Μαζί με τη συνοδηγό μου, ξεκινήσαμε από τη Πάφο, για το Καραβοστάσι, το οποίο βρίσκεται στην κατεχόμενη πλευρά της Κύπρου. Μας πήρε σχεδόν, δύο ώρες από την Πάφο. Αφού απολαύσαμε την όμορφη και μαγευτική διαδρομή της Πάφου, Πόλις Χρυσοχούς, Αργάκα, Παχύαμμου και τα αμέσως επόμενα χωριά της περιοχής της Τυλληρίας, κάναμε ένα μικρό σταθμό στο λιμανάκι του Κάτω Πύργου, λίγο πριν το οδόφραγμα του χωριού Λιμνίτη, για φαγητό και ξεκούραση.
Συννεφιασμένος ο καιρός κατά διαστήματα, ο οποίος ταίριαζε απόλυτα με τη διάθεση μας. Να θες δηλαδή, να πας ”απέναντι”, και ταυτόχρονα, να σε πνίγει το άδικο της διχασμένης παρανόησης στο νησί μας. Και πολλά ”γιατί”, διαμέσου των απότομων στροφών επάνω στο βουνό, να αιωρούνται. Στην περιοχή της Τυλληρίας, λίγο πριν φτάσεις στο χωριό Κάτω Πύργος και στο οδόφραγμα του Λιμνίτη, βρίσκεται και το χωριό των Κοκκίνων, και είναι η μόνη κατεχόμενη περιοχή, που είναι περίκλειστη από εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Εξού και η αναγκαστική, μη αποφυγή των απότομων στροφών, επάνω στο βουνό. Πόσο πιο εύκολο θα ήταν το οδήγημα, εάν διασχίζαμε οδικώς τον παραλιακό και κοντινότερο δρόμο του χωριού Κόκκινα παρά από το βουνό του, εξαιτίας της κατοχής του παραλιακού κομματιού του; Και δεν θα είχαμε ούτε και τις ολιγόλεπτες ζαλάδες της συνοδηγού...
Πιο κάτω παρατίθεται ο χάρτης, για καλύτερη οπτική αντίληψη. (πηγή: Wikipedia).
Στο Καραβοστάσι λοιπόν, δεν πήγαμε λόγω κάποιας ιδιαίτερης σχέσης με το χωριό. Θέλαμε όμως, να δούμε από κοντά το αρχαίο αμφιθέατρο, του βασιλείου της αρχαίας Κύπρου. Το βασίλειο, Σόλοι, το οποίο βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το παλιό αχρησιμοποίητο πλέον λιμάνι (το οποίο μέχρι και το 1974, είχε σημαντική επενδυτική αξία, στο νησί, με την εργοδότηση πολλών κατοίκων της τότε περιοχής, για την εξαγωγή μεταλλευμάτων).
Κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι. Αν και κλειστός ο χώρος, εντούτοις, μπήκαμε περπατώντας μέσα στην περιοχή, όπου κάποτε το λιμάνι ανθούσε. Τα συναισθήματα ανάμικτα. Η εγκατάλειψη στο μεγαλείο της. Τα σπασμένα παράθυρα, τα μικρά και μεγάλα κτίρια μέσα σε αυτή τη μεγάλη έκταση, τα γραφεία, οι καρέκλες των υπαλλήλων, έμοιαζαν με στοιχιωμένο σκηνικό από ταινία τρόμου.
Πλησιάσαμε προς θάλασσα. Μας συνεπήρε ο ατελείωτος σιδερένιος αγωγός προς τη θάλασσα από όπου εξήγαγαν τα μεταλλεύματα.
Φεύγοντας, από το εγκαταλειμμένο λιμάνι, διαπιστώνεις το πόσο πλούσιο ήταν το χωριό, πριν τον πόλεμο του 74, μόνο και μόνο από τα πολλά τετραγωνικά μέτρα του κάθε σπιτιού, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα χωριά. Εντυπωσιακό είναι το αμφιθέατρο του αρχαίου βασιλείου των Σόλων (ένα από τα δώδεκα κυπριακά βασίλεια), μιας και είναι χτισμένο σε ψηλό σημείο και μπορείς να θαυμάσεις το τοπίο από ψηλά.
Σύμφωνα με την παράδοση ιδρυτής και πρώτος βασιλιάς της, ήταν ο ήρωας του Τρωικού πολέμου, Ακάμας, γιος του βασιλιά Θησέα. (πηγή: Wikipedia)
Τα ψηφιδωτά, όμως, από κοντά, φαίνεται πως χάσανε τη λάμψη των χρωμάτων τους, η οποία χρωματιστή τους λάμψη, ήταν αποτυπωμένη, μόνο επάνω, στα ενημερωτικά φυλλάδια. Δεν γνωρίζω εάν, πως και πόσο τα συντηρούσαν όλα αυτά τα χρόνια μετά τον πόλεμο του 74, οι Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας.
Ίσως η πάροδος του χρόνου να βοήθησε στο σβήσιμο των χρωμάτων τους. Ίσως όλοι τελικά να βοηθήσαμε σε αυτό...