Έχω την αίσθηση ότι όταν συμβαίνει κάτι φρικτό, όπως ένα έγκλημα, οφείλουμε να δείχνουμε κάποιο σεβασμό στον άνθρωπο που χάθηκε και στους συγγενείς του. Παρόλα αυτά στη σύγχρονη εποχή πριν καν παγώσει το σώμα ενός ανθρώπου, τρέχουν κοράκια κάθε είδους να το κατασπαράξουν.
Πατώντας στο google «βίντεο, Άγιοι Ανάργυροι» μπορεί κανείς να δει σε σχεδόν όλες τις εφημερίδες και τα ειδησεογραφικά site το βίντεο της δολοφονίας με τίτλους «καρέ-καρέ η δολοφονία», «ο δράστης έστησε καρτέρι», «το χρονικό και οι πέντε μαχαιριές», «το καρτέρι του θανάτου» και διάφορα άλλα παρεμφερή. Δεν θέλω καν να φανταστώ τι θα δείχνουν οι ειδήσεις στην τηλεόραση.
Όλα αυτά τα μέσα ταυτόχρονα μιλούν για τον σεβασμό που θα πρέπει να δείχνουν οι άντρες στο γυναικείο σώμα και τα δεινά της πατριαρχίας χωρίς να αναρωτιούνται πώς αντιμετωπίζουν τα ίδια ένα γυναικείο σώμα που παραβιάστηκε φρικτά. Το αντιμετωπίζουν όχι μόνο χωρίς σεβασμό, αλλά και ως ένα αντικείμενο που τους ανήκει. Αν δεν θεωρούσαν ότι τους ανήκει, δεν θα πίστευαν ότι έχουν το δικαίωμα να διαχειρίζονται την εικόνα του.
Αυτή είναι λοιπόν η κοινωνία που έξαλλη ζητάει τάχα αλλαγή, η κοινωνία που δεν θέλει άλλη βία. Αν η κοινωνία δεν ήθελε άλλη βία, δεν θα πουλούσε τη βία, ούτε θα την κατανάλωνε, όμως. Είναι πολύ απλό. Αν δεν αντέχει κάποιος τη βία, δεν αντέχει ούτε να δει αυτό το βίντεο, ούτε να το δείξει. Αν κάποιος θέλει να καταπολεμήσει τέτοια φαινόμενα, όπως δηλώνουν οι πολιτικοί ως κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι για να εναρμονίζονται με τη μόδα της εποχής, θα έπρεπε να καταστήσει αυτά τα βίντεο παράνομα.
Δυστυχώς, στην ελληνική κοινωνία τη σήμερον ημέρα ένα φρικτό έγκλημα δεν απωθεί. Θέλουμε να το δείξουμε, θέλουμε να το δούμε ακριβώς όπως έγινε. Να μη χάσουμε ούτε δευτερόλεπτο. Το μόνο που δεν έχουν κάνει ακόμη τα ΜΜΕ είναι να μας στείλουν λίγο αίμα να το μυρίσουμε. Ταυτόχρονα ντύνουμε την ηδονοβλεψία και την ασέβεια με μια κοινωνική οργή, που μας κάνει να φαινόμαστε ευαίσθητοι, δίκαιοι και επαναστάτες. Κρινόμαστε από τις πράξεις μας, όμως και όχι από τα λόγια μας.
Ο κόσμος μπορεί να ενημερωθεί για ένα γεγονός και με μια απλή περιγραφή. Τα γεγονότα μιλάνε μόνα τους. Δεν είμαστε ηλίθιοι για να μην καταλαβαίνουμε τι σημαίνει ότι μια γυναίκα μαχαιρώθηκε έξω από το αστυνομικό τμήμα, στο οποίο πήγε να ζητήσει βοήθεια. Γιατί πρέπει αυτή η γυναίκα να μαχαιρώνεται ξανά και ξανά για μέρες, γιατί πρέπει να δουν τον φρικτό της θάνατο χιλιάδες αδιάκριτα μάτια, γιατί πρέπει αυτό το υλικό να είναι προσβάσιμο σε παιδιά και εφήβους;
Θα ήταν συνετό να συγκρατήσουμε λίγο τα υποκριτικά μας δάκρυα και να κοιταχτούμε στον καθρέφτη ως κοινωνία. Να εξετάσουμε τα αιτήματά και τις διεκδικήσεις μας και να τα αντιπαραθέσουμε με τις ενέργειές μας και τον τρόπο ζωής μας.
Αν το κάνουμε αυτό και μας έχει μείνει λίγη λογική στο κεφάλι μας θα δούμε ότι στην πραγματικότητα μέσα στις δύσκολες οικονομικές συνθήκες όπου ζούμε απλώς θέλουμε ένα Κολοσσαίο. Θέλουμε κάποιοι να σκοτώνονται στην αρένα και το πλήθος να κραυγάζει. Κι ύστερα τολμάμε να αναρωτιόμαστε γιατί οι ανήλικοι βγάζουν μαχαίρια στην έκτη δημοτικού, γιατί με τα κινητά τους βιντεοσκοπούν βιασμούς και βασανιστήρια. Να υπενθυμίσουμε μόνο ότι οι ανήλικοι δεν φυτρώνουν σε μια κοινωνία. Από αυτήν την κοινωνία παίρνουν ερεθίσματα και σε μεγάλο βαθμό μιμούνται τις συμπεριφορές των ενηλίκων.
Θα είναι αυστηρές οι ποινές στους μαθητές που θα φέρνουν κινητά στα σχολεία, δήλωσε ο Υπουργός Παιδείας. «Η εποχή της ανομίας έχει περάσει», είπε χαρακτηριστικά. Κοιμηθείτε ήσυχοι. Τα δεκατετράχρονα θα παίρνουν αποβολές αν βιντεοσκοπούν μπουνιές. Θα υπάρχουν όμως πάντα οι ενήλικοι, που θα φροντίζουν ώστε η βία να βρίσκεται στις οθόνες μας, όπως τη ζητάμε και τη θέλουμε. Καρέ-καρέ.