυλής με τις τραγικές συνέπειες για το περιβάλλον, την υγεία και την ποιότητα ζωής μας, όπως και η πρόσφατη παραχώρηση της Προβλήτας 4 της Ακτής Σκαραμαγκά ως «δώρο» στους μελλοντικούς αγοραστές των Ναυπηγείων, αντί να αποδοθεί εκεί που ανήκει, δηλαδή σε Εμάς τους Πολίτες της Δυτικής Αθήνας.
Είναι υποκρισία σήμερα την εποχή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης να επιδιώκουμε τον «νέο πλούτο», αντί να σχεδιάζουμε κυρίως πως θα μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία, πως θα αξιοποιήσουμε τις νέες τεχνολογίες για να γκρεμίσουμε τα τείχη που χωρίζουν τους ανθρώπους σε προνομιούχους και μη, σε ντόπιους και μετανάστες, σε γυναίκες, άνδρες ή σε ανθρώπους με διαφορετικές έμφυλες ταυτότητες, σε πολίτες του κέντρου και της περιφέρειας, σε πολίτες από τη μια ή τη άλλη όχθη του Κηφισού ποταμού.
Με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης το μήνυμα δημοκρατίας για τη νέα εποχή πρέπει να είναι ένα και δυνατό.
Να παλέψουμε όλοι μαζί για ριζοσπαστικές λύσεις που θα εξασφαλίσουν ίσες ευκαιρίες για κάθε άνθρωπο χωρίς διακρίσεις και ειρηνική συνύπαρξη σε μια ανοιχτή, συμπεριληπτική κοινωνία.