Το πολιτικό σύστημα της χώρας μας, στις μεθεπόμενες εθνικές εκλογές, θα αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη πρόκληση απο την απαρχή της Μεταπολίτευσης και εφεξής. Η απλή αναλογική του εκλογικού συστήματος, θα αναδείξει αμφίσημες προκλήσεις για όλα τα κόμματα, είτε είναι κοινοβουλευτικά, είτε βρίσκονται εκτός βουλής, αλλά και για όσες επίδοξες αρτισύστατες Πολιτικές Δυνάμεις.
Θα αποτελέσει ορόσημο, το οποίο θα λειτουργήσει καταλυτικά, ούτως ώστε να αναδειχθούν νέες Δυνάμεις, είτε να εμπεδωθούν όσες υφιστάμενες, αλλα και να εξοβελίσει εκείνες οι οποίες θα είναι απροετοίμαστες. Το τρίπτυχο το οποίο θα δοκιμάσει τις αντοχές των κομμάτων συνοψίζεται επιγραμματικά στο Πρόγραμμα – Λειτουργία – Ηγεσία.
Οι κομματικοί σχηματισμοί, για πρώτη φορά απο την εμπέδωση της Μεταπολίτευσης και εφεξής, θα εισέλθουν στην βάσανο της κατάρτισης ρεαλιστικού και μετρήσιμου προγράμματος Διακυβέρνησης της χώρας. Είθιστε ολόκληρη την προγενέστερη περίοδο, τα κόμματα να στηρίζονται στον Λαϊκισμό και τις Αοριστολογίες προκειμένου να υφαρπάξουν την ψήφο των πολιτών. Ως γνωστόν, άλλες ήταν οι υποσχέσεις προεκλογικά και μετεκλογικά στον αντίποδα οι πολιτικές αποφάσεις των κυβερνήσεων.
Οι πολίτες, πάντοτε εγκλωβισμένοι, ανέμεναν καρτερικά τις επόμενες εκλογές προκειμένου να τιμωρήσουν την ασυνέπεια των κυβερνήσεων. Θα απαιτηθεί συνεπώς, μετρήσιμο και ειδικευμένο πρόγραμμα, στην βάση του οποίου θα επέρχονται ουσιαστικές προγραμματικές συμφωνίες και το οποίο θα κρίνεται απο την αρτιότητα, την ιδεολογικοπολιτική στόχευση και την αποτελεσματικότητα του. Οι συμπράξεις οι οποίες θα βασίζονται σε γενικόλογες και αντίνομες προγραμματικές συγκλίσεις, θα συντείνουν στην τελική εξαύλωση τους. Τουναντίον, θα επιβραβεύονται και θα προκρίνονται όσες διέπονται απο συνέπεια και αποτελεσματικότητα.
Προκειμένου όμως να καταρτισθεί άρτιο και ελκυστικό πρόγραμμα, κομβικό ρόλο θα διαδραματίσει η δεύτερη πτυχή, η οποία συναρτάται απο την Λειτουργία και δή την εσωκομματική Λειτουργία. Η επιστημονική αλλά και η κοινωνικοπολιτική ζύμωση, είναι τα βασικά συστατικά ενός επιτυχημένου προγράμματος, τα οποία διασφαλίζονται μόνο απο την ουσιαστική εσωκομματική Δημοκρατία. Κατά συνέπεια, εκείνα τα κόμματα τα οποία δεν έχουν ουσιαστική κοινωνική βάση θα απαιτηθεί να αποκτήσουν, ενώ όσα έχουν διατηρήσει στοιχειωδώς βάση, θα χρειαστεί να την διευρύνουν ποσοτικά και ποιοτικά. Άπασες Δυνάμεις, θα κριθούν όμως απο την οργανωτική ικανότητα τους να ανοίξουν τον προγραμματικό διάλογο εντός των κομμάτων, αλλά και απο τον βαθμό της Δημοκρατικής εμβάθυνσης των όρων Λειτουργίας.
Τέλος, αλλά ίσως η πλέον σημαντική πτυχή, αφορά την Ηγεσία των φορέων. Κυρίαρχα ηγετικά χαρακτηριστικά τα οποία θα απαιτηθούν είναι, οι Διοικητικές ικανότητες, η ευχέρεια δημιουργίας συνθέσεων και συγκλίσεων, η Δημοκρατική συνείδηση, το πολιτικό και επιστημονικό υπόβαθρο, αλλά και οι αρετές του «Ανδρός». Ο Ηγέτης, οφείλει να ενώνει όλους τους Έλληνες και να υπηρετεί απαρέγκλιτα και με συνέπεια το Συμβόλαιο με τον Λαό προάγοντας τις Δημοκρατικές και Εθνικές αρχές.
Εάν εντέλει, δεν αποσυρθεί απο τους πολέμιους της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης η απλή αναλογική, ίσως απολαύσουμαι την χαρά της πολιτικής άνοιξης και να δούμε όλα τα λουλούδια να ανθίζουν!